เราคบกับแฟนมาประมาณ 4 ปีเกือบ 5 ปีแล้วค่ะ  แฟนเคยแต่งงานมาแล้วครั้งนึง  อยู่กับภรรยาคนแรกประมาณ 2 ปีก็หย่ากัน หลังจากนั้นแฟนก็ไม่เคยมีแฟนใหม่อีกเลยจนปีที่ 6 ก็เจอเรา ช่วงที่เราคบกันช่วงแรกสัมผัสได้ว่าเค้ารักคนเก่ามากๆ หลังจากที่หย่ากันไป 5 ปีแล้วแฟนเรายังคงส่งข้อความไปถามภรรยาเก่าว่าสบายดีมั้ยแต่เธอไม่ตอบกลับ  แฟนเราเป็นคนเปิดเผย ไม่เคยปกปิดข้อความหรือแชทใดๆ เจออะไรเราก็จะถามและเค้าจะตอบตรงๆทุกครั้งซึ่งบางคำตอบก็รู้สึกเจ็บแปลกๆเกินกว่าจะรับได้  ...ส่วนตัวเราเป็นคนไม่แต่งตัวโป๊วาบหวิวเพราะหุ่นและหน้าไม่ให้  ว่ายน้ำก็ใส่กางเกงขาสั้นโง่ๆกับเสื้อยืดคอย้วยลงไปทะเล  ช่วงแรกที่คบกัน เค้าชอบบอกว่าภรรยาเค้าสวย หุ่นดี ซึ่งเราเคยาเห็นรูปเธอมันต่างกันจริงเธอเซ็กซี่มากและมีเสน่ห์ ตรงนี้เราพยายามไม่เก็บมาคิดและบอกแฟนไปตรงๆว่าไม่ชอบให้พูดถึงและเค้าก็ไม่เคยพูดอีกเลยจริงๆ  จนเวลาผ่านไปกระทั่งวันนี้เรากำลังจะแต่งงานกันซึ่งมันเหมือนตกกะไดพลอยโจนเพราะผู้ใหญ่คุยกันว่าคบกันนานแล้วก็แต่งซักที  ไม่มีการขอแต่งงานใดๆ  แต่ทุกคนก็เริ่มปรึกษาเรื่องวันที่จัดงาน  เราเป็นผู้หญิงคนนึงที่ตื่นเต้นดีใจกับงานแต่ง  แพลนงานเริ่มถูกเราเขียนร่างไว้โดยขอคำปรึกษาจากแฟนเรื่อยๆ แต่เค้าดูเนือยๆแบบตามใจเราทุกอย่าง  เราอยากได้อะไรก็ไม่ขัด  จนในที่สุดเราก็หาสถานที่จัดงานได้และตัดสินใจจองงานโดยที่เค้าออกค่าใช้จ่ายให้ทั้งหมด  จนมาถึงเรื่องพรีเวดดิ้ง  เราถามเค้าว่าอยากพรีมั้ย? แล้วอยู่ๆเค้าก็บอกกับเราขึ้นมาว่า "จริงๆเค้าอยากอยู่กับเราแต่ไม่อยากมีงานแต่งงาน  ไม่อยากเห็นภาพเดิมๆซ้ำๆมันทำให้ย้อนกลับไปตอนที่แต่งงานครั้งแรกแล้วมันทำให้รู้สึกเจ็บแปลกๆ  ไม่อยากมีพรีเวดดิ้งใดๆ แค่อยากให้มีสินสอดให้พ่อแม่เราแล้วจดทะเบียนตามปกติ อยู่กินธรรมดาแค่นั้น  แต่เป็นเพราะเค้าเห็นเราอยากแต่งงานและจริงๆผู้หญิงทุกคนก็อยากแต่งงาน  เค้าเลยไม่ขัดเราและตามใจทุกอย่าง" ยิ่งไปกว่านั้นหลังจากคุยเรื่องพรีเวดดิ้ง เราก็เพิ่งรู้ว่าเค้ายังเก็บอัลบั้มรูปพรีเวดดิ้งครั้งแรกไว้โดยซ่อนไว้บนชั้นหนังสือจำนวนมากที่เค้าชอบอ่าน  ถ้านับจากวันที่หย่ากันไปก็ครบ 10 ปีแล้ว  แม้เค้าจะบอกว่าไม่เคยจับมันมานานแล้ว  แต่เรากลับรู้สึกแย่... อย่างบอกไม่ถูก  ยิ่งใกล้วันแต่งเรายิ่งไม่มีความสุขเลย  เหมือนมีหุ่นเชิดเจ้าบ่าวอยู่ในงาน  งานที่มีแค่เราที่อยากให้มีขึ้นมา งานที่เราเตรียมจัดเองทุกอย่างเพราะเจ้าบ่าวทำงานต่างประเทศ...เราคุยกับใครไม่ได้  แม้แต่แม่ของเราเองที่พอคุยเรื่องแต่งงานท่านก็พูดถึงแต่เรื่องค่าสินสอดต้องให้เหมาะสม  ค่าน้ำนมที่ต้องให้แม่...  เราไม่มีเพื่อนสนิทที่จะปรึกษาได้  เราเริ่มพิมพ์การ์ด และห่อของชำร่วยเอง และทุกครั้งที่เราห่อ น้ำตาก็ไหลทุกครั้ง  เราไม่รู้จะแก้ปัญหานี้ยังไง.... ขาดกำลังใจและแรงที่จะเดินงานต่อ