ปกติคนเราจะจำความฝันได้ลางๆประมาณ1ใน3 แต่แปลกมั้ยบางครั้งความฝันนั้น น่ากลัวจนคุณกลับจำมันได้ทั้งหมด
สวัสดีครีบ วันนี้ผมจะมาเล่าความฝันที่ผมเจอมา และสงสัยว่าเป็นการเตือนอะไรบางอย่าง ผมเคยอ่านเกี่ยวกับความฝันของคนที่ฝันถึงโลกหลังความตาย ในรูปแบบที่แตกต่างกันไป บางคนก็สวยงาม ท้องฟ้า ภูเขา เจอคนในครอบครัวที่ตัวเองรัก แต่กับบางคนเช่นผมกลับฝันเห็นสิ่งที่สื่อถึงการเดินทางไปโลกหน้าโดยยานพาหนะที่เห็นจนชิน เช่นเรือ รถ รถไฟ คนจูงไป หรืออื่นๆ ตอนแรกก็แอบคิดว่าเพ้อเจ้อ พอลองอ่านดูจากบทความของคนที่มีประสบการณ์ มันกลับมีหลากหลายรูปแบบมากจริงๆ วันนี้เลยนำความฝันเมื่อวันที่ 5/5/2561 มาเล่าให้ฟังครับ
ฉันเห็นท้องฟ้ามืดครึ้มสีเทา คละเคล้ากับเสียงปอยฝนกระทบน้ำ กับเสียงฟ้าร้องเบาๆเป็นระยะ เสียงฝีเท้าที่วิ่งบนน้ำของฉัน ฟังดูก็รู้ถึงความเร่งรีบ ของการจราจรของคนในเมือง ไม่ว่าจะนักเรียนหรือวัยทำงานก็ตาม
" โฮ้ย ทำไมฝนต้องมาตกตอนนี้ด้วยนะ " ฉันบ่นพึมพำ
ตามประสาคนที่หงุดหงิด เวลาที่เจออะไรแย่ๆในตอนเช้าเสมอทั้งๆที่รีบ ในขณะที่ฉันวิ่งเอามือบังฝน ความเร็วของฉันค่อยๆผ่อนลง เพราะมีกลุ่มนักเรียนหญิงที่ฉันคุ้นเคย กำลังรอรถสองแถวเหมือนกันกับฉันอยู่ไม่ไกล รู้สึกแปลกๆเหมือนที่เป็นผู้ชายคนเดียวยืนอยู่ในหมู่ผู้หญิง ฉันชะเง้อคอมองแต่รถอย่างดูลุกลน ต่างกับกลุ่มนักเรียนหญิงที่ยืนอยู่ข้างๆที่บ้างยืนเล่นโทรศัพท์ คุยกันเบาๆ หรือมองดูรถอย่างไม่เร่งรีบ
รถสองแถวคันนึงขับมา ฉันรู้อยู่แล้วล่ะว่าเขาต้องไม่จอดรับพวกเราแน่ๆ เพราะเขาขับมากลางถนน และเร็วเกินกว่าที่จะชะลอเบรค รับพวกเรา ฉันเห็นคนอยู่เต็มรถล้นออกมามีคนโหนรถอยู่ด้านหลัง กำลังวิ่งผ่านหน้าฉันไปอย่างเร่งรีบ
" กรี๊ดดดดดดด "
เสียงร้องอย่างตกใจของกลุ่มผู้หญิงข้างๆผม ต่างร้องออกมาด้วยความตกใจ เพราะมีนักเรียนหญิงคนนึงโรงเรียนเดียวกันตกลงมาจากหลังรถ เด็กผู้หญิงสองสามคนวิ่งไปประคองเธอมาที่ฟุตบาท ฉันตกใจมากกับสิ่งที่เห็นเพียงเสี้ยววินาที พลางมองตามรถที่วิ่งไปต่อหน้าต่อตา โดยทิ้งเด็กสาวไปเหมือนไม่ใยดี และค่อยๆวิ่งจางหายไปกับหมอกขาวอย่างรวดเร็ว แต่เอ๊ะ... รถสองแถวอีกคันวิ่งมาช้าๆและกำลังเลี้ยวเข้าซอยฝั่งที่เรายืน ฉันนึกขึ้นได้เลยวิ่งเข้าซอยที่ฉันยืนอยู่กะว่าจะดักรอรถคันนั้น
"เดี๋ยว!"
น่าเสียดาย ฉันวิ่งไปไม่ทัน มันผ่านหน้าฉันเร็วมากจนสังเกตไม่ทันว่ามีคนอยู่บนรถหรือเปล่า?
" สงสัยคันนี้ไม่รับ ไปเติมน้ำมันละมั้ง "
ฉันเท้าเอวมองไปอย่างรู้สึกเสียดายอย่างบอกไม่ถูก เหนื่อยจนหอบ เลยเดินกลับไปรอรถเมล์ที่เดิม แล้วก็มีรถคันนึงจอดตรงหน้ากลุ่มเด็กผู้หญิง ในขณะที่ฉันกำลังเดินมา พวกเธอขึ้นรถกันไปหมด และ เฮ้อ......เหลือแค่ผมคนเดียวสินะ ผมเริ่มรู้สึกหนาวขึ้นมากกว่าตอนแรก และไม่รู้ว่าเสื้อผมหายไปไหน คงปลิวไปตอนผมวิ่งไปดักรถคันนั้นมั้ง ผมเอาผ้าสีขาวคลุมไหล่ และตัดสินใจเดินกลับบ้านดีกว่า อยากจะกลับบ้านแล้ว ผมเดินไปบนทางข้างที่มีต้นไม้ข้างทางอย่างไม่เร่งรีบเหมือนครั้งแรก ท่ามกลางเสียงรถที่วิ่งไปมาบนถนนอันชื้นแฉะด้วยน้ำฝนนั้น รถเมลล์ว่างเปล่าคันนึงวิ่งมาจากด้านหลังผม แล้วมาจอดอยู่ไม่ไกลนักจากผม และเปิดไฟกระพริบท้ายรถเป็นเชิงบอกว่าให้ผมขึ้นไป ผมรีบเดินขึ้นอย่างรวดเร็ว ตามสัณชาตญาณของผม หรือของคนที่ขึ้นรถโดยสาร ผมนั่งในสุดฝั่งซ้าย ยกขาขึ้นกอดขาตัวเองด้วยความหนาวของลมฝน ผมสังเกตว่าคนขับเป็นผู้ชายหน้าตาดีพอสมควร แต่แหม...เขียนขอบตาซะเข้มเลย ดูดุเหมือนกันนะ ผมมองไปดูทางที่หน้าต่างฝั่งตัวเอง เลยรู้ว่าเขามาทางลัด รู้สึกแปลกใจเล็กน้อย ที่เขาเลี้ยวรถเหมือนจงใจพาผมไปส่งบ้านจริงๆ ผมมองไปหน้าต่างฝั่งตรงข้าม เห็นหลังคาบ้านอยู่ไม่ไกล และเพิ่งสังเกตุว่า ท้องฟ้าแจ่มใสขึ้นเล็กน้อย รู้สึกว่าใกล้ถึงแล้ว เลยหันไปกดกริ่ง รถค่อยๆชะลอความเร็วลง แต่ไมยอมจอดให้ผมลงซะที
" จอดด้วยครับ จะเลยแล้ว " ผมกล่าวกับคนขับ
" ยังไม่ถึง " คนขับพูดเสียงเรียบๆและเย็นชา
" แล้วรู้ได้ไงว่าบ้านผมอยู่ไหน?" ผมถามเสียงดังขึ้นกว่าเดิมเล็กน้อย
นั่งรถเพลินมากจนไม่รู้ตัวเลยว่ารถจอดนิ่งสนิท บริเวณต้นโพธิ์ตอนไหน แล้วผมก็เห็นว่าไม่มีคนนั่งอยู่ในที่คนขับแล้ว
"แล้วเธอรู้มั้ยว่าฉันเป็นใคร?"
ชายผิวหน้าขาวเขียนขอบตาดำตอนนี้นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามกลับผม เสื้อของเขาแขนยาวสีดำคอกระบอกจีน แบบราชปะแตนแต่เป็นสีดำ และเพิ่งรู้สึกว่าตาผมตอนนี้ไม่ได้ใส่แว่นแล้ว ผมพยายามมองไปที่ชายคนนั้นแต่ก็ไม่ชัดซะที แม้จะพยายามมอง เริ่มทบทวนทุกอย่างที่เกิดขึ้น
...ที่นี่ที่ไหน?
...ผมไม่เคยไปยืนรอรถตรงนั้น
...ทางที่พามารู้สึกเหมือนกำลังกลับบ้าน แต่นั่นไม่ใช่ทางไปบ้านผม
...บ้านผมก็ไม่ใช่รูปทรงเหมือนบ้านที่ผมเคยอยู่!?
...แล้วผ้าสีขาวนี่มาจากไหน? มาแต่เมื่อไหร่?
จบตรงนี้ดีกว่า
แล้วเพื่อนๆล่ะครับ เคยฝันเหมือนไปโลกหลังความตายบ้างรึเปล่า มีรูปแบบไหนกันบ้างครับ
เพื่อนๆเคยฝันเหมือนเห็นโลกหลังความตายมั้ยครับ? ในฝันของคุณเป็นแบบไหน? แชร์ประสบการณ์กันหน่อยครับ
สวัสดีครีบ วันนี้ผมจะมาเล่าความฝันที่ผมเจอมา และสงสัยว่าเป็นการเตือนอะไรบางอย่าง ผมเคยอ่านเกี่ยวกับความฝันของคนที่ฝันถึงโลกหลังความตาย ในรูปแบบที่แตกต่างกันไป บางคนก็สวยงาม ท้องฟ้า ภูเขา เจอคนในครอบครัวที่ตัวเองรัก แต่กับบางคนเช่นผมกลับฝันเห็นสิ่งที่สื่อถึงการเดินทางไปโลกหน้าโดยยานพาหนะที่เห็นจนชิน เช่นเรือ รถ รถไฟ คนจูงไป หรืออื่นๆ ตอนแรกก็แอบคิดว่าเพ้อเจ้อ พอลองอ่านดูจากบทความของคนที่มีประสบการณ์ มันกลับมีหลากหลายรูปแบบมากจริงๆ วันนี้เลยนำความฝันเมื่อวันที่ 5/5/2561 มาเล่าให้ฟังครับ
ฉันเห็นท้องฟ้ามืดครึ้มสีเทา คละเคล้ากับเสียงปอยฝนกระทบน้ำ กับเสียงฟ้าร้องเบาๆเป็นระยะ เสียงฝีเท้าที่วิ่งบนน้ำของฉัน ฟังดูก็รู้ถึงความเร่งรีบ ของการจราจรของคนในเมือง ไม่ว่าจะนักเรียนหรือวัยทำงานก็ตาม
" โฮ้ย ทำไมฝนต้องมาตกตอนนี้ด้วยนะ " ฉันบ่นพึมพำ
ตามประสาคนที่หงุดหงิด เวลาที่เจออะไรแย่ๆในตอนเช้าเสมอทั้งๆที่รีบ ในขณะที่ฉันวิ่งเอามือบังฝน ความเร็วของฉันค่อยๆผ่อนลง เพราะมีกลุ่มนักเรียนหญิงที่ฉันคุ้นเคย กำลังรอรถสองแถวเหมือนกันกับฉันอยู่ไม่ไกล รู้สึกแปลกๆเหมือนที่เป็นผู้ชายคนเดียวยืนอยู่ในหมู่ผู้หญิง ฉันชะเง้อคอมองแต่รถอย่างดูลุกลน ต่างกับกลุ่มนักเรียนหญิงที่ยืนอยู่ข้างๆที่บ้างยืนเล่นโทรศัพท์ คุยกันเบาๆ หรือมองดูรถอย่างไม่เร่งรีบ
รถสองแถวคันนึงขับมา ฉันรู้อยู่แล้วล่ะว่าเขาต้องไม่จอดรับพวกเราแน่ๆ เพราะเขาขับมากลางถนน และเร็วเกินกว่าที่จะชะลอเบรค รับพวกเรา ฉันเห็นคนอยู่เต็มรถล้นออกมามีคนโหนรถอยู่ด้านหลัง กำลังวิ่งผ่านหน้าฉันไปอย่างเร่งรีบ
" กรี๊ดดดดดดด "
เสียงร้องอย่างตกใจของกลุ่มผู้หญิงข้างๆผม ต่างร้องออกมาด้วยความตกใจ เพราะมีนักเรียนหญิงคนนึงโรงเรียนเดียวกันตกลงมาจากหลังรถ เด็กผู้หญิงสองสามคนวิ่งไปประคองเธอมาที่ฟุตบาท ฉันตกใจมากกับสิ่งที่เห็นเพียงเสี้ยววินาที พลางมองตามรถที่วิ่งไปต่อหน้าต่อตา โดยทิ้งเด็กสาวไปเหมือนไม่ใยดี และค่อยๆวิ่งจางหายไปกับหมอกขาวอย่างรวดเร็ว แต่เอ๊ะ... รถสองแถวอีกคันวิ่งมาช้าๆและกำลังเลี้ยวเข้าซอยฝั่งที่เรายืน ฉันนึกขึ้นได้เลยวิ่งเข้าซอยที่ฉันยืนอยู่กะว่าจะดักรอรถคันนั้น
"เดี๋ยว!"
น่าเสียดาย ฉันวิ่งไปไม่ทัน มันผ่านหน้าฉันเร็วมากจนสังเกตไม่ทันว่ามีคนอยู่บนรถหรือเปล่า?
" สงสัยคันนี้ไม่รับ ไปเติมน้ำมันละมั้ง "
ฉันเท้าเอวมองไปอย่างรู้สึกเสียดายอย่างบอกไม่ถูก เหนื่อยจนหอบ เลยเดินกลับไปรอรถเมล์ที่เดิม แล้วก็มีรถคันนึงจอดตรงหน้ากลุ่มเด็กผู้หญิง ในขณะที่ฉันกำลังเดินมา พวกเธอขึ้นรถกันไปหมด และ เฮ้อ......เหลือแค่ผมคนเดียวสินะ ผมเริ่มรู้สึกหนาวขึ้นมากกว่าตอนแรก และไม่รู้ว่าเสื้อผมหายไปไหน คงปลิวไปตอนผมวิ่งไปดักรถคันนั้นมั้ง ผมเอาผ้าสีขาวคลุมไหล่ และตัดสินใจเดินกลับบ้านดีกว่า อยากจะกลับบ้านแล้ว ผมเดินไปบนทางข้างที่มีต้นไม้ข้างทางอย่างไม่เร่งรีบเหมือนครั้งแรก ท่ามกลางเสียงรถที่วิ่งไปมาบนถนนอันชื้นแฉะด้วยน้ำฝนนั้น รถเมลล์ว่างเปล่าคันนึงวิ่งมาจากด้านหลังผม แล้วมาจอดอยู่ไม่ไกลนักจากผม และเปิดไฟกระพริบท้ายรถเป็นเชิงบอกว่าให้ผมขึ้นไป ผมรีบเดินขึ้นอย่างรวดเร็ว ตามสัณชาตญาณของผม หรือของคนที่ขึ้นรถโดยสาร ผมนั่งในสุดฝั่งซ้าย ยกขาขึ้นกอดขาตัวเองด้วยความหนาวของลมฝน ผมสังเกตว่าคนขับเป็นผู้ชายหน้าตาดีพอสมควร แต่แหม...เขียนขอบตาซะเข้มเลย ดูดุเหมือนกันนะ ผมมองไปดูทางที่หน้าต่างฝั่งตัวเอง เลยรู้ว่าเขามาทางลัด รู้สึกแปลกใจเล็กน้อย ที่เขาเลี้ยวรถเหมือนจงใจพาผมไปส่งบ้านจริงๆ ผมมองไปหน้าต่างฝั่งตรงข้าม เห็นหลังคาบ้านอยู่ไม่ไกล และเพิ่งสังเกตุว่า ท้องฟ้าแจ่มใสขึ้นเล็กน้อย รู้สึกว่าใกล้ถึงแล้ว เลยหันไปกดกริ่ง รถค่อยๆชะลอความเร็วลง แต่ไมยอมจอดให้ผมลงซะที
" จอดด้วยครับ จะเลยแล้ว " ผมกล่าวกับคนขับ
" ยังไม่ถึง " คนขับพูดเสียงเรียบๆและเย็นชา
" แล้วรู้ได้ไงว่าบ้านผมอยู่ไหน?" ผมถามเสียงดังขึ้นกว่าเดิมเล็กน้อย
นั่งรถเพลินมากจนไม่รู้ตัวเลยว่ารถจอดนิ่งสนิท บริเวณต้นโพธิ์ตอนไหน แล้วผมก็เห็นว่าไม่มีคนนั่งอยู่ในที่คนขับแล้ว
"แล้วเธอรู้มั้ยว่าฉันเป็นใคร?"
ชายผิวหน้าขาวเขียนขอบตาดำตอนนี้นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามกลับผม เสื้อของเขาแขนยาวสีดำคอกระบอกจีน แบบราชปะแตนแต่เป็นสีดำ และเพิ่งรู้สึกว่าตาผมตอนนี้ไม่ได้ใส่แว่นแล้ว ผมพยายามมองไปที่ชายคนนั้นแต่ก็ไม่ชัดซะที แม้จะพยายามมอง เริ่มทบทวนทุกอย่างที่เกิดขึ้น
...ที่นี่ที่ไหน?
...ผมไม่เคยไปยืนรอรถตรงนั้น
...ทางที่พามารู้สึกเหมือนกำลังกลับบ้าน แต่นั่นไม่ใช่ทางไปบ้านผม
...บ้านผมก็ไม่ใช่รูปทรงเหมือนบ้านที่ผมเคยอยู่!?
...แล้วผ้าสีขาวนี่มาจากไหน? มาแต่เมื่อไหร่?
จบตรงนี้ดีกว่า
แล้วเพื่อนๆล่ะครับ เคยฝันเหมือนไปโลกหลังความตายบ้างรึเปล่า มีรูปแบบไหนกันบ้างครับ