บทเรียนชีวิตที่ยิ่งใหญ่ของการเปนหนี้สินมากมาย
ไม่เคยคิดไม่เคยฝันว่าชีวิตเพียง 29 ปีจะมีหนี้สินหลายล้านไม่มีรถ ไม่มีบ้าน ไม่มีแม้กระทั่งทรัพสินที่มีค่า หนีสินทั้งหมดเกิดจากการโดนหนีแชร์และด้วยหลักๆต้องรับผิดชอบครอบครัว เราจำเป็นต้องหมุนเงิน จากกู้ยืมหลักหมื่นเปนหลักแสน การเสียดอกให้คนอื่นแบบเกินอัตรา ทำให้ตัวเองรับผิดชอบไม่ไหว บางรายเอาเงินเค้ามาระยะเวลา 1 ปีกว่าด้วยเงินหลักล้าน แต่เราจ่ายออกไปเกือบสามล้านบาท ไม่พอกู้มาใหม่ กู้มาจ่ายทุ้งต้นทั้งดอก บางเดือนจ่ายดอกแสนกว่าเกือบแสนทุกเดือน ทุกวันมีรายได้ 25000 ต่อเดือนไม่รวมถ้าหากมีรายได้พิเศษเพิ่มมา แต่ตอนหลังไม่โทดใครโทดตัวเราเองเราไปเอาเงินมาที่จ่ายดอกร้อยละยี่สิบต่อเดือน เปนเงินหนึ่งแสนจ้ายดอกเบี้ย 2 กมื่นบาทต่อเดือน หลังจากนั้นเราจะมีรายได้เหลือเพียง 5 พันบาท เราจำเปนต้องไปกู้เงินมาเพิ่ม นอกระบบทั้งนั้น ยืมลูกค้าบ้าง แกล้งบอกขายของบ้าง บางเดือนติดลบไม่ต่ำกว่าสองแสนบาทกว่าครึ่งปี เปรียบได้ว่าวันนี้เรามีเงิน 100 บาท เราต้องใช้ 500 เลยไปเอาเงินมา 500 และจ่ายคืน 800 เป็นแบบนี้ทุกครั้ง และการเอาเงินมาบางก่อนมีระยะเวลา 3 วัน 5 วัน บางทีบางอาทิตย์เงิน 1 แสนบาท เราเสียดอกไป 2 หมื่น เราทำแบบนี้เกือบทุกอาทิตย์ แค่นี้เราก็เสียดอกไม่ต่ำกว่า 3-4 หมื่นบาทต่อเดือน เรายอมรับทุกสิ่งทุ่งอย่างที่เกิดจากการกระทำของเรา แต่เราแค่มีคำถามว่าที่คุนสามารถให้เงินเราเปนล้านจริงหรือไม่ที่คุนจะให้เราได้ง่ายๆถ้าเราไม่รักษาเครดิตกรือคุนได้ผลกำไรจากเรามากมาย เรารู้ว่าเราไม่ดีแต่สุดท้ายเครดิตเราพังหมดแล้ว คุนสงสารเราบ้างมั้ย เราไม่ได้เรียกร้องอะไรถ้าจำนวนเงินของเราที่เคยให้คุนมันขาดทุนมันไม่คุ้มค่ากับสิ่งที่เราทำลงไปก็ไม่เปนไร เราเคยป่วยจนจะไม่มีชีวิต แต่รู้มั้ยครั้งนี้มันหนักเหลือเกินหนักมากเท่าที่คนคนนึงเกิดมา เราไม่ได้มาขอความเหนใจแต่เราไม่ได้มาปัดความรับผิดชอบ แต่อยากให้มองกลับกันบ้าง มันจะไม่เกิดขอความเหนใจอะไรเลยถ้าเราเอาของคุนมาฟรีๆและไม่คิดจ่ายคืนหรือหนี อยากรู้การติดคุกของเราจะคุ้มค่ากับเงินที่พวกคุนต้องการมั้ย เพียงพอแล้วใช่มั้ยกับสิ่งที่พวกคุนต้องการ เราไม่เถียงว่าเราเอาเงินของคุนมาจริงๆแค่บางทีคนรอบข้างเราในฐานะครอบครัวคนจนเราสงสารเค้าจริงๆไม่อยากให้ใครเดือนร้อนเพราะเรา