เรารักผู้ชายคนนึงมา 8 ปีแล้ว ก็เป็นเพื่อนสนิทกันมาตั้งแต่ ม.ปลาย มันก็รู้ว่าเราชอบ เพราะเราสารภาพกับมัน แล้วก็คุยมาเรื่อยๆ มันมีแฟนนะ แต่มันก็ยังคุยกับเรา มันชอบแกล้ง บางทีก็บอกคิดถึงบ้างแหละ อยากเจอบ้างแหละ เราก็นึกว่ามันแกล้ง แต่พอเราถามมันบอกไม่ได้แกล้งทำให้เราแบบยิ่งตัดใจไม่ได้  บางทีก็รู้สึกว่ามันก็แคร์เรา มันดีทุกอย่างเลย เราขอให้ช่วยไรมันก็ไม่เคยปฏิเสธ ชวนเราไปกินข้าว จนครั้งนึงเราเกิดอุบัติเหตุมันมาเจอมันก็อยู่เป็นเพื่อนเราที่ สน.จนดึก หาข้าวหาน้ำมาให้กินระหว่างรอประกัน เป็นเพื่อนเราไปดูคู่ดรณี ไปโรงพยายาลกับเรา เสร็จเรื่องประมาณตี 3 มันก็ยังอยู่ข้างๆเรา แต่เราไม่ได้ขอให้มันอยู่นะ พอเจอแบบนี้ความรู้สึกยิ่งถลำลึกไปอีก มันมีแฟนก็เลยไม่กล้าคุย มันก็ว่าเราเปลี่ยนไป เราบอกว่าเกรงใจแฟนมัน แฟนมันก็ขี้หึงอยู่ไม่อยากให้ทะเลาะกัน มันก็บอกว่าถ้ามีเพื่อนแล้วคุยเล่นไม่ได้ มันก็ไม่เอา แฟนก็คือแฟนไม่ให้มายุ่งกับเพื่อนอยู่แล้ว เราก็ไม่เข้าใจนะ แต่ก็คุยกันมาเรื่อยๆจนถึงตอนนี้ ปรึกษากันมีไรก็เล่าสู่กันฟัง สำหรับเรายิ่งสนิทก็ยิ่งรัก เราเคยเฉยๆตัดใจแล้วนะ ไม่คุยกับมัน แต่พอเจอกันแล้วคุยกันอีกครั้งความรู้สึกเดิมๆก็กลับมาทุกที เราก็เคยคุยกับคนอื่นบ้างเค้าก็โอเคกับเรานะ แต่คุยได้ไม่ยืดเพราะเราเฉยมาก เราก็เลยปฏิเสธคนที่เข้ามา แบบไม่คุยกับใครเลย ทั้งที่คนที่เราชอบก็ไม่ได้ชอบเรา เหมือนความรู้สึกเราบอกเรารักแต่คนนี้ ขอเป็นสถานะอะไรก็ได้ในชีวิตมัน เหมือนเราฝังใจแต่กับผู้ชายคนนี้ เราพร้อมที่จะรอมันตลอด ตอนนี้เราแบบรู้สึกสับสนอ่ะ ทำไมเราถึงเป็นแบบนี้ เราต้องทำยังไง ไม่อยากจมปลักอยู่กับความรู้สึกแบบนี้ แต่เหมือนเราชิลกับความรู้สึกแบบนี้ด้วยนะซิ เราควรทำไงดี จะเลิกรักยังไง เพราะคนที่เรารักมันก็ดีกับเรา แต่มันไม่รักเรานี่นะซิ อีกอย่างเรากลัวว่าถ้าเจอคนดีแล้วจะเสียไป ถ้าเรายังมีความรู้สึกนึกคิดแบบนี้อยู่