ทรมารเหลือเกินค่ะ มันเป็นเรื่องที่พูดบอกใครไม่ได้เลย มันเหมือนจะขาดใจตาย เวลาต้องร้องให้เงียบๆ
ยิ่งใม่มีคนคอยรับฟัง ยิ่งต้องร้องให้เงียบที่สุด
เเต่พอมีตนรับฟัง มันกลับเเย่กว่าเดิม เเฟนเรากับครอบครัวเเฟนค่ะ ที่มันเป้นปัจจัยหลัก ไม่รับฟังปันหา คิดว่าทั้งหมดที่เราเจอ เราเรียกร้อง เราบ้า เราเเปลก เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย เขาจะรู้มั้ย ว่าเผชิญกับเรื่องบัดซบเเบบนี้ มาตั้งเเต่เกิดแล้ว  เรายุกับแม่มาตั้งแต่เกิด เห็นเเม่ยุคนเดียว เเม่เราเปนนางร้ายในชีวิตเราในตอนเด็ก เรารุ้สึกปลอดภัยทุกครั้ง ที่ไได้ไปโรงเรียน เราโชคดีที่มีคุณครูกอด คุณครู ที่เรารักมากกว่าเเม่ตัวเอง เเต่ก็ไม่เเค่นั้น มันเลวร้ายกว่านั้นเรา ไม่มีเพื่อน ไม่มีใครอยากเล่นด้วย ชอบเรียกคำนำหน้าเรา ว่าอีปมด้อย เราโกรธเเละเสียใจมาก
ได้เเต่กัดฟันไปร้องไห้ในห้องน้ำโรงเรียน ..มัธยมก็เช่นเคย ใม่มีเพื่อน  พากันรุมหัวเเกล้งบ้าง ใม่ให้เข้ากลุ่มรายงาน มันเฮงซวยมาตั้งเเต่นั้นมา