เราเรียนปวช.ปี 2 ที่เราเลือกมาเรียนสายนี้ก็เพราะเราอ่อนวิทกับคณิตมากๆๆๆๆๆ(แบบว่าเรียนไม่รู้เรื่องเลย) เราเลยมาต่อสายอาชีพ แล้วมันก็เป็นสาขาที่เราชอบและถนัด

และเทอมนี้ เรามีเรียนคณิตศาสตร์ อาทิตย์แรกเราเห็นแล้วว่าครูวิชานี้ค่อนข้างดุ เพื่อนเราก็คอยบอกเราว่าอย่าอคติกับครู เราก็ไม่ได้คิดอะไรในแง่ลบกับครูเขาเลย มาวันนี้เรามีเรียน และเป็นคาบที่เรียนบทแรก เรื่อง สมการ แล้วเราพยายามตั้งใจฟัง แต่เราก็ยังตามไม่ทัน เราไม่กล้ายกมือถามครูตอนนั้น เพราะเราไม่เข้าใจเยอะมากๆ แล้วเพื่อนก็มาสอนให้เราทีหลัง เราก็พอทำได้ในโจทย์ที่ง่ายๆ แล้วครูแกก็ให้เลขที่ 1-16 แก้โจทย์แล้วช่วยแชร์กัน และเราเป็นหนึ่งใน 16 คนแรก เราอ่านโจทย์แล้วมันไม่ใช่สมการตัวเลขแบบที่ครูสอน เป็นแบบมีตัวอักษรภาษาอังกฤษ ส่วนกันหารกัน อะไรไม่รู้ และเราทำไม่ได้ เราก็พยายามดูตัวอย่างแล้ว คือเราไม่รู้เรื่องเลย ไม่รู้ว่าต้องทำอะไรต่อ พอมาถึงเลขที่เราให้ไปส่งครู เราพูดกับครูว่า "ครูคะ หนูไม่เข้าใจ หนูทำไม่ได้" พอครูได้ยินประโยคที่เราพูด ครูก็ว่าเราต่างๆนาๆ บอกว่าเราไม่พยายาม ทั้งๆที่เราก็เอากระดาษทดที่เราพยายามทำไปให้แกดูแล้ว แต่ครูแกก็ยังว่าและพูดตะคอกใส่เรา เราอายเพื่อนในห้องมากๆ และเราก็ร้องไห้ด้วยความเสียใจที่แก้โจทย์ไม่ได้ เรากลับหอมา เรื่องนี้มันวนเวียนอยู่กับเราตลอด เรากลัวที่จะทำวิชาคณิต เรากลัวที่จะถาม เราอายเพื่อนที่แก้โจทย์ไม่ได้ เราเริ่มไม่มีกระจิตกระทำงานอดิเรกที่เราชอบทำ มาคิดแต่เรื่องนี้ และรู้สึกว่าตัวเองโง่มากๆ เราไม่อยากเครียดจนเรียนวิชาหลักในสาขาไม่รู้เรื่อง

เราจะทำยังไงดี อยากลบความรู้สึกเหล่านั้นออก
บอกเราหน่อยได้ไหมว่าคณิตศาสตร์มันไม่ได้ยากเกินความสามารถ
ขอกำลังใจเราหน่อย