เราเชื่อว่า คนทุกคน มีอดีต
แต่อดีตของแต่ละคนไม่เหมือนกัน
บางคนมีอดีตที่สวยงาม บางคนมีอดีตที่ไม่น่าจดจำ ล้วนแล้วมันก็คือความทรงจำ
        ส่วนความทรงจำของเรา คือการเสียคนดีๆไป  แล้วทุกวันนี้เราก็ต้องมานั่งเสียใจ ได้แต่คอยมองเขาอยู่ห่างๆ ต้องคอยปฎิเสธ ความรู้สึกตัวเอง เสียคนดีๆไป เพื่อให้เขาไปพบกับคนดีๆ ทุกครั้งที่พี่เขาพยายามติดต่อเรา และเราปฎิเสธทุกช่องทาง ไม่ใช่เราไม่อยากคุย ไม่อยากรู้เรื่องของเขานะ แต่เราไม่อยากกับไปรู้สึก

         อะไรที่ทำให้เรายังคิดถึงเขาได้มากขนาดนี้ เราไม่อยากไปที่ๆ เราเคยไปด้วยกัน ใช้ความทรงจำดีๆร่วมกัน ยิ่งคนใกล้ชิดเราพยายามหาข้อมูล เหมือนพยายามเรียกความทรงจำเก่าๆของเรากับมา มันทำให้เรารุ้ว่าตลอดเวลาเราไม่เคยลืมเขาได้จริงๆสักที ยิ่งคิด ยิ่งโครตเจ็บอ่ะ  เราไม่เคยลืมพี่เขาได้สักวัน ยิ่งนานวันยิ่งนึกถึงความดีของเขา ความพยายามที่เขาทำให้เรา ความอวดดีของเราทำให้เราเสียคนดีๆไป ผ่านมา 8-9 ปี ที่ผ่านมา ความทรงจำนั้นก็อยู่เหมือนเดิม ไม่มีใครแทน ใครได้เลยจริงๆ

           สุดท้าย........เราก็เคยเป็นคนรู้จักกันและเราเองนี้แหละที่เสียใจที่สุด มันสายไปนานมากแล้วจริงๆ