เรามีเพื่อนคนนึงค่ะ รู้จักกันมานานมากกกก รู้กันทั้งบางว่าฮีมีใจให้เรา แต่ด้วยความที่นิสัยค่อนข้างจะแตกต่างกันสุดขั้วบวกกับจีบหญิงไม่เป็นด้วยแล่ะ (เช่น บางทีแซวแปลกๆบ้าง เล่นมุกแป้กบ้าง ล้อเลียนเรา ฯลฯ) เราก็เลยไม่ได้ใส่ใจฮีมากนัก แต่ก็คุยด้วยแบบเพื่อนคนนึงเพราะคิดว่าที่จริงแล้วฮีก็เป็นคนดีมากๆคนนึง แล้วก็ไม่เคยล้ำเส้นอะไรมากกว่าคำว่าเพื่อนด้วย ออกแนวสแตนบายรอ เวลาเรามีปัญหาอะไร หรือไม่มีเพื่อนไปไหน (นานๆที) ซึ่งเราจะออกตัวตลอดว่าไม่ต้องรอนะ เพราะเรารู้ตัวว่าเราไม่มีทางชอบเทอรอก คบกันเป็นเพื่อนคบได้ก็คบ คบไม่ได้ก็... แล้วแต่นะ ฮีก็ดูเหมือนจะเข้าใจค่ะ แต่บางทีเราก็สัมผัสได้เหมือนว่าฮียังคงรออยู่อย่างนั้น.... จนเรามีแฟนผ่านความผิดหวังไปหลายรอบก้อยังไม่เลือกเค้า จนเค้าเคยโพล่งออกมาว่า ทำไมเค้าไม่เคยมีตัวตนในสายตาของเราเลย จบกับคนนั้นก็ยังไม่เลือกเค้า จบกับคนนี้ก็ยังไม่เลือกเค้าอีก ตอนนั้นตอบแบบงงๆ ก็ไม่เคยคิดจะเลือกอยู่แล้วงัย บอกแล้ว... (โอ้โห นึกย้อนกลับไปอยากจะตบปากตัวเอง แห่ะๆ)  แต่เชื่อมั้ยเค้าก็ยังคงดีกับเราต่อไปค่ะ... นับถือความอดทนมากแต่คนมันไม่ได้รักจริงๆอ่ะ

จนทุกวันนี้เวลาเราขอความช่วยเหลือ หรือชวนไปกินข้าว (เลี้ยงตอบแทน เพราะในความเป็นเพื่อนเราก็ไม่ได้อยากจะเป็นผู้รับอย่างเดียวนะคะ) ฮีจะปฎิเสธตลอด ซึ่งเราก็รู้แล่ะว่าฮีก็อยากไปนะ ช่วยได้นะ แต่.... (ด้วยเหตุผลบางประการ) ซึ่งเราก็ไม่ได้ซีเรียสอะไร เอาที่ฮีสบายใจดีกว่า เพราะที่ผ่านมาก็ดูเหมือนเราจะพึ่งพาเค้าอยู่ฝ่ายเดียวมันอาจถึงเวลาแล้วที่เค้าคงอยากออกห่าง

คำถามก็คือแล้วทำไมเค้ายังชอบทักไลน์มาถามสารทุกข์สุกดิบ ชวนคุยบ้าง ส่งรูปมาทักทายบ้าง? หลังๆ เราเริ่มรำคาน เพราะบอกตรงๆว่าในฐานะเพื่อนอะไรที่ช่วยกันได้มันก็ต้องช่วยเหลือกัน ถ้าจะเลิกคบก็ไม่ต้องมาถาม มาทัก เพื่อ?