ตามนั้นเลยค่ะเราไม่ทราบเหมือนกันค่ะ ทำไมเราถึงเปนคนแบบนี้ ถ้าใครรู้ช่วยบอกหน่อยน่ะ
คือ เราเกิดมาเป็นครอบครัวที่แตกแยกพ่อแม่แยกกันเมื่อเราอยู่ป.5. คือมันมีอยู่ว่า เราจะบอกว่าเราจะเป็นคนที่ไม่เข้ากับสังคมก็ไม่เชิงน้ะ เพราะเราอยู่ร.ร.เราเข้ากิจกรรมตลอด เป็นคนร่าเริงยิ้มหัวเราะตลอด ร้องให้แถบจะไม่มีเลยก็ว่าได้ ตอนนี้เราอยู่หอกับเพื่อนๆ4-5คน เรากลับบ้านในปี1 ไม่ถึง10 ครั้ง เมื่อเรากลับบ้านเราไม่ชอบออกจากบ้าน แม้กระทั้งนอกบ้าน ไม่ชอบเข้าสัวคมกับใครๆมั้ง พวกญาติๆที่ชอบมานั่งคุยกันหน้าบ้านก็ชอบชวนเราให้ออกจากบ้านบ้าง แต่เราก็ไม่เคยออก กินข้าวก็พ่อที่เป็นคนซื้อสะทุกอย่าง หิวอะไรก็หาของกินในบ้าน ไม่ชอบออกไปไหนเมื่ออยู่ในหมู่บ้านเพื่อนๆสมัยประถมมาชวนไปเที่ยวก็จะปฏิเสธตลอด แต่เมื่อกลับมาอยู่หอเราจะเปลี่ยนคนละคนก็ว่าได้ ซื้อนั้นโน้นนี่ แว้นไปทั่วเมือง เที่ยวตลอด ไม่ใช่เพื่อนเป็นคนชวนแต่จะเป็นเราตลอด พอเรามาหเราจะรู้สึกคิดถึงบ้านคิดถึงพ่อ แต่ทำไมพอเราอยู่บ้านรู้สึกอยากไปหอ ไม่อยากอยู่บ้าน (บ้านเราเป็นบ้านไม้เดียว1ชั้น1ห้อง อยู่กัน6คน ที่เก็บเสื้อ ในกระเป๋าค่ะ) ไม่รู้ทำไม อีกอย่างน่ะ เรารู้สึกว่าอยากกอด อยากกอดใครสักคน อยากกอดนานๆ แต่เราไม่อยากมีแฟนอยากอยู่คนเดียว เพื่อนที่หอชอบบอกว่าเราเป็นคนปรึกษาที่ดี ให้คำแนะนำเพื่อนได้ แต่เราจะเป็นคนตรงๆ ปากจัดมากๆ อ้ออักอย่างน่ะเวลาพี่หรือน้องหรือแม่ ยกเว้นพ่อ มีเรื่องอะไรจะชอบโทรมาระบายที่เราตลอดเราก็เอ้ออๆอืมๆไป พอเรามีปัญหาอะไรเราก็จะปลอบตัวเอง พอเราไม่รู้อะไร เราก็จะหาในกูเกิ้ล รุ่นพี่ๆใจดีก้อเยอะน่ะเพื่อนๆที่สนิทก้อมีแต่เราแบบว่ารู้สึกว่าไม่อยากทักไปสอบถามเขาหรือแบบทักไปปรึกษาใลงี้ เหมือนกับว่าเราไม่สอบสานสัมพันธ์มั้งแม้จะสถานะอะไรก็ตาม แบบว่าถ้าเราไปสอบใข่ไหมเราไม่ชอบที่แบบต้องมา
แสดงว่ารัก ขอบคุณน้ะรักน้ะที่คำปรึกษาใลงี้ เราคิดมาตลอดว่าอยู่คนเดียวได้ไม่ตายไม่ทรมานหรอก แต่มาวันหนึ่ง วันนั้นปิดเทอมพอดี ครอบครัวเราไปบ้านยายหมดเหลือแต่เราอยู่บ้านคนเดียว เรารู้เหงามากๆเหงาตัวโตๆเลย เรามานั่วรองให้เพราะเราเหงาเรากลัว แต่ก่อนเราคิดว่าแฟนไม่ทีก็ได้ไม่ตายแต่ตอนนี้เราคิดว่าแฟนคงจะสำคัญมั้ง เพราะตลอดมาเราอยู่กับเพื่อน กับพ่อมาตลอด แต่พอต้องอยู่คนเดียวจริง ฮื้ออ น้องโฮ้วเลยยยอ้ะ มีเรื่องทีาจะระบายถึงความรู้สึกแปลกๆอีกเยอะน่ะ แต่กลัวว่าไม่มีคนมาอ่าน มาตอบที่เราถามอ้ะ งั้นพอแค่นี้ก่อนน่ะ อยากรูไรถามมาได้ เราพร้อมตอบค่ะ *ขอบคุณทุกคนล้วงหน้าน่ะ
เราเป็นคนแบบไหน เป็นโรคซึมเศร้ารึเปล่า ? รึเราเป็นอะไร ?
คือ เราเกิดมาเป็นครอบครัวที่แตกแยกพ่อแม่แยกกันเมื่อเราอยู่ป.5. คือมันมีอยู่ว่า เราจะบอกว่าเราจะเป็นคนที่ไม่เข้ากับสังคมก็ไม่เชิงน้ะ เพราะเราอยู่ร.ร.เราเข้ากิจกรรมตลอด เป็นคนร่าเริงยิ้มหัวเราะตลอด ร้องให้แถบจะไม่มีเลยก็ว่าได้ ตอนนี้เราอยู่หอกับเพื่อนๆ4-5คน เรากลับบ้านในปี1 ไม่ถึง10 ครั้ง เมื่อเรากลับบ้านเราไม่ชอบออกจากบ้าน แม้กระทั้งนอกบ้าน ไม่ชอบเข้าสัวคมกับใครๆมั้ง พวกญาติๆที่ชอบมานั่งคุยกันหน้าบ้านก็ชอบชวนเราให้ออกจากบ้านบ้าง แต่เราก็ไม่เคยออก กินข้าวก็พ่อที่เป็นคนซื้อสะทุกอย่าง หิวอะไรก็หาของกินในบ้าน ไม่ชอบออกไปไหนเมื่ออยู่ในหมู่บ้านเพื่อนๆสมัยประถมมาชวนไปเที่ยวก็จะปฏิเสธตลอด แต่เมื่อกลับมาอยู่หอเราจะเปลี่ยนคนละคนก็ว่าได้ ซื้อนั้นโน้นนี่ แว้นไปทั่วเมือง เที่ยวตลอด ไม่ใช่เพื่อนเป็นคนชวนแต่จะเป็นเราตลอด พอเรามาหเราจะรู้สึกคิดถึงบ้านคิดถึงพ่อ แต่ทำไมพอเราอยู่บ้านรู้สึกอยากไปหอ ไม่อยากอยู่บ้าน (บ้านเราเป็นบ้านไม้เดียว1ชั้น1ห้อง อยู่กัน6คน ที่เก็บเสื้อ ในกระเป๋าค่ะ) ไม่รู้ทำไม อีกอย่างน่ะ เรารู้สึกว่าอยากกอด อยากกอดใครสักคน อยากกอดนานๆ แต่เราไม่อยากมีแฟนอยากอยู่คนเดียว เพื่อนที่หอชอบบอกว่าเราเป็นคนปรึกษาที่ดี ให้คำแนะนำเพื่อนได้ แต่เราจะเป็นคนตรงๆ ปากจัดมากๆ อ้ออักอย่างน่ะเวลาพี่หรือน้องหรือแม่ ยกเว้นพ่อ มีเรื่องอะไรจะชอบโทรมาระบายที่เราตลอดเราก็เอ้ออๆอืมๆไป พอเรามีปัญหาอะไรเราก็จะปลอบตัวเอง พอเราไม่รู้อะไร เราก็จะหาในกูเกิ้ล รุ่นพี่ๆใจดีก้อเยอะน่ะเพื่อนๆที่สนิทก้อมีแต่เราแบบว่ารู้สึกว่าไม่อยากทักไปสอบถามเขาหรือแบบทักไปปรึกษาใลงี้ เหมือนกับว่าเราไม่สอบสานสัมพันธ์มั้งแม้จะสถานะอะไรก็ตาม แบบว่าถ้าเราไปสอบใข่ไหมเราไม่ชอบที่แบบต้องมา