คือตอนนี้เราเป็นเด็ก ม.5 สายวิทย์ที่ยังไม่รู้เลยค่ะว่าจะเรียนต่ออะไรกันแน่ จริงๆก็สนใจจิตวิทยาค่ะ แต่ก็รู้ๆกันอยู่ว่าสายอาชีพนี้ถ้าเทียบในไทยกับต่างประเทศก็ยังไม่ค่อยกว้างขวางเท่าไหร่ ถ้าจะหางานทำในไทย 'นักจิตวิทยา' ต้องเรียนจบเอก แต่ถ้าไม่จบเอกก็จะไปทำงานสายที่เอาความรู้ไปประยุกต์ เช่น ครูแนะแนว ฝ่ายบุคลากรในบริษัท ฯลฯ แต่คืออาชีพพวกนี้เรารู้สึกว่าไม่ได้อยากเป็นเลย สนทนาต่อไปนี้ก็เกิดขึ้นค่ะ

เรา : แม่ ถ้าหนูขึ้นมามหาลัยจะเข้าสายศิลป์นะ (เราอยู่สายวิทย์แต่เพิ่งมาตรัสรู้เมื่อเห็นเกรดว่ามันไม่ใช่แนว)

แม่ : สายศิลป์มีเป็นร้อย จะเรียนอะไร

เรา : ก็ไม่รู้อะ จิตวิทยามันก็แล้วแต่มหาลัยนะ บางก็ให้ศิลป์-(บ้างก็ให้วิทย์)
(จริงๆยังพูดไม่จบประโยคแม่ก็ตัดขึ้นมาก่อน)

แม่ : จิตวิทยาไม่ต้องเรียน มันหางานยาก ถ้าไม่ไปหางานเมืองนอกอะ

เรา :
(เรานี้สตั้นไปยาวๆค่ะ พูดไม่ออกเลย)

เรา : อืม งั้นก็หมดคำจะพูด

(อ่านแล้วดูซอฟนะ แต่เราค่อนข้างเหวอนิดหน่อย แม่จะให้ลูกเคว้งคว้างต่อไปหรอ นี่หาแนวทางได้ก็บุญทับหัวแล้ว55555)
บอกเลยว่าตอนนั้นเราเริ่มโมโห มันฉุนขึ้นมานิดหน่อย แต่ก็ไม่ได้มีอะไรมากไปกว่านั้น แล้วเราก็เกิดความคืดขึ้นมาในหัวว่า "งั้นก็ไปต่อนอกเลยสิ ตอนอยู่ไทยนี้ก็เรียนจิตฯไปแล้วเคร่งภาษา แล้วหาทางไปนอกดีไหม" มันจะรอดไหม ความคิดนี้เป็นยังไง คนอื่นจะมีความเห็นยังไงนะ(คือจะให้หันไปถามแม่ก็ไม่ได้😂) อธิบายก่อน คือไปต่างประเทศที่แม่หมายถึงนี่คือเราต้องหาทางชิงทุนไปเองนะ บ้านไม่ออกให้หรอก ไม่มีปัญญาขนาดนั้น มันก็เลยคิดเยอะนิดนึง
.
.
.
จะพูดไรต่อดี คิดไม่ออก...ก็ตามที่พูดไปข้างบนค่ะ คนอื่นๆมีความคิดเห็นยังไงบ้างคะ เราอยากรู้ความเห็นในหลายๆมุม ไม่อยากให้ความคิดในหัวมันตีกันอยู่คนเดียว