สุดยอดความคิดเห็น
ความคิดเห็นที่ 2
มินมาเห็นตอนครูล่วงเกินพาย แต่พายก็นั่งนิ่งๆไม่ได้ขัดขืนอะไร จริงๆประเด็นนี้ดีมากเลยนะคะ เป็นประเด็นที่เรียลและแรงมากถ้าหนังตั้งใจเล่นจริงๆจะยกระดับหนังได้มากกว่านี้อีก พายถูกอาจารย์ใช้สถานภาพเอาเปรียบล่วงเกิน แต่ด้วยวุฒิภาวะของพาย บวกกับพายคงรู้สึกว่าตัวเองต้องพึ่งครูคนนี้เพื่อความฝันการไปแข่งโอลิมปิกที่สำคัญมากสำหรับพาย (หนังไม่ได้ปูมากแต่พอเดาได้จากฉากดาดฟ้า) พายจึงเหมือนสร้างกลไกป้องกันตัวเองโดยพยายามหลอกตัวเอง ไม่ยอมรับว่าตัวเองเป็นเหยื่อ อาจจะเพราะกลัวมีปัญหาไม่ได้ไปแข่ง และอาจจะยอมรับตัวเองไม่ได้ ที่พายพูดกับมินว่าครูเค้าดีกับพายแล้วโดนมินด่ากลับว่านี่โง่หรือเปล่า เรามองว่านั่นคือการหลอกตัวเองของพาย ซึ่งมันต่างจากกรณีเด็กเอาตัวเข้าแลกเกรดนะคะ เพราะพวกนั้นสมัครใจ แต่พายนี่คือคนถูกกระทำ พอตอนหลังความคิดพายเริ่มเข้าที่เข้าทางถึงรู้สึกรับไม่ได้กับตัวเองและอยากฆ่าตัวตายขึ้นมาจริงๆ
เรื่องพวกนี้มันมีเกิดขึ้นจริงๆในสังคมทั้งในไทยและเทศ ประเด็นมันหนักและหดหู่มากค่ะ เสียดายหนังแตะแบบไม่สุด
เรื่องพวกนี้มันมีเกิดขึ้นจริงๆในสังคมทั้งในไทยและเทศ ประเด็นมันหนักและหดหู่มากค่ะ เสียดายหนังแตะแบบไม่สุด
สมาชิกหมายเลข 5298064 ขำกลิ้ง, สมาชิกหมายเลข 1338704 ถูกใจ, อุ้ม ถูกใจ, สมาชิกหมายเลข 802478 ถูกใจ, สมาชิกหมายเลข 3134627 ถูกใจ, NoNotaro129 ถูกใจ, บุญมี กรรมบัง ถูกใจ, silentkung ถูกใจ, กาจาปิง ถูกใจ, สมาชิกหมายเลข 843417 ถูกใจรวมถึงอีก 12 คน ร่วมแสดงความรู้สึก
ความคิดเห็นที่ 9
อธิบายความรู้สึกของคนที่
เคยผ่านช่วงนั้นมาล่ะกันนะครับ
ผมไม่เคยอยู่ในสถานการณ์แบบพาย
แต่มีเรื่องที่ทำให้ ผญ ที่ดูใจมาหลายปี
มีเหตุที่ทำให้ต้องห่างกัน
และเขาให้เป็นแค่พี่ชายครับ
ตอนนั้น มีนเจ็บมากครับ
เจ็บขนาดแบบ ผมเดินร้องไห้ที่ท่าพระจันทร์
แบบไม่อายใครเลย
ไปงานแต่งเพื่อน พอเห็นคนอื่นรักกัน
แต่อนาคตของเรามันไม่มีแล้ว
ผมเมา และร้องไห้กลางงาน
จนเจ้าบ่าวต้องมาปลอบ
และเพื่อนต้องพากลับบ้าน
ถ้าอยู่คนเดียวน้ำตามันก็ไหลเองตลอด
ตอนนั้นผมยอมรับ ผมอยากจะฆ่าน้องครับ
แต่มันไม่ใช่ความหุนหันพลันแล่นนะครับ
มันมีการพัฒนา ผมจะเล่าให้ฟัง
ว่าความรู้สึกนั้นเป็นมายังไง
คนเรามักจะคิดถึงเรื่องเก่า
ผ่านตัวระลึก
เช่น ตอนนี้ เราก็ปกติ แต่พอกินข้าวมันไก่
ก็นึกได้ว่า เอ้ย เราเคยไปกินข้าวมันไก่ด้วยกัน
ตอนนั้น มันก็ดีนะ แต่ตอนนี้ไม่มีแล้ว
ตอนนั้นเคยสัญญาจะมีกันและกัน
แต่ตอนนี้ไม่มีแล้ว
ก็รู้สึกเจ็บ รู้สึกเป็นผู้ถูกกระทำ เป็นเหยื่อ
ของความงี่เง่าอะไรซักอย่างที่เราคิดขึ้นมาเอง
และก็โกรธ ก็แค้น นังนั้น คงสุขสบาย
ไม่รู้ว่าเราจะเป็นจะตายอะไร
พแคิดมากๆ เขา ความเศร้า ความโกรธแค้น
ก็มากขึ้นเรื่อยๆ สะสม ยื่งเป็นพวกโลกส่วนตัวสูง
มันเหมือนอัดอากาศ เข้าไปในถังเรื่อยๆ
โดยไม่มีทางออก แรงดันก็มาก ขึ้นๆ เรื่อย
พอแค้นถึงจุดหนึ่ง ก็เริ่ม เอาของเก่าๆ
ที่เคยมีอดีตด้วยกันมาทำลาย
เอารูปเขามาเผา
แล้ว มันได้ระบาย มันก็รู้สึกดีขึ้นใช่มั๊ย
แล้วมันก็เป็นกิจกรรม ที่เริ่มเลยเถิดไปเรื่อยๆ
จนกระทั้ง เราจินตนาการว่าเขาตาย
ตายยังไง ถึงจะสาสมกับความเจ็บที่เขาทำให้เรา
พอมันอยู่ไปๆๆๆๆ นานๆๆๆๆ
เราก็เริ่มมีความคิดว่า ถ้านังนั้นตายไปจริงๆ
เราคงมีความสุขมากๆ
ดีที่ผมหลุดจากวงโคจร นั้นมาได้ก่อน
มันมีวันหนึ่ง ที่ผมรู้ว่า ผมต้องฆ่าน้องเขาแน่ๆ
ในสมุด มีแผนวิธีการฆ่า เขา เกินร้อยวิธีการ
ผมจึงทำสิ่งที่ถูกต้องที่สุดในชีวิต
คือโทรไปเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้น้องฟัง
บอกว่ารักมาก เข้าใจทุกอย่าง
แต่พี่ควบคุมตัวเองไม่ได้แล้วนะ
แต่ก็ไม่อยากทำร้ายเขา
เลยต้องโทรมาบอก
ข้าวของในบ้านผม
มีรอยมีดแทงเยอะเหมือนกันครับ
ตอนนั้น ถ้าเราอยู่ ซักวันเราต้องฆ่าเขาแน่ๆ
แต่ถ้าเราตาย เขาก็จะรอด
แต่ตายไม่ได้ไง มีแม่ที่ต้องดูแลหนี้ที่ต้องใช้
บ้านที่ต้องผ่อน ถ้าไม่ผ่อน
แม่จะไปอยู่ที่ไหน
ก็เลยเลือกที่จะหายไปจากชีวิตเขา
และหายไปจากอดีตของตัวเองหลายปีครับ
พอกลับมาน้องเขาก็ย้ายบ้านไปแล้ว
และก็แต่งงานไปแล้ว
ตอนนี้ จำได้แต่ชื่อ กลับจำได้ว่ารักเขามากแค่ไหน
จำได้ดีเทลทุกๆ อย่างๆ ที่เคยทำด้วยกัน
แต่จำหน้าเขาไม่ได้แล้วครับ
และก็ไม่มีรูปเหลือแม้แต่ใบเดียวแล้วครับ
ผมน้ำตาไหลตอนอยู่ตอนนี้เลย
ตอนที่พิมพ์ ตอบ คห นี้ กลางที่ทำงาน
ต้องเดินหลบลูกน้อง มานั่งอีกมุม
ผ่านมาจะ 20 ปีแล้วแท้ๆ
แม้จะมีช่วงที่มืดมน ฟ้าฝนกระหน่ำ
แต่เมื่อมันผ่านไป
ความรัก มันยังงดงามอยู่เสมอ
เคยผ่านช่วงนั้นมาล่ะกันนะครับ
ผมไม่เคยอยู่ในสถานการณ์แบบพาย
แต่มีเรื่องที่ทำให้ ผญ ที่ดูใจมาหลายปี
มีเหตุที่ทำให้ต้องห่างกัน
และเขาให้เป็นแค่พี่ชายครับ
ตอนนั้น มีนเจ็บมากครับ
เจ็บขนาดแบบ ผมเดินร้องไห้ที่ท่าพระจันทร์
แบบไม่อายใครเลย
ไปงานแต่งเพื่อน พอเห็นคนอื่นรักกัน
แต่อนาคตของเรามันไม่มีแล้ว
ผมเมา และร้องไห้กลางงาน
จนเจ้าบ่าวต้องมาปลอบ
และเพื่อนต้องพากลับบ้าน
ถ้าอยู่คนเดียวน้ำตามันก็ไหลเองตลอด
ตอนนั้นผมยอมรับ ผมอยากจะฆ่าน้องครับ
แต่มันไม่ใช่ความหุนหันพลันแล่นนะครับ
มันมีการพัฒนา ผมจะเล่าให้ฟัง
ว่าความรู้สึกนั้นเป็นมายังไง
คนเรามักจะคิดถึงเรื่องเก่า
ผ่านตัวระลึก
เช่น ตอนนี้ เราก็ปกติ แต่พอกินข้าวมันไก่
ก็นึกได้ว่า เอ้ย เราเคยไปกินข้าวมันไก่ด้วยกัน
ตอนนั้น มันก็ดีนะ แต่ตอนนี้ไม่มีแล้ว
ตอนนั้นเคยสัญญาจะมีกันและกัน
แต่ตอนนี้ไม่มีแล้ว
ก็รู้สึกเจ็บ รู้สึกเป็นผู้ถูกกระทำ เป็นเหยื่อ
ของความงี่เง่าอะไรซักอย่างที่เราคิดขึ้นมาเอง
และก็โกรธ ก็แค้น นังนั้น คงสุขสบาย
ไม่รู้ว่าเราจะเป็นจะตายอะไร
พแคิดมากๆ เขา ความเศร้า ความโกรธแค้น
ก็มากขึ้นเรื่อยๆ สะสม ยื่งเป็นพวกโลกส่วนตัวสูง
มันเหมือนอัดอากาศ เข้าไปในถังเรื่อยๆ
โดยไม่มีทางออก แรงดันก็มาก ขึ้นๆ เรื่อย
พอแค้นถึงจุดหนึ่ง ก็เริ่ม เอาของเก่าๆ
ที่เคยมีอดีตด้วยกันมาทำลาย
เอารูปเขามาเผา
แล้ว มันได้ระบาย มันก็รู้สึกดีขึ้นใช่มั๊ย
แล้วมันก็เป็นกิจกรรม ที่เริ่มเลยเถิดไปเรื่อยๆ
จนกระทั้ง เราจินตนาการว่าเขาตาย
ตายยังไง ถึงจะสาสมกับความเจ็บที่เขาทำให้เรา
พอมันอยู่ไปๆๆๆๆ นานๆๆๆๆ
เราก็เริ่มมีความคิดว่า ถ้านังนั้นตายไปจริงๆ
เราคงมีความสุขมากๆ
ดีที่ผมหลุดจากวงโคจร นั้นมาได้ก่อน
มันมีวันหนึ่ง ที่ผมรู้ว่า ผมต้องฆ่าน้องเขาแน่ๆ
ในสมุด มีแผนวิธีการฆ่า เขา เกินร้อยวิธีการ
ผมจึงทำสิ่งที่ถูกต้องที่สุดในชีวิต
คือโทรไปเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้น้องฟัง
บอกว่ารักมาก เข้าใจทุกอย่าง
แต่พี่ควบคุมตัวเองไม่ได้แล้วนะ
แต่ก็ไม่อยากทำร้ายเขา
เลยต้องโทรมาบอก
ข้าวของในบ้านผม
มีรอยมีดแทงเยอะเหมือนกันครับ
ตอนนั้น ถ้าเราอยู่ ซักวันเราต้องฆ่าเขาแน่ๆ
แต่ถ้าเราตาย เขาก็จะรอด
แต่ตายไม่ได้ไง มีแม่ที่ต้องดูแลหนี้ที่ต้องใช้
บ้านที่ต้องผ่อน ถ้าไม่ผ่อน
แม่จะไปอยู่ที่ไหน
ก็เลยเลือกที่จะหายไปจากชีวิตเขา
และหายไปจากอดีตของตัวเองหลายปีครับ
พอกลับมาน้องเขาก็ย้ายบ้านไปแล้ว
และก็แต่งงานไปแล้ว
ตอนนี้ จำได้แต่ชื่อ กลับจำได้ว่ารักเขามากแค่ไหน
จำได้ดีเทลทุกๆ อย่างๆ ที่เคยทำด้วยกัน
แต่จำหน้าเขาไม่ได้แล้วครับ
และก็ไม่มีรูปเหลือแม้แต่ใบเดียวแล้วครับ
ผมน้ำตาไหลตอนอยู่ตอนนี้เลย
ตอนที่พิมพ์ ตอบ คห นี้ กลางที่ทำงาน
ต้องเดินหลบลูกน้อง มานั่งอีกมุม
ผ่านมาจะ 20 ปีแล้วแท้ๆ
แม้จะมีช่วงที่มืดมน ฟ้าฝนกระหน่ำ
แต่เมื่อมันผ่านไป
ความรัก มันยังงดงามอยู่เสมอ
สมาชิกหมายเลข 5298064 สยอง, สมาชิกหมายเลข 4910400 ซึ้ง, อุลตร้าแมนน้อย ซึ้ง, บ้านผมไปทางไหน ถูกใจ, ประดิพัทธ์ ซึ้ง, คนภาคค่ำ ซึ้ง, Midnight Moon ซึ้ง, bigwores ถูกใจ, tarart ซึ้ง, Denar ถูกใจรวมถึงอีก 3 คน ร่วมแสดงความรู้สึก
แสดงความคิดเห็น
(คำตอบน่าจะสปอยด์) Homestay ตกลงพายดราม่าเรื่องอะไรหรอครับ
ผมน่าจะพลาดฉากสำคัญมากๆไปแน่ๆ หลังจากไล่อ่านกระทู้ก่อนๆของคนอื่นละ แต่ขอถามอีกทีเพื่อไม่ให้ขาดตอนครับ
คือผมดูถึงฉากที่มินเปิดโน้ตบุคส์ ติดๆดับๆ ตรงข้อความที่ ฆ่าพายได้มั้ย ถ้าพายไม่ตาย....
พอจบฉากนั้นไป ซึ่งผมคิดว่าเป็นจุดพีคจุดนึงของหนังละ พอดีอั้นมานานมาก เลยรีบวิ่งไปเข้าห้องน้ำ กลับมาก็เห็นมินกับพายทะเลาะกันอยู่ริมที่สูงซักที่ละครับ (ที่จะโดดไม่โดดอะ)
อ่านจากกระทู้ล่างๆเห็นว่ามีประเด็นเรื่องครูจูบ ครูล้วงอะไรซักอย่าง เลยสงสัยว่าพายดราม่าเรื่องโดยครูข่มขืนแลกกับการได้ไปสอบหรอครับ หรือเรื่องอื่น แบบเพิ่งรู้ว่าพลาดจุดพีคของหนังจริงๆไปซะงั้น