ผมอยากเริ่มพูดตั้งแต่เริ่มเลยครับ
-ผมกับแฟนเจอกันตอนเรียนปวส.แต่ตอนนั้นเค้ามีแฟนอยู่แล้วและรักกันมาก ในตอนนั้นผมก็ดันไปตกหลุมรักรอยยิ้มที่เธอยิ้มให้กันรู้จักกันครั้งแรกแต่ก็เก็บไว้
-หลังจากเรียนได้1เทอมพวกเราก็ไดเแยกย้ายไปฝึกงานกันคนละที่ พอผ่านไป1ปีกลับมา คนในแก๊งค์ก็นัดกันไปฉลองที่บ้านรุ่นพี่ที่เรียนชั้นเดียวกัน(ในแก๊งค์ก็มีเค้าคนนั้นด้วย)
ตอนนั้นผมก็คิดว่าเค้ายังคบกับแฟนอยู่เลยไม่กล้าคุยแต่ก็ดันได้นั่งข้างๆกัน พอตกเย็นเธอก็แชทไปถามตารางเรียนเพื่อนๆทุกคนรวมผม
-ผมเลยถือโอกาสหยอดๆเธอไปแล้วเธอก็ตอบเหมือนทีเล่นทีจริงจนเธอหลุดออกมาว่าเลิกกับแฟนแล้วและเสียใจมาก
ผมดีใตมากที่เป็นแบบนั้นแต่ก็เสียใจที่รู้ว่าเธอเจ็บ ผมจีบเธอทุกวันทุกเวลาที่เจอที่คุยกันแต่เธอก็ปฏิเสธตลอดเพราะยังนักแฟนเก่ามาก เธอเลิกกันทั้งที่ยังรักกันแต่เพราะไม่อยากเสียใจไปมากกว่านี้เลยเลิกไป (คบกันมาเกือบ3ปี)
-แต่ผมก็ไม่ได้ยอมแพ้ครับ รู้ว่าเธอเจ็บก็เลยคอยอยู่ข้างๆ และพยายามทำให้เค้ามีความสุข ในระหว่างนั้นเธอก็มีคนคุยเยอะเลย ผมก็อยู่ข้างๆ แชทไปหา โทรไปหา เปิดกล้องคุยกัน ทักไปบอกมอนิ่งตอนเช้า และบอกฝันดีก่อนนอนจนเป็นชีวิตประจำวัน
-ผมทำแบบนี้จนเธอเริ่มคิดว่ามันคือความเคยชิน ถ้าวันไหนผมตื่นสายหรือไม่ได้บอกมอนิ่งเธอจะท้วงทันทีเลยครับ555 เธอยังคงใจแข็งอยู่อย่างนั้นเพราะคิดว่าผมไม่จริงใจแค่คบเล่นๆ ผมก็ยังทำเป็นนั้นไปเรื่อยๆจนถึงช่วงก่อนปีใหม่ ผมลองชวนเธอไปงานทุ่งศรีเมืองใกล้วิลัย เธอก็โอเคและเดินด้วยกันซักพัก ผมตามใจเธอทุกอย่างเพราะอยากให้เธอมีความสุขเท่านั้นเวลาอยู่กับผม ไม่อยากให้เครียดอะไรเลยจนกลับบ้านและส่งเธอ หลังจากนั้นเราก็เริ่มมีช่วงเวลาดีๆด้วยกัน ทั้งงานวัดเกิด(เราเกิดเดือนใกล้กัน) เทศกาลต่างๆ วาเลนไทน์ และมากมาย
-จนเธอเริ่มถามว่าทำไมต้องพยายามขนาดนี้ ผมก็ตอบไปว่าแค่อยากให้เธอมีความสุขมากกว่าคนเก่าที่ทำให้เธอเสียใจ ช่วงแรกๆที่เธอพูดถึงแฟนเก่าผมค้อนข้างรู้สึกกดดันเพราะมันไผทางชมเค้า และทำผมรู้สึกว่าสู้เขาไม่ได้ แต่ก็ต้องยอมรับว่าผมคนแรกในหลายๆเรื่อง เช่น ไปไหว้พ่อแม่เค้าเป็นคนแรก นอนค้างบ้านเค้าคนแรก ซื้อของไปฝากพ่อแม่เค้าคนแรก อยู่ข้างเค้าเป็นคนแรก และเยอะแยะจนเกินบรรยาย จนกระทั่งพวกเรียนจบพร้อมกัน เค้าก็ยังไม่ยอมตกลงเป็นแฟนกับผม
-ผมตัดสินใจเรียนต่อส่วนเค้าทำงานที่สมุทรปราการ ถึงจะห่างกันจนเค้าคิดเยอะว่าผมนอกใจ ผมก็ไม่เคยทำเรื่องแบบนั้นเพราะรักเค้าคนเดียว จนผมตัดสินใจไปหาเค้าในช่วงวันหยุด ก่อนเค้าจะกลับไปทำงานบ้านเหมือนเดิมและเราก็ไปๆมาๆหากันระหว่างหอผมกับบ้านเค้า
-จนกระทั่งล่าสุดก่อนวันครบรอบ เค้ามาหาผมแบบกะเซอร์ไพส์ ผมตกใจมากที่จู่ๆเค้าก็มาอยู่ในห้องผมและก็ดีใจเช่นกัน
แต่หลังจากอยู่ด้วยกันได้3วันเค้าจะกลับแต่พอไปส่งเค้าที่รถตู้จู่ๆเค้าก็ร้องไห้ไม่อยากกลับ ผมไม่เคยเห็นเค้าร้องไห้เลยตกใจก่อนจะบอกให้เค้าลงมาและกลับหอ ค่อยกลับพรุ่งนี้ แถมผมทำมือถือเค้าหายอีก แต่เค้าก็ดันบอกว่าใจนึงก็ดีใจอีกใจก็เสียดายมือถือ
-หลังจากเค้ากลับไปเค้าบอกผมว่าคุยกันเหมือนแต่ก่อนไม่ได้จะโทรก็ตอนค่ำและห้ามพูด ผมก็รับปากและปิดไมค์ไว้ตอนคุยกัน 2-3วันต่อมาเค้าแชทมาบอกว่าขอโทษ เราต้องแต่งงานกับคนอื่น เรารู้เรื่องนี้ก่อนไปหาเธอ2วัน ผมช็อคมากและเค้าก็โทรมาร้องไห้จนพูดแทบไม่รู้เรื่องว่าโดนตาไล่ให้กลับมาบ้านเพราะพูดกับตายายและแม่ตอนไปกินข้าวบ้านตาว่าไม่อยากแต่ง เราร้องไห้ด้วยกันและผมก็พูดว่าขอโทษ ถ้าผมรู้แบบนี้จะยื้อเค้าไว้ไม่ให้กลับ และพูดแบบไม่คิดเลยว่าหนีมาอยู่ด้วยกันได้ไหม ไม่อยากทนเห็นเธอเป็นแบบนี้
-เธอบอกกำลังหาทางออกเพราะเคยเกิดเรื่องนี้แบบนี้2ครั้งแล้ว แต่2ครั้งนั้นเธอไม่อยู่บ้าน ซึ่งครั้งที่2คือตอนฝึกงานและทำให้กลายเป็นเรื่องทะเลาะกับแฟนเก่า(เหมือนเค้า2จิต2ใจระหว่างจะยอมให้แต่งกับไม่ยอมแต่ก็ช็อคเหมือนกัน)
-ตอนนี้ผมกำลังรอให้เค้าคุยกับทางผู้ชายที่จะต้องแต่งงานด้วย เพราะเค้าไม่ได้อยากแต่งเลยจะให้เค้ามาร่วมมือด้วย ต่างคนก็ต่างไม่ได้รักกันรู้จักกันอยู่แล้ว
--ผมต้องทำไงดีครับ มีทางออกที่ดีกว่านี้มั้ย ผมรู้สึกเหมือนทางตันมากและร้องไห้ตลอดเลย จะยอมปล่อยไปแบบนี้เหรอ