ยามรวยหรือยามจนก็ไม่อยากไปค่ะ
ขี้เกียจ ไม่รู้จะไปทำไม เพราะจุดยืน
ของชีวิต มันไม่ได้อยู่ตรงนั้นแล้ว

คนที่ไม่มา อาจจะไม่ว่าง ติดงานสำคัญ(คิดว่ามันสำคัญกว่าเพื่อน) เพราะแก่ขึ้นการลำดับความสำคัญมันก็เปลี่ยนไป  คนมีครอบครัวแล้วก็อาจมองว่าครอบครัวต้องมาก่อน คนที่ทำงานสำคัญก็อาจมองว่างานมาก่อน

อันนี้ยอมรับว่ามีส่วนจริงนะครับ ผมเองก็เป็นหนึ่งในนั้น ถ้าเปรียบเทียบกับเพื่อนๆรุ่นเดียวกัน ตอนนี้เงินเดือนผมไม่ได้ครึ่งหนึ่งของพวกเขา เผลอๆอาจแค่หนึ่งในสามด้วยซ้ำ แต่เราเลือกทางเดินของชีวิตเราเป็นแบบนี้ จัดสัดส่วนให้กับแม่ เมีย ลูก เราไม่มี ผมเคยไปนั่งสองครั้ง ผมรู้สึกว่าผมไม่เหมือนพวกเขานะ อาจด้วยเรารู้สึกว่าเราดูต่ำต้อยกว่า ถ้าเราพูดถึงงานที่เราทำ กับ เงินที่เราได้ เป็นทุนอยู่แล้ว แต่อีกอย่างคือ หลายๆเรื่องผมไม่รู้จะคุยอะไร เช่น แก...ลูกฉันจะเข้าที่นี่ๆ แกว่าไง โน่น นี่ นั่น มีแต่เรื่องลูก เรื่องอะไรที่เราเองก็ไม่เคยมีประสบการณ์ แล้วก็คุยเรื่องเก่าๆกัน เพราะเรื่องใหม่ๆผมรู้สึกว่า ผมคุยกับเขาไม่ค่อยจะทัน ไม่ว่าจะเล่นหุ้น ค้าเงิน ซื้อ ขายที่ดิน ก็เลยเลือกที่จะเงียบแล้วฟัง จริงๆผมว่าเพื่อนผมหนะไม่ได้คิดอะไรหรอก แต่ผมหนะ "คิด" ผมเลยเลือกจะไม่ไปเลย เวลามีมีทติ้ง ปฏิเสธน่าเกลียดขนาด พวกมันมานัดอยู่โรงแรมข้างบ้านผม เรียกได้ว่า เดินสองร้อยเมตรถึง ผมยังไม่ไปเลย เพราะส่วนตัวคือ รู้สึกอึดอัด ครั้งนั้นเป็นครั้งที่ผมโดนเพื่อนด่ามากสุด เพราะแต่ละคนถ่อมาไกลจากแต่ละมุมเมือง เพื่อจะให้มาสะดวกผม เพราะเห็นผมหลบมาหลายครั้งแล้ว แต่ผมก็ยังคิดเสมอว่า เพื่อนผมดีทุกคนนะ เพราะก็ยังเรียกยังนัดตลอด ทั้งๆที่มันจะพูดเสมอว่า "ก็ไม่มาอีกดิ" ชวนเสร็จ ก็ต่อประโยคนี้ให้ผมเสร็จเลย แต่ก็ยังชวนเสมอๆ ถ้าจะผิดก็คงผิดที่เราเองที่เราเลือกจะเดิน แต่เพื่อนๆเราเลือกจะวิ่งไปข้างหน้า แล้วเราก็มาคิดเอง เออเองว่า เราไม่เท่ากับเขาแล้ว

มันไม่เหมือนเดิมตอนที่เรายังเรียนอยู่อ่ะ ไปก็พูดแต่เรื่องงานเรื่องเงิน คือเจอเพื่อนทั้งทีก็ไม่อยากได้ยินเรื่องเงินอ่ะ นี้เป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้ผมไม่อยากไป