ตามหัวข้อเลยครับ ครอบครัวผมมีครอบครัวด้วยกัน 4 คน ผม พี่ แม่ และ พ่อ ตอนเด็กพ่อ แม่ ได้แยกทางกัน โดยแบ่งลูกออกเป็น 2 ฝั่ง ผมได้อยู่กับพ่อและป้า ส่วนพี่ได้อยู่กับแม่ ผมโดนกดดันจากทางบ้านมาตลอด เครียดมาตลอด เพราะ ครอบครัว และ สภาพเเวดล้อมตอนนั้นไม่ดี ทำให้เป็นเด็กเก็บกดมาตั้งแต่ตอนนั้น พอผมเริ่มอายุได้ 17 ผมได้ลองมีเซ็กครั้งแรก ใช่ครับ ผมคิดว่าเซ็กและความรักของพวกเหล่านั้น มันมาแทนความรัก ความอบอุ่น ที่ผมขาดไปในตอนเด็ก จึงทำให้ผมลองไปเรื่อยๆ จนมาถึงอายุ 18 ครับ พ่อ ปล่อยผมมาตลอด ผมก็ไม่เคยเห็นว่าพ่อเป็นพ่อ ไม่เคยคิดว่าครอบครัวจะรักเรา ไม่เคยเห็นครอบครัว ว่ามันมีอยู่จริงๆ (ส่วนแม่ยังพอติดต่ออยู่บ้างและพี่ชายยังคงคุยอยู่) ตอนนั้นผมคิดจริงๆครับ ว่าไม่มีใครรักเรา ผมจึงตัดสินใจได้ย้ายไปอยู่กับคนที่ผมคบ ตอนนั้นผมมั่วมาก บางคนสด บางคนไม่ใส่ถุง เพราะคิดว่า เราติดเชื้อไปยังไงก็คงไม่มีใครรักคงปล่อยเราไป ครับเป็นตามนั้นผมติดเชื้อ HIV ระยะ 2 ผมได้ย้ายกลับมาที่บ้าน และได้บอกเรื่องนี้กับพ่อ พ่อช๊อคมากและร้องให้ และได้โทรติดต่อแม่ จนสุดท้ายทั้ง 2 ท่านก็ร้องให้ออกมา และเริ่มพาผมไปหาหมอ ไม่มีคำด่าออกจากพ่อแม่ซักคำ แต่ผมรู้ได้เลยว่า พ่อแม่ ผิดหวังในตัวผมมาก พ่อแม่พาผมไปตรวจหลายๆโรงพยาบาลเพราะไม่เชื่อว่าผมติดจริงๆ ตอนนั้นผมก็เริ่มรู้สึก ว่าที่ผมรู้สึกจริงๆนั้น ว่าไม่มีใครรัก จริงๆแล้วเขาก็ห่วงเรามาตลอด เขาก็รักเรามาตลอด แต่ผมพลาดไปแล้วจริงๆ ทั้ง 2 ท่านได้แต่พูดปลอบใจผมว่าจริงๆแล้ว มันไม่เป็นอะไรหรอก ทั้งๆที่เขาไม่เคยแสดงมันออกมาให้ผมเลย ผมพึ่งได้รู้สึกถึงความรัก ความห่วงใจก็ตอนที่มันเกิดขึ้นกับตัวผมแล้วจริงๆ ถ้าผมย้อนไปกลับไปได้ ผมจะไม่ทำแบบนั้น สำหรับใครที่คิดว่า ครอบครัวไม่รัก มันไม่จริงเลยครับ พอสุดท้ายพ่อแม่ก็ยังเห็นเราเป็นลูกของเขาอยู่ดี อย่าทำร้ายตัวเองต่อไปเลยครับ ไม่งั้นจุดจบมันจะเป็นแบบผม ทุกอย่างล้วนมีผลของมัน อย่าหลงผิดใช้ชีวิตจนเกินเลย อย่ามั่วเซ็กจนเกินไป มีอะไรกับใครควรป้องกันด้วยนะครับ