แต่ก่อนเคยคิดอยากมีความรัก อยากคบกับใครสักคน ใช้ช่วงเวลาดีๆร่วมกัน แชร์ความรู้สึกทั้งทุกข์และสุขให้กัน ซึ่งตอนนั้นก็ไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะความเหงาที่เข้ามาบางช่วง หรือเป็นเพราะเห็นคนรอบตัวมีความรักหวานชื่น ก็เลยอยากลองมีแฟนกับเขาดูบ้าง จนเวลาผ่านไปก็ไม่มีใครที่ใช่เข้ามาและตัวเราก็ไม่ได้พยายามตามหาความรัก คืออยู่เฉยๆไปเรื่อยๆจนกระทั่งตอนนี้เริ่มรู้สึกเฉยๆกับความรัก มีก็ได้ ไม่มีก็ได้ แต่ลึกๆในใจตอนนี้มันมีอีกความรู้สึกนึงเข้ามาคือความรู้สึกกลัว..
เพราะช่วงที่ผ่านมา มีคนหลายคนมาปรึกษาเรื่องความรัก ซึ่งเป็นเรื่องราวความรักที่จบลงคล้ายๆกัน แต่ต่างกันที่ดีเทล ประมาณว่า คบกันไปนานๆ ฝ่ายนึงเกิดความรู้สึกเบื่อหน่าย ทนนิสัยของอีกคนไม่ได้ สุดท้ายก็เท ทิ้งไปมีคนใหม่ ส่วนฝ่ายที่ถูกทิ้งก็ต้องพบเจอกับความเจ็บปวดอย่างแสนสาหัส กินไม่ได้ นอนไม่หลับ ร้องไห้ทั้งวันทั้งคืน งานการเสียหมด มีอาการซึมเศร้า บางคนหนักถึงคิดฆ่าตัวตาย..
จากที่ฟังมันทำให้เราเห็นถึงด้านมืดของความรัก จริงอยู่ที่อีกด้านความรักมันเป็นสิ่งที่สวยงาม ทำให้มีความสุข แต่ถ้าเกิดความรักมันไม่ได้เป็นไปอย่างที่เราคิดไว้ มันก็สามารถทำให้เราทุรนทุรายเจ็บปวดเจียนตายได้เช่นเดียวกัน
หลายคนอาจจะบอกว่าความรักคือการเสี่ยง แต่สำหรับเราตอนนี้ เราคิดว่าถ้าการที่เราอยู่คนเดียว ไม่มีความรัก มันอาจจะทำให้ไม่ได้รับความสุขแบบคนที่มีความรักหวานชื่นเค้ามีกันก็จริง แต่เราก็ไม่ได้รับความเจ็บปวด อกหัก จากความรักเช่นเดียวกัน
เพราะชีวิตมันไม่เหมือนละครที่ตอนจบพระเอกกับนางเกจะรักกันหวานชื่นไปตลอด ความรักมันมีทั้งรสหวานและขมปนกัน ไม่มีทางที่จะสุขไปตลอด..
และที่สำคัญความรักมันมีอายุของมันในความคิดเรา วันนึงที่คนสองคนเริ่มมีฝ่ายใดฝ่ายนึงเบื่ออีกฝ่ายขึ้นมา อาจจะเกิดจากข้อเสียของอีกฝ่ายที่เริ่มปรากฎออกมาให้เห็น การอยู่ด้วยกันนานๆมันง่ายมากที่จะทำให้เบื่อหน้ากัน ไม่อยากเจอหน้ากันทุกวันเหมือนเก่า..
ถ้าทั้งสองฝ่ายคิดเหมือนกัน ต่างฝ่ายต่างเบื่อเหมือนกันมันก็วินวินแหละ แต่ส่วนใหญ่หรือเกือบทั้งหมดที่เราเห็นมักจะมีฝ่ายนึงที่เบื่อและอีกฝ่ายที่ต้องเป็นคนเสียใจตลอดไง..
เราอาจจะดูเหมือนเป็นคนมองความรักในแง่ร้าย เรายอมรับ แต่จากที่เราพบเห็นมาตลอดชีวิต ความรักมันเป็นอย่างที่เราพิมพ์มาทั้งหมดจริงๆ