ที่ตั้งกระทู้ไม่ใช่แม่ผมไม่ดีนะครับบอกก่อนเลยว่าแม่ผมเขาใจดีและรักผมมาก ตั้งแต่เลิกกับพ่อไปพ่อไม่สนใจผมเลย ก็มีแต่แม่ที่หาเลี้ยงผม คอยส่งเสีย ตอนนี้ผมอายุ22 ปีเรียนปี4 ใกล้จะจบแล้ว ตั้งแต่เด็กๆผมไม่เคยสร้างปัญหาให้แม่ครับและที่ผ่านมาผมสังเกตว่าแม่ผมไม่เคยห้ามผม เรียกว่าปล่อยตั้งแต่เด็กๆ เพราะตั้งแต่มัธยมต้นผมชอบขอแม่ออกไปทำงานเสมอหากมีเวลาว่าง แม่ผมไม่ห้ามเลยครับ หรืออยากออกไปเที่ยวกับเพื่อน และยิ่งหลังจากผมบวชตอนอายุ20 เรียกว่าไม่ตามผมเลยแต่ส่งเงินให้ผมตลอด เพื่อนๆผมอิจฉาผมว่าแม่ปล่อยตลอดเลย จนบางคนหาว่าแม่ไม่รักแน่ๆ ปล่อยให้ออกมาทำงานหนักๆ ปล่อยให้ลูกลำบาก มีครั้งนึงผมเคยถามแม่ตรงๆว่าทำไมแม่ปล่อยผมตลอด

แม่ : ไม่ดีหรอลูก มีอิสระดีออก ลูกจะได้เจอสังคมใหม่ๆ
ผม : ก็ดีครับ แต่บางคนบอกว่าพ่อแม่มักไม่อยากให้ลูกลำบาก
แม่ : ก็คงส่วนมากนะ แต่แม่อยากให้ลูกลำบากไว้เพื่อจะได้มีภูมิคุ้มกันในอนาคตไง
ผม : แล้วแม่ไม่กลัวผมเสียคนหรอครับ สมัยมัธยมอ่ะ
แม่ : ก็กลัวนะ แต่แม่ทำใจว่าจะเสียเราคงห้ามไม่ได้ แต่แม่ก็ดีใจที่ลูกไม่เสียคน ไม่มีเรื่องอะไรมาให้แม่ปวดหัว แถมยังรู้จักหารายได้เองอีก อันนี้แม่ดีใจมาก แม่อยากให้ลูกโตให้ไวที่สุด จะได้หมดห่วง
ผม : อ๋อ เพื่อนมันบอกว่าการที่แม่ปล่อยมากไป คือแม่ไม่รักไม่ห่วง
แม่ : 55555 ถ้าไม่รักไม่ห่วงจะเลี้ยงมาทำไมจนโตแบบนี้ล่ะ แม่ห่วงเสมอแหละ แต่แม่สบายใจแล้วไงว่าลูกไม่หลงผิดและดูแลตัวเองได้แล้ว แม่ถึงปล่อย ไม่ตาม แต่อะไรที่ไม่แน่ใจก็มาปรึกษา
ผม : แล้วทำไมบางบ้านเขาไม่ปล่อยลูกหลานเลย
แม่ : อันนี้แม่ไม่รู้หรอกลูก พ่อแม่หลายคนเลี้ยงไม่เหมือนกัน บางทีเด็กบ้านนั้นอาจเคยเกเรก็ได้ พ่อแม่ถึงไม่ปล่อยไม่ไว้ใจ
ผม : แล้วมันจริงหรอครับที่คนเป็นพ่อแม่เห็นเราเด็กเสมอ
แม่ : อันนี้ก็แล้วแต่คนนะลูก แต่แม่ไม่คิดว่าลูกเด็กแล้วล่ะ เพราะที่ผ่านมาลูกทำให้แม่เห็นว่าลูกไม่เกรเรและดูแลตัวเองได้ แถมอีกไม่ถึงปีก็จะเอาใบปริญญาให้แม่ละด้วย
ผม : ครับแม่ แต่ก็นะไม่น่ามาถามเลย 55555 หรือผมยังโตไม่พอ
แม่ : มันไม่มีใครโตพอสำหรับทุกเรื่องหรอกลูก ลูกยังไม่มีลูกไง เลยไม่เข้าใจ ขนาดแม่ยังต้องปรึกษายายเลย บางเรื่องอ่ะ
ผม : ครับๆ