พ่อเลิกกับแม่ตั้งแต่เราอยู่ในท้อง  แม่หอบท้องกลับมาคลอดที่บ้านเกิดตัวเอง จากวันคลอด จนลูกเรียนจบ มีงานทำ   แม่ต้องหาเลี้ยงลูกตัวคนเดียว  หอบลูกไปขายของ  ชีวิตลำบาก  แต่ไม่เคยร้องขอความเมตตาจากมนุษย์ที่ได้ขึ้นชื่อว่า พ่อ    และยังบอกเสมอว่าใครคือพ่อ  (แม่รักพ่อมาก  ตั้งแต่เลิกกับพ่อมา 30 ปีไม่เคยมีคนใหม่ อยู่กับลูกอย่างเดียว)  และไม่เคยสอนให้เกลียดพ่อเลย  ตั้งแต่เกิดรู้เพียงแต่ว่า พ่อแม่เลิกกัน เพราะพ่อมีคนใหม่ แม่รับไม่ได้ ถึงขอแยกตัวออกมาเอง
ตั้งแต่เกิดรับรู้ความเป็นจริงเพียง  ชีวิตเรามีแต่แม่  เงินไป รร. ก็เงินที่แม่หามาให้  เจ็บป่วยมาก็มีแต่แม่เช็ดตัว หาน้ำหายา  
จนมาในวันนี้ ที่ลูกเติบโต มีครอบครัว มีฐานะความเป็นอยู่ที่ดีขึ้น
ณวันที่มนุษย์พ่ออายุมากขึ้น  ความเจ็บป่วยมากับสังขาร  พ่อ+ บรรดาญาติๆเขา ทั้งหลาย  มาเรียกร้อง  กดดัน  โดยใช้คำว่า " นี่พ่อนะ " ต้องดูแล ต้องส่งเสีย   อย่าเป็นคนอกตัญญู  
น้ำตานอง เถียงกับพี่น้องพ่อ  รู้ว่าบาปก็ทำ เพราะทางเขามาพูดกดดันแม่เรา หาว่าแม่ไม่รู้จักสอนให้ลูก รักพ่อบ้างหรือไง อีกเยอะแยะ
แม่ก็เครียด  กัดฟันพูดทั้งน้ำตา เพื่อปกป้องแม่
" ในวันที่หนูยังเด็ก หนูป่วย ก็มีแต่แม่ป้อนข้าวป้อนยา  ในวันที่หนูไม่มีเงินสักบาทไป รร. มีแต่แม่วิ่งหายืมมาให้ "
ณ วันนั้นพ่อไม่เคยต้องการเรา  พ่อไม่เคยสนใจ
แล้ววันนี้ จะมาเรียกร้องความเป็นพ่อจากลูก  ไม่มีแล้ว  ในตอนที่หนูยังเล็ก หนูต้องการพ่อ  แต่ตอนนี้หนูรู้แค่ว่า ชีวิตหนู ต้องชดใช้ให้แม่ ต้องรักแม่ ต้องเลี้ยงดูแม่  หนูเติบโตมาจากหยาดเหงื่อและน้ำตาของแม่   โดยที่คนเป็นพ่อไม่เคยแม้แต่จะส่งเสีย  วันนี้จะมาเรียกร้องอะไรกัน  "  

ป.ล. ท้ายที่สุด กลับมาบ้าน  รู้ว่าลูกโกรธ
แต่แม่ก็มาขอร้องว่า  ให้ลูกส่งเป็นรายเดือนให้พ่อ
แม่ยอมเจรจากับทางโน้น ว่าจะให้ลูกส่งเงินให้  แต่จะให้ลูกมาดูแล คงไม่ได้ (อยู่คนละจังหวัด หลายร้อยโล)  เพราะลูกเขาก็มีครอบครัวเขา  แล้วอย่ามาพูดอะไรให้ลูกเจ็บช้ำน้ำใจอีก  ถ้าทะเลาะกับลูกอีก ลูกไม่ส่งเงินให้  แม่ก็ขู่ทางฝั่งพ่อว่าจะปล่อยเลยตามเลย  ให้ลูกตัดสินใจ   ไม่บังคับลูกอีก

ป.ล. สุดท้าย  จริงๆคืออยากฝากเรื่องแบบนี้  เตือนใจมนุษย์ผู้ชายที่เจ้าชู้  ทิ้งลูกทิ้งเมีย  เวลาแก่ตัวมา  จะได้เตือนใจว่า  ทิ้งลูกทิ้งเมียให้ลำบากมาแล้ว  พอตัวเองลำบากอย่าได้เรียกร้องกับคนที่คุณเคยทิ้งเขาไป   มันไม่แฟร์