สนามนี้ทีม Windy Snail ได้มีสมาชิคเข้าร่วมการปั่นจำนวนมาก เพื่อแปลงกายขึ้นเป็น มหาเทพหอยพันโล ส่วนผมนั้นมีความต้องการสำหรับใบเบิกทางลงทะเบียนจองสมัครวันแรกที่จะไป PBP2019 ที่ปารีส ความฝันที่ผมต้องไปให้ถึงแต่มันต้องผ่านสนามนี้ให้ได้ก่อน ทีมเรามีการวางแผนกันพอสมควร มีการจัดเตรียมอุปกรณ์มากมายเพื่อซ่อมรถในกรณีที่เสียหาย เรามีรถเซอร์วิส ติตตามไปเจอทุก CP ตามกติกาของ Audax ส่วนผมนั้นมีแผนสำรองไว้ส่วนตัวในกรณีที่ต้องปั่นคนเดียว เพราะ แรงไม่เท่าทีม รวมทั้ง อาจจะมีอะไรที่ทำให้ผมหลุดกลุ่ม
  แผนที่ผมเตรียมไว้ไม่ยากเป็นแผนที่ผมสามารถปั่นได้เอง และ มันก็ได้ถูกใช้งานจิงๆ เริ่มที่กิโลเมตรที่ 250-1004โล ปั่นเดี่ยวไม่ตามใคร เพราะอะไรมาดูกัน
  ช่วงเช้าก่อนออกตัวทีมเรามีการเป่าเค้กวันเกิดให้กับหัวหน้าทีมเรา พี่แป๊ะ ครบรอบวันเกิดวันนี้อายุราวๆ10ขวบได้ เพราะเป็นเด็กในคราบผู้ใหญ่ นิสัยดี น่ารักใจดี คอยดูแลน้องๆดี พาไปกินโน่นนี่ตลอด ที่บ้านมีน้ำอัดลมสีทองๆ น้ำชาGoldไว้ต้อนรับพวกเราเสมอ เป็นพี่ใหญ่ที่ดีมากๆ พี่แป๊ะตั้งใจพาทีมจบทุกคน
  ได้เวลาปล่อยตัวแล้ว แต่ เราก็สายเหมือนเดิม เขาปล่อย7โมง เราก็ออกมัน 7:35 คนอื่นเขาไปหมดแล้ว กลุ่มสุดท้ายอีกแล้ว เดียวได้อัดตามเขาอีกแน่แท้
  CP 1 ชมรมจักรยานบ่อทอง เซเว่นนั้นเอง ปล่อยตัวที่สุวรรณภูมิในเช้านี้ ฝนก็ตกลงมาต้อนรับนักปั่นทันที เราปั่นออกไปตามสายฝนซึ่งผมชอบมากๆเพราะไม่ร้อน ก่อนหน้านี้แดดแรงมากๆวันแรกได้แบบนี้ก็สบายๆละ เหมือนหอยได้น้ำ สดชื่นแจ่มใส สนุกสนานกันมากกมายในช่วงออกตัว กินน้ำกินท่าจากยางเพื่อนข้างหน้าสุขสำราญใจ 555 เส้นทางที่ไปเป็นทางราบเรียบแต่มีหลุมดักและมีคอสะพานดักต้องระวังให้ดี ผมดูทางแล้วขากลับลำบากแน่นอนเพราะหลุมเยอะมากในฝั่งขากลับที่ใช้เส้นทางนี้ นักปั่นเซฟแรงกันพอควร ผมตัดสินใจช่วงแรกขึ้นลากทีม เพื่อกันท่าความเร็วทีมไว้ก่อนประมาณ 25-27Km/Hr ซึ่งทีมเองก็เห็นด้วยเพราะเราไป 1000โล จะมายิงกันแบบที่ผ่านมาคงไม่ดีแน่แท้
  จากจุดไป CP1นั้นระยะทางไป 115โล ซึ่งเปิดห่างมากๆ เราวิ่งไปได้สัก70โล ต้องจอดพักหาข้าวทานกันก่อน ผมกินอะไรลำบากทางทีมตอนแรกเลือกข้าวมันไก่ ผมกินไม่ได้เลยไปร้านต้มเลือดหมูแทน นั่งทานพร้อมกับสายฝนที่มาเรื่อยๆไม่หนักกำลังดี เราเริ่มออกตัวไปเพื่อไปยังบ่อทอง ระหว่างทาง Hiroยางแตกเราใช้เวลาปะยางไปพักนึงตรงนี้ได้พักหน่อย 115โลเรามาถึงไม่เหนื่อยเท่าไหร่ เพราะวิวดี ถนนดี และ อากาศดี เรารีบเติมอาหารและมุ่งหน้าไปต่อ
CP 2 คลองหาดระยะ 240 โล เซเว่นคลองหาด หนทางจะไปมันจะเริ่มเจอแต่เนินซึมมากมายและถนนที่ไม่ค่อยเป็นมิตร จากตรงนี้ต้องวิ่งไปอีก124โล เป็นเส้นที่เราต้องวิ่งเข้าอ่างฤไน ฝนก็ยังตกและหยุด แต่อากาศดีมากๆ ทีมเรายังวิ่งกันความเร็วมิตรภาพ ยังมีแรงเกาะกลุ่มผลัดกันขึ้นลงเป็นระยะๆ เจอนักปั่นนั่งพัก และ ยางแตกมากมาย เพราะถนนเริ่มไม่ดี เราแวะพักทานข้าวช่วงเที่ยงก่อนจะไปต่อ ร้านค้าแถวนั้นมีเยอะ แต่ ของกินมีน้อย ข้าวหมด ก๋วยเตี๋ยวหมด เพราะโดนฝูงนักปั่น 200กว่าชีวิตแวะรุมกินดั่งฝูงแมลงเข้าสวนข้าวโพด ทุกอย่างไม่พอจนเราถูกบอกหมดแล้วไปข้างหน้านะ ไปอีกก็หมด ไปข้างหน้าอยู่หลายร้าน มาจบร้านนึงที่กำลังจะหมดพอให้เรากลุ่มเดียว กลุ่มอื่นตามมาก็ต้องไปร้านหน้ากันหมดเช่นกัน
ระหว่างทางที่เข้าสู่อ่างฤไน พี่ตุ๊ เริ่มมีอาการปวดร่างกาย เนื่องจากพี่เขาไปหาหมอมาแล้วพบว่าสภาพร่างกายไม่พร้อมมีอาการปวดเมื่อยบริเวณหลัง จากจุดนี้อาการพี่ตุ๊ไม่ไหวแล้ว เพราะทานยาแก้ปวดมาตลอดทางสุดท้ายต้องยกไปคนแรก เพราะร่างกายไม่พร้อมนั้นเองแต่ใจเกินร้อยเจ็บยังมาสู้ เส้นทางเข้าไปในอ่างฤไนเป็นเส้นทางแบบเนินสลับลงถ้าแรงดีก็ขี่มันส์แต่ถ้าแรงตกมีเหนื่อยในนี้แทบหมดแรง จุดนี้ทีมเราเริ่มแตกออกไป 3ชุดตามแรงแต่ละคน ผมอยู่กลางไปคนเดียว มีด้านหลัง พี่แป๊ะ พี่ปุ้ม พี่โอ๊ต ดูพี่ตุ๊อยู่ ด้านหน้า โตโต้ Hiro ก็ลุยยาวๆหายไป เดียวไปเจอกันอีกทีนะที่คลองหาด เหนื่อยมากๆพลังจะหมดเพราะโดนตอดเนินมาไม่หยุดไม่หย่อน จนโรยแรงมาถึงทันจนได้ ถึงเราก็กินทันทีพร้อมฝนที่ตกลงมาตูมๆๆๆหนักๆๆตามมา
CP3 เทศบาลโป่งน้ำร้อนระยะ 330โล เราต้องปั่นไปอีก90โล เพื่อไปจุดพักจุดแรกของคืนนี้ มืดแล้วหนาวด้วยฝนตกไม่หยุด เราไม่หยุดไปต่อ ทางไปโป่งน้ำร้อนบอกเลย โคตร มาก ไม่มีทางจะ ได้เท่านี้อีกแล้วในวันนี้ โคตรหลุม หลุมดักช้าง ดักควาย ดักคนตกไปตายได้ทันที หลุมจำนวนนับไม่ถ้วนตลอดเส้นทางเราปั่นไปต้องระวังมากๆ เส้นทางแย่ ฝนตกน้ำท่วมขังทำให้เราไม่รู้อันไหนมีหลุม ลงกันตูมตามไปเรื่อยๆ และรถที่ขับสวนก็เปิดไฟสูงใส่เสมอจนเราตาผล่าตามัวไปหมด สิ้นแสงส่องโตโต้ร้องดังออกมาหลุม เจี้ยผมหักหลบไปขวาได้ชนพี่แป๊ะและคว่ำกันระเนระนาดแน่นอน ตัดสินใจลงหลุมดักควายเต็มๆเกร็งข้อมือทรงตัวลงหลุมและดึงรถขึ้นแบบเสือภูเขาที่เคยขี่มาล้อหน้าเหินลอยลงมาปลอดภัย ใจหายวาบๆเท่าที่รู้หลุมนี้หลังจากผมคว่ำกันไปหลายคันมากมาย ไปต่อหลุมโตโต้พูดแต่ไม่ทันโตโต้ตกไปขวดน้ำหล่นมาใส่ล้อหน้ารถผมเหินลอยฟ้าและตกหลุมเหินอีกครั้งกระแทกลงมา2ครั้งรวด ตูมผมไม่คว่ำแต่ยางหน้าระเบิดทันที ตามมาด้วยแค้มประกับรัดรางเบาะหักกลาง ทำให้เบาะกระกกไปมาและล็อคไม่อยู่ ลงมาปะยางเสร็จหมุนล้อหน้าดุ้งไปเรียบร้อย ยางหน้าบวมหมุนเบียดกับตะเกียบ ร้องตูมแตกอีกรอบเพราะไปเบียดกับตะเกียบ เปลี่ยนอีกเส้นผมมีมา2เส้นหมดแหละ ใส่ใหม่ใส่ลมแค่90และง้างเบรคออกไม่ต้องล็อค ไปได้แต่มันจะหน้าสั่นหน่อย และ เบาะกระดิกไปกระดิกมานั่งปั่นบิดไปมา จนมาถึงเซเว่นจอดแก้ไข พี่โอ๊ตเอาเคเบิลมารัดรั้งไว้แค่ไม่ให้กระดกหลัง ผมขันล็อคได้แค่ล็อคหน้าเบาะหลังเบาะหักไปแล้ว ไปมันแบบนี้ละไม่มีทางเลือกอะไหล่ไม่มีแล้ว
  และเวลาดราม่าของผมก็มาถึงแล้วที่ กิโลเมตรที่250 ผมเริ่มตามทีมไม่ทันเพราะเบาะมันกะดกไปกะดกมา ท่าปั่นเริ่มไม่ปกติ ล้อหน้าที่กังวลหลุมว่าจะแตกอีกและไม่มียางเปลี่ยนแล้ว หลุดเรียบร้อย ทีมปั่นออกไปเรื่อยๆซึ่งผมตามไม่ทันแล้วต้องไปคนเดียวให้ถึงโป่งน้ำร้อน มองหลังไปไม่มีคน ก็ไปตามที่ผมวางแผนไว้ระหว่างทางที่ไปเจอคนพักนั่งกินข้าวกันและปะยางกันไปเรื่อยๆเป็นระยะๆ ทางมากๆ ในถนนต้นไม้ก็ทางพังสุดๆ พอหลุดออกมาก็เจอทางดีดีสักที โดยทางใหม่เอี่ยมทางดีผมจึงเริ่มไล่ความเร็วไปถึงโป่งน้ำร้อนได้ทันเวลา ไปถึงทีมก็อาบน้ำปะแป้งพร้อมเข้านอนกันแล้ว แต่ผมนั้นเริ่มมองเวลาถามทีมออกกันกี่โมง ทีมออกตี4ครึ่ง ผมเริ่มคำนวณเวลาใหม่และเริ่มกางแผนตัวเองดู ผมไปกับทีมไม่ได้แล้ว เพราะรถไม่พร้อมปั่นได้ช้าลง ถ้าเกิดปัญหาทีมต้องรอ ไม่ก็หลุดอีกและจะไม่มีใครรู้ ทีมเซอวิสก็จะช้าเพราะต้องรอคนสุดท้าย ถ้าข้างหน้าไปเกิดปัญหาก็จะวุ่นไปหมด ผมรีบอาบน้ำและนอนแค่ ครึ่งชั่วโมงพอ และให้ พรีมช่วยทำขนมปังไว้ให้4แผ่นและโยเกิตที่ผมเตรียมมากินก่อนออกไปตอนตี3 ผมออกตี3พร้อมยางในพกไปเพิ่มอีก3เส้นจากพี่ตุ๊ที่ยกแล้ว ขอบคุณครับ ทางทีมให้ผมเปลี่ยนล้อของพี่ตุ๊แต่ผมใส่ไม่ได้เพราะเป้นล้อCarbonและใส่ยางใหญ่มันติดตะเกียบผมและจะสีจนยางแตกอีกและล้อCarbonจะพัง รถผมรุ่นเก่าSuper Six ปี2009 มันไม่รองรับ
ผมลาพี่ๆและทีมออกไปก่อนตอนตี 3เพื่อหนีทีมไปเขื่อนคีรีธารและไปให้ถึงCPต่อไป เพราะถ้าทีมตามผมทันนั่นคือปัญหาเพราะผมจะลั้งท้ายทันที
  CP4 เทศบาลบ่อพลอย ระยะ401 ปั่นไปแค่71โล ใช่แค่71โล แต่เป็น71โลที่มันแสนไกลเหมือนปั่น100โล ตอนออกมาไหลลงสบายๆสายลมเย็นๆไหลๆทำความเร็วได้ ล้อหน้าผมประคับประคองไปได้ เจอนักปั่นออกมาเป็นชุดๆแต่ผมไม่ตามใครไปเองเพราะเบาะมันไม่ดีปั่นๆก็ดังแกร๊บๆๆๆลั่นไปหมดเพราะมันหลวมดกไปมาผมต้องเกร็งตัวให้นิ่งใช้ความเร็วเหมาะสมตอนปั่นเร็วไม่ได้ 22-27 พอไหว ไปได้ไหลๆช่วงไหลก็สบายๆหน่อย สดชื่นใจพักนึงพอเลี้ยวเข้าทางขึ้นเขื่อนคีรีธาร ก็มีกลุ่มน้องอายุ11ขวบน้องกัสจังปั่นอยู่ ผมก็ขอเข้าไปปะทะกับน้องหน่อย ปั่นดีมากตอนขึ้นเขื่อนชันๆน้องรอบขาไม่สูงเน้นกดเป็นหลักตัวใหญ่เกินเด็ก ตัวพอๆกับคนหนุ่มๆทั่วไปผมก็ประกบคู่กับน้องยิงขึ้นเนินแบบไม่ยอมกัน เหนื่อยโว๊ย เชี่ยสูงชัน ยาวต่อเนื่อง แต่ผมเปิดGarminดูความชันอยู่ทำให้คำนวณแรงได้อย่างต่อเนื่อง ปั่นไปจนสุดเนินพร้อมน้องเขาเก่งว่ะเด็กคนนี้ เรามายืนรวมกับอีกกลุ่มที่เขารอ รออะไร รอคนลงไปเจอหลุมดก่อนไง555 โคตรมืดหลุมดักเพียบเอ้าใครจะลงก่อน หัวเราะชอบใจเอ้าลงไปกันหมดนี่ละลงทีละ2คน ผมคู่กับกัสจังลงไปหลุมเพียบจิงๆหลบกันเป็นงูเงี้ยวเลย ลงน้อยแต่ขึ้นเยอะ จนเริ่มสว่างทุกคนก็เร่งความเร็วไป เจอน้าคมเอาเสือภูเขามากูรูดมันทุกหลุมสบายแซงหายไป อากาสดีมากๆยามเช้าที่คีรีธาร โชคดีที่ผมลงมาเวลานี้จึงเห็นมหาหลุมมากมายที่ซ่อนอยู่ชัดเจน

จอดรถสูดอากาศสดชื่นพักนึงตอนนี้ก้นผมเริ่มระบม มันระบมใวมากๆปกติระบมเกิน500โลไปแล้วนี่แค่ 300กว่าโลก็ระบมเพราะเบาะนั่นเองที่ทำให้เริ่มระบมใวขึ้น ควักชามัวมาทาเข้าไปยานวดทาเข้าไป ไปต่อผมดูเวลาตอนนี้ทีมผมคงกำลังขึ้นเขื่อนไล่ตามมาแน่แท้ หนีต่อละเพราะถ้ารถเซอร์วิสยังไม่แวงผมแสดงว่าทีมยังห่างผมอยู่ จากตรงจุดหลุมก็เจอทางดีดีตลอดยาวๆแต่เนินก็ไม่เลิกผมมองท้องฟ้าเฮ้อ เฮ้อ ฟ้าสวยจังเชี่ยแล้ว วันนี้มีแต่แดดสิแบบนี้ซวยละ ไปต่อหาอะไรทานหน่อยเจอพรรคพวกเก่าๆในAudaxกวักมือเรียกกินข้าวผมก็ลงจอดเติมทันที ไปด้วยกันไหมชวนกันไป ผมบอกไปเถอะครับผมตามไม่ทันรถมีปัญหา มองมาที่รถผมและทำหน้างงๆกันเบาะแบบนี้ขี่มาได้ไงไม่ดิ้นไปมาเหรอ 555 อิ่มเสร็จออกทันที ผมจะเลือกกินแต่พวกของย่อยง่ายๆเท่านั้นและติดโยเกิตกับไข่ต้มซื้อติดใส่ช่องหน้าไปเสมอยามหิวเติมทันที แดดแรงมากๆผมนึกถึงทีมเสมอว่าปลอดภัยไหม ไปต่อสบายใจ ผมไปถึงบ่อพลอยคนที่ 56 ตกใจมากๆแล้วเขาไปไหนกันหมดละ555 ของกินเพียบเลย มองดูมือถือเห็นทีมปั่นลงมาจากเขื่อนแล้วก็สบายใจนั่งพักสักครึ่งชั่วโมง กินกาฟขนมปังไปต่อ
  CP5 แหลมศอก ระยะ481โล ไปแค่79โลเอง เหมือนไม่ไกลแต่โคตรร้อน แดดแรงมากๆระหว่างทางที่ไป ได้ร่มไม้มาโดนร่างก็เย็นที ผมเปลืองน้ำเยอะมากๆเพราะเทใส่หลังไปเรื่อยๆ มันไม่สวยงามแล้วอากาศวันอาทิตย์นี้ แดดแรงและเราปั่นสวนลมและเนินอีกไม่รู้จบ ผมพักเป็นระยะๆทีมผมถึงแล้ว ผมยังอยู่หน้าห่างทีมพอสมควรน่าจะเกือบชั่วโมงมีเวลาไปเรื่อยๆปั่นเดี่ยวไป เจอเพื่อนA สมาชิกทีมDT อีกทีมนึงของผมปั่นดีมากๆ ผมปั่นไปคุยไปกับเพื่อนให้หายเหนื่อย ดีที่สนามนี้มากันเยอะเลยได้ทักไปเรื่อยๆ มาถึงตราดจนได้ร้อนมากๆผมนั่งหลบที่เซเว่นตราดหาข้าวกินอีกรอบเติมก่อนไปแหลมงอบ มองนักปั่นบางชุดกลับตัวมาแล้วหลายกลุ่มเพื่อไปแหลมสิงค์ส่วนมากที่กลับตัวแล้ว จะมหาเทพ อภิมหาเทพ โคตรเทพ ทั้งนั้น ไอ้เรามันแค่เทพได้แค่SRก็ได้เท่านี่ละ เดียวจบพันจะได้ขึ้นชั้น มหาเทพพันโล สักที นั่งคิดให้กำลังใจตัวเองไปกินไปพักแป๊ป ออกไปแหลมงอบบ่นทันที อารายของว่ะรถกูยางแบนไงปั่นไม่ไปเลย ร้อน เนิน ลมสวนครบ ปั่นไม่ออกเลยแน่นไปหมด หมกใครก็ไม่มีให้หมก ปั่นไปเรื่อยๆ เจอเพื่อนA อีกครั้งกำลังสะง๊อกสะแง๊ก เหมือนจะหมดแรงตอนชวนกินข้าวไม่กิน55