สวัสดีค่ะ เราอยากถามคนที่เป็นจิตแพทย์หรือคนที่มีความรู้ด้านนี้หน่อยค่ะ
    เราชอบกรีดแขน(คือบางครั้งก็ไม่ใช่แขน)แต่ชอบ ท้าวความ(เขียนไม่ถูกเว้ยยยย)ไปสมัยตอนประมาณ ป.4 คือเริ่มมีปัญหาด้านเรื่องเพื่อนอ่ะ แต่ดีที่ว่า กลับบ้านมาคุยกับแม่ ปรึกษากันได้อ่ะ เพื่อนก็เจอกันแค่ไปรร.แค่นี้ ก็จบป.6มาย้ายรร. มาม.1 รร.ประจำก็เริ่มมีปัญหาอีกแล้ว ปัญหาคือเรื่องเดียวกันกับ ป.4 เลย แต่มันไม่โอเคกว่าเพราะว่า มันอยู่หอ!! ตื่นมาเจอหน้าเพื่อนทุกคน อยู่ด้วยกัน24ชม. มันเลยหนักกว่าป.4 มากๆ ทะเลาะกันทีไรจะต้องปลีกมานั่งร้องไห้ระบายกับแม่อ่ะ ช่วงนี้ทรมานมาก ต้องฝืนยิ้มตลอด (ฝืนยิ้ม24ชม.)นี่ช่วง ม.1-ม.2 นะ พอขึ้นม.3 ปุ๊ป เริ่มทีทางเลือกใหม่ คือ "การกรีดแขน" มันดีคือ ไม่ต้องไปร้องไห้งอแงกับแม่ รู้สึกอดทนมากขึ้น ไม่ใช่อดทนเจ็บนะ อดทนว่าเห้ยอย่าร้อง กลับหอเดี๋ยวก็ได้กรีดแล้ว กรีดแล้วรู้สึกสบายใจ แต่จะเก็บแผลตลอด ไม่ให้ใครเห็น (ไม่กรีดอัพเฟสหรอกเว้ย) จนตอนนี้รู้สึกกรีดบ่อยไป บางทีรู้สึกอยากกรีดขึ้นมาเฉย (เอ้าอี ) บางทีก็แบบพอเหอะไม่กรีดแล้วสุดท้ายก็อดไม่ไหว กรีดต่อ คือแลดูโรคจิตอ่ะ

    เลยอยากถามผู้รู้ว่า ควรพบแพทย์มั้ย แล้วน่าจะเป็นโรคอะไร (ม.1-2 นี่สะบักสะบอมจริงๆ อยากลาออก ไม่อยากอยู่แล้ว ร้องไห้แบบหอบตัวโยนอ่ะ เข้าค่ายนี่ร้องทุกปี)
    ปล.เราคิดว่าเราไม่ได้เรียกร้องความสนใจ คือไม่คิดให้ใครเห็นจริงแผลพวกนี้อ่ะ เวลาใครเจือกเห็นแล้วทักขึ้นมาก็แบบ โอ้แล้ว ก็โบ้ยแมวไป5555
    ไม่มีใครเข้าใจความรู้สึกเราดีไปกว่าตัวเราเอง