ตอบอธิบาย เคียวกับพร้าโต้
“เมื่อคิดว่า การณ์ทุกอย่าง มันมีเชื้อ
มีเหยื่อเบ็ด หรือชนิดที่เราเรียกว่ามีตะขอ (?), ทีนี้ ตามบทอย่างนี้
ที่พระท่านสอนว่า อย่าเป็นปลาหิว ที่หลงไปกินเบ็ด จะต้องเป็นทุกข์
จนต้องได้รับทุกข์”
“ฉะนั้น แล้ว อย่างนี้เรา ในทีนี้
เราถูกการวางทาง วางเบ็ดดั่งนั้น เตือนอยู่โทนโท่แล้ว ? อันตะขอ
อันบักใหญ่, เช่นว่านี้ (?) อย่างนี้ “รูปตะขอ!” เราก็จึงต้องยิ่งระวัง
ยิ่งไม่ติด, แต่ก็ว่า อย่างนี้แหละ (?) มันจะรูปเคียวเกี่ยวข้าว
อย่างนี้ก็ดี, เราผู้หาภาระกิจ มาแก่ปากท้องของโลก แก้ความโหยหิวของโลก
ให้ระหายเลือนหาย และให้หายความใคร่ผิด ๆ, อันฉะนั้น”
“เราพึงจะต้องคว้าตะขอ
(?) อันว่าดังนี้ก่อน, เพราะว่า โลกทั้งใบ เป็นของเราคนเดียว,
เมื่อคิดได้ดังนี้แล้ว ก็คว้าเอามีดพร้าโต้ (!) อีกหนึ่งอัน (เล่ม)
ไปด้วยกัน พร้อมเลย เอามีดขอ (เคียว) นั่นแหละ เอามีดพร้าโต้ นั่นแหละ
คว้าเกี่ยว ฟันหั่น เอาพืชภัณฑ์ธัญญาหาร อันจะกินอยู่ให้หายหิว มากิน
มาให้แก่โลก และมาให้แก่ตนเอง ตามอันที่จะต้องอยู่ไปด้วยกันกับเขา
และจนกระทั่งว่า จะต้องอยู่ไปให้ได้อย่างดี หาพบมีข้าวไร่ ข้าวฟ่าง
มีข้าวป่านาดอน หญ้าละมาน ตามแต่วาระพืชพันธุ์กับอุตุ หรือสัตว์ คน
จะหว่านเหวี่ยงเลี้ยงดูไว้ที่ใด พบว่ามีแล้ว”
“หรือว่า พงหญ้าป่ามุง
อันพืชพันธุ์อะไร จะให้เกี่ยว เอามาอาศัย มาอยู่ มากิน, เราได้เคียว (?)
กับพร้าโต้ (!) อันนี้ไว้แล้ว เป็นอันว่า จะต้องเอามา หาให้,
เอามาเผื่อเลือก เผื่อการณ์อันระรวนหวลหอม เผื่อการจะเลือก
เผื่อถึงครัวเรือน เพื่อนผอง กับคำถามคำตอบของคนอื่น ๆ เขาด้วย, เป็นอันว่า
เราก็เป็นพืชพันธุ์ (คน) อันเจริญ อันยังไม่ต้องถูกเกี่ยวเป็นเหยื่อ
ไปซะทางเดียว ไปแต่ทางเดียว อย่างนั้น ที่จะเอา! ที่อาจจะน่าอนาถ, แต่ว่า!
เราเป็นทางได้อยู่ ได้หาได้ทำ “เกี่ยวหญ้ารกปรกเตี้ยเรี่ยระดะ ระดาปรากรม
กระจัดกระจาย เอามามุงเมือง ให้เรื่องมันดี อยู่สักบ้านสักเมืองหนึ่ง
บ้างก่อน” แต่หากว่าพอดี!”
“แต่ก็หากว่าพอดี ว่าที่ใด!
หากเราหาเจอข้าวไร่ ข้าวไรย์บาร์ลี มีพิเศษสาลีโอรส
สารัตถะดีอย่างหนึ่งนั้น อุตุ สัตว์ คน ฝนฟ้า มาหว่านไว้ไม่หวงเลย
หาอาญาอะไรก็ไม่พบอะไรแล้ว เราก็จะเอามาไว้ให้แก่ทุก ๆ คน ก่อน,
หาไว้กระนั้น มีเคียว (?) เกี่ยว กับมีพร้าโต้ (!) ด้วย อีก 1 เล่ม
ก็ให้อาจเห็นว่า หากเราหายไปนาน ก็ให้สำคัญจริงแท้อย่างเดียวเท่านั้น ว่า
“เรายังหาไม่พบพืชพันธุ์ธัญญา อันลงเอยอย่างดี แบบนั้น อันจะกลับมาให้”
ฉะนั้น ก็ให้คิดไปถึงแค่ว่า รอก่อน อย่าได้กลับรักคิดเห็นเหหัน หาว่า
เราจะเสียท่าวาระคารม วาทะคนใดที่ไหน จนต้องให้กลับคืนมาอยู่
ที่เดิมไม่ได้”
“ได้ดังนี้แล้ว ก็เลยคว้าเอามีดพร้าโต้!”
“เมื่อคิดว่า การณ์ทุกอย่าง มันมีเชื้อ
มีเหยื่อเบ็ด หรือชนิดที่เราเรียกว่ามีตะขอ (?), ทีนี้ ตามบทอย่างนี้
ที่พระท่านสอนว่า อย่าเป็นปลาหิว ที่หลงไปกินเบ็ด จะต้องเป็นทุกข์
จนต้องได้รับทุกข์”
“ฉะนั้น แล้ว อย่างนี้เรา ในทีนี้
เราถูกการวางทาง วางเบ็ดดั่งนั้น เตือนอยู่โทนโท่แล้ว ? อันตะขอ
อันบักใหญ่, เช่นว่านี้ (?) อย่างนี้ “รูปตะขอ!” เราก็จึงต้องยิ่งระวัง
ยิ่งไม่ติด, แต่ก็ว่า อย่างนี้แหละ (?) มันจะรูปเคียวเกี่ยวข้าว
อย่างนี้ก็ดี, เราผู้หาภาระกิจ มาแก่ปากท้องของโลก แก้ความโหยหิวของโลก
ให้ระหายเลือนหาย และให้หายความใคร่ผิด ๆ, อันฉะนั้น”
“เราพึงจะต้องคว้าตะขอ
(?) อันว่าดังนี้ก่อน, เพราะว่า โลกทั้งใบ เป็นของเราคนเดียว,
เมื่อคิดได้ดังนี้แล้ว ก็คว้าเอามีดพร้าโต้ (!) อีกหนึ่งอัน (เล่ม)
ไปด้วยกัน พร้อมเลย เอามีดขอ (เคียว) นั่นแหละ เอามีดพร้าโต้ นั่นแหละ
คว้าเกี่ยว ฟันหั่น เอาพืชภัณฑ์ธัญญาหาร อันจะกินอยู่ให้หายหิว มากิน
มาให้แก่โลก และมาให้แก่ตนเอง ตามอันที่จะต้องอยู่ไปด้วยกันกับเขา
และจนกระทั่งว่า จะต้องอยู่ไปให้ได้อย่างดี หาพบมีข้าวไร่ ข้าวฟ่าง
มีข้าวป่านาดอน หญ้าละมาน ตามแต่วาระพืชพันธุ์กับอุตุ หรือสัตว์ คน
จะหว่านเหวี่ยงเลี้ยงดูไว้ที่ใด พบว่ามีแล้ว”
“หรือว่า พงหญ้าป่ามุง
อันพืชพันธุ์อะไร จะให้เกี่ยว เอามาอาศัย มาอยู่ มากิน, เราได้เคียว (?)
กับพร้าโต้ (!) อันนี้ไว้แล้ว เป็นอันว่า จะต้องเอามา หาให้,
เอามาเผื่อเลือก เผื่อการณ์อันระรวนหวลหอม เผื่อการจะเลือก
เผื่อถึงครัวเรือน เพื่อนผอง กับคำถามคำตอบของคนอื่น ๆ เขาด้วย, เป็นอันว่า
เราก็เป็นพืชพันธุ์ (คน) อันเจริญ อันยังไม่ต้องถูกเกี่ยวเป็นเหยื่อ
ไปซะทางเดียว ไปแต่ทางเดียว อย่างนั้น ที่จะเอา! ที่อาจจะน่าอนาถ, แต่ว่า!
เราเป็นทางได้อยู่ ได้หาได้ทำ “เกี่ยวหญ้ารกปรกเตี้ยเรี่ยระดะ ระดาปรากรม
กระจัดกระจาย เอามามุงเมือง ให้เรื่องมันดี อยู่สักบ้านสักเมืองหนึ่ง
บ้างก่อน” แต่หากว่าพอดี!”
“แต่ก็หากว่าพอดี ว่าที่ใด!
หากเราหาเจอข้าวไร่ ข้าวไรย์บาร์ลี มีพิเศษสาลีโอรส
สารัตถะดีอย่างหนึ่งนั้น อุตุ สัตว์ คน ฝนฟ้า มาหว่านไว้ไม่หวงเลย
หาอาญาอะไรก็ไม่พบอะไรแล้ว เราก็จะเอามาไว้ให้แก่ทุก ๆ คน ก่อน,
หาไว้กระนั้น มีเคียว (?) เกี่ยว กับมีพร้าโต้ (!) ด้วย อีก 1 เล่ม
ก็ให้อาจเห็นว่า หากเราหายไปนาน ก็ให้สำคัญจริงแท้อย่างเดียวเท่านั้น ว่า
“เรายังหาไม่พบพืชพันธุ์ธัญญา อันลงเอยอย่างดี แบบนั้น อันจะกลับมาให้”
ฉะนั้น ก็ให้คิดไปถึงแค่ว่า รอก่อน อย่าได้กลับรักคิดเห็นเหหัน หาว่า
เราจะเสียท่าวาระคารม วาทะคนใดที่ไหน จนต้องให้กลับคืนมาอยู่
ที่เดิมไม่ได้”