ยาวหน่อยแต่ลองอ่านก็ได้นะคะ

    จขกท.อายุน้อยค่ะ เรียกว่าชั้นม.ต้นเลยเด็กมาก  (ขอเรียกแทนตัวเองว่า หนู นะคะ) หนูเนี่ยเมื่อก่อนบ้านก็พอมีพอกินค่ะ แต่พอโตขึ้นก็มีหนี้สินเข้ามามากมาย ครอบครัวเราก็เครียดมีปัญหากันบ้างเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย หนูเองก็เอาแต่เรียนค่ะ เป้าหมายชีวิตก็มีนะคะ  แต่เหมือนว่าด้วยฐานะต่างๆในครอบครัวเนี่ยพูดง่ายๆคือ กลัวจ่ายไม่ไหว  หนูเจ็บใจค่ะที่ไม่สามารถช่วยหาเงินได้ ทำได้ก็แค่งานบ้านส่วนเรื่องเรียนก็พอไปได้แต่ไม่ชำนาญซักทาง  ตอนนี้หนูเบื่อชีวิตมากพ่อแม่ก็เริ่มเจ็บป่วยค่ะ  ญาติๆทั้งฝ่ายพ่อและแม่  พอพ่อแม่เราทั้งคู่ฐานะแย่ลงก็เทกระจาดค่ะ  อารมณ์เหมือนปล่อยลอยแพแต่ทำเป็นเอามือยื้อไว้ ญาติๆเขาดูเหมือนถือคติครอบครัวใครคนอบครัวมัน ป้านาอาก็เอ็นดูเราและน้องเรานะคะ(เรามีน้องชายค่ะลืมบอก  น้องแท้ๆด้วย) แต่เขาไม่ค่อยสนับสนุนแม่เรา เราอึดอัดค่ะมันรู้สึกเหมือน  ครอบครัวเราช่วยเหลือญาติทุกคน  แต่พอพ่อแม่เราไม่มีเงินฐานะแย่ลง  เค้าไม่ใยดีเหมือนแต่ก่อน  เราเจ็บมากๆค่ะคำที่ออกจากปากญาติๆซึ่งเป็นพี่น้องแท้ๆของแม่เรา พูดเหมือนห่างเหินที่สุดเราได้ทนฟังไม่ได้เลย แต่เราก็ต้องฟัง
{ คือเวลาแม่เรามีปัญหาโทรไปปรึกษาพี่สาวแก หมายถึงป้าเรานั่นแหละ แกก็พูดมาว่าจะทะเลาะอะไรนักหนาครอบครัวใครก็ครอบครัวมันสิ เราเจ็บมาก }

      ตอนนี้หนูตัดสินใจใช้ชีวิตที่อึดอัดน่าเบื่อ และวนลูปถึงเราจะตั้งใจเรียนแค่ไหน ก็คงเลือกที่จะเรียนไม่ได้ เพราะหนูคิดว่าครอบครัวส่งไม่ถึงหรอกหนูภาวนาแค่ขอให้ได้ทุน จะอะไรก็ช่างให้เรียนจบแล้วมีงานทำ เก็บเงินส่งน้องเรียนให้จบ แล้วทำให้พ่อแม่สบาย

     หนูไม่สามารถตอบโจทย์ชีวิตมีเคยฝันได้แต่ส่งนึงที่มันอึดอัดและรู้สึกแย่คือ ครอบครัวไม่มีความสุขซึ่งหนูจะเติมความสุขให้ครอบครัวให้ไม่ลำบากอีกค่ะ

-ตอนนี้ส่งที่หนูสงสัยอย่างเดียวคือจะทำยังไงกับทุกๆปัญหาที่มันรุมเร้าและอึดอัดในเครือญาติแล้วก็การเรียนในอนาคตคะถึงมันจะยังมาไม่ถึงก็ตามแต่ภ้าเป็นไปได้หนูควรจะเลือกเรียนระหว่างสิ่งที่หนูชอบเรียนแต่ไม่รู้จะเอาไปใช้อะไร กับ สิ่งที่คิดว่าเรียนไปเถอะให้มีงานเงินให้พ่อแม่สบาย ดีคะ??

ขอบคุณที่อ่านมาถึงตรงนี้นะคะ