ตามหัวข้อเลยค่ะ เราไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร แต่ว่ามีความรู้สึกไม่อยากออกจากบ้านไปไหนเลยค่ะ เป็นความรู้สึกที่ชอบ
เกิดขึ้นมาเวลาที่ต้องแว่บออกไปข้างนอก ทัง้ การไปเรียน หรือเจอผู้คนต่างๆ ส่วนมากมักอยู่ดีๆก็เกิดขึ้น ณ ตอนนั ้นเลย
เหมือนเราควบคุมมันไม่ได้ แล้วพอมีความรู้สึกนี้ขึ้นมา ก็ฝืนใจตัวเองออกไปข้างนอกไม่ได้เลยค่ะ เวลาอยู่บ้านก็ไม่ได้
ทำอะไรค่ะ นอกจากรู้สึกแย่กับตัวเองก็ ดูหนั ง เล่นเน็ตอะไรไปเรื่อยๆ แบบที่จริงๆไม่ได้อยากทำแต่ก็ทำเพื่อฆ่าเวลา
เฉยๆ บางทีก็นอนเฉยๆเลยค่ะ รู้สึกว่างเปล่า หลับบ้าง นอนจ้องเพดานเฉยๆบ้าง เหมือนมันเกลียดตัวเอง แบบหัวสมอง
โล่งว่างเปล่าไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไรค่ะ และ ชอบคิดว่าตัวเองแปลกแยกไม่มีเพื่อน คนที่สนิทหน่อยในยามปกติ พอมี
อาการเราก็ปลีกตัวออกมา ไม่พูดคุยสื่อสาร คิดว่าเค้าเกลียดเรา ไม่ใช่เพื่อนเรา เราอยู่คนเดียวบนโลกใบนี้ พูดได้ว่า
ทำตัวเองล้วนๆเลยค่ะ ไม่ชอบที่ตัวเองเป็นแบบนี้ แต่ก็ยังหาทางฝืนมันให้สำเร็จชนะทุกครั ้งไม่ได้ คิดว่าตัวเองออก
อาการนี้ชัดๆครั ้งแรกตอน มอปลาย ที่หนั กสุดๆไม่ไปเรียนเลย แล้วก็ไม่ติดต่อใครเลย หลังจากนั ้นก็เหมือนจะพยายาม
ออกมาได้ ดีขึ้น ตอนนี้เรียนมหาลัยปี 3 แล้ว เหมือนอาการจะค่อยๆกลับมากำเริบอีก ทุกคนที่นี่มีใครเป็นแบบนี้แล้ว
หายบ้างแล้วคะ มีวิธียังไง ให้ฝืนใจตัวเองออกไปทำในสิ่งที่ควรทำ ทำสิ่งที่ที่ดีต่อชีวิตตัวเองได้บ้างคะ เราหาข้อมูลมา
คิดว่า ตัวเองอาจเข้าข่าย เป็นโรคซึมเศร้า กับ ฮิคิโคโมริ ที่แยกตัวออกจากสังคม เอาแต่เก็บตัวอยู่ในบ้าน เราหาข้อมูล
ในเน็ตอ่านพอสมควรและคิดว่าอาการค่อนข้างตรงทุกอย่าง ดังนั ้นสิ่งเดียวที่ยังหาไม่เจอและอยากรู้คือวิธีแก้ค่ะ ว่าถ้า
พบว่าตัวเองเข้าข่ายฮิคิโคโมริ และ ซึมเศร้า แล้ว เราควรทำยังไงต่อไปเพื่อให้ออกมาจากอาการเหล่านี้ได้คะอย่างถาวร
คะ
ปล. ส่วนตัวไม่อยากไปหาจิตแพทย์เพื่อกินยา อยากให้เป็นทางเลือกสุดท้าย เพราะไม่ค่อยเชื่อว่ายาจะสามารถรักษาจิต
ใจได้น่ะค่ะ พอดีมีคนรอบตัวที่รู้จักเป็นและไปกินยา ก็ยังไม่เห็นว่าสามารถหายขาดได้ ก็เลยอยากขอคำแนะนำ
จากเพื่อนๆถึงวิธีการอื่นๆหน่อยค่ะ ว่าควรทำยังไง