เราคุยกับผู้ชายคนนึงมาพักใหญ่ๆค่ะ สถานะไม่มีชื่อเรียก ไม่ได้เป็นแฟน แต่ก็ปฏิบัติเหมือนคนรัก
แรกๆที่อยู่ด้วยกันมันดีมากเลยนะคะ จนพักหลังๆเค้าหางานสมัครงานใหม่ กลับไปอยู่ต่างจังหวัด เราก็ไม่ค่อยได้เจอกันเลย เจอบ้างถ้าเราเป็นคนนัดพออยู่ด้วยกันมันก็ดี แต่พอแยกกันพิมพ์คุยกัน เค้าก็มาๆหายๆ บางทีอยู่ใกล้หรือมีเวลาก็ไม่ได้ดูเหมือนอยากจะมาหา
เราเริ่มเหนื่อยที่เราต้องคอยวิ่งตาม
เราลองหายไป เค้าก็ยังตาม เราก็ใจอ่อน
แต่ก็วนกลับมาเป็นเหมือนเดิมอีก
เราเริ่มกลับมาคิดว่าเราทำอะไรอยู่
เราเหนื่อยกับการที่ต้องวิ่งตามเค้า
เค้าอยากมีเราในชีวิตจริงๆรึป่าว
เราคาดหวังในรักครั้งนี้กับเค้ามากไปรึป่าว

เราคิดได้แบบนี้ค่ะ แต่อีกใจนึงที่มันเถียงกับตัวเอง
เค้ากำลังโฟกัสเรื่องงาน ไม่อยากไปวุ่นวายกับเวลางานของเค้า
เราพึ่งเคยมีความรักแบบนี้ครั้งแรกค่ะ มันยากเหลือเกิน เหมือนเรารู้ว่าเราคาดหวัง เราเหนื่อย เราอยากปล่อย เราอยากกลับไปมีความสุขเหมือนก่อนจะมีคนๆนี้เข้ามา
เราเหมือนกาฝากที่รอน้ำเลี้ยงค่ะ พอเค้าทักมา เค้าให้เวลาให้น้ำเลี้ยง เราก็จะมีชึวิตชีวาขึ้นมา แต่เมื่อไหร่ที่เค้าหายไป ขาดน้ำเลี้ยง เราก็เฉาอีก เราอยากพอแต่เราก็ยังรักเค้าอยู่

เราจะเอาตัวเองออกจากจุดนี้ยังไงดีคะ ทำยังไงให้ตัวเองเลิกเอาความสุขไปผูกกับคนอื่น หรือเราควรปล่อยวางยังไงกับความรู้สึก สถานการณ์แบบนี้ดี