เพิ่งเข้าเรียนปี 1 ค่ะ
ปกติเป็นคนเพื่อนเยอะมาก ตอนแรกเข้ามาเพื่อนก็เยอะจริงๆ แต่มันมีปัญหามันเริ่มเกิดตรงที่ หนูเข้าไปชมรมนึงค่ะ

พอเข้าไปตอนแรก รู้สึกสนุกนะคะ แต่ไปซักพัก เริ่มรู้สึกว่ามันไม่ใช่ตัวเราเลย
เราไม่ชอบอยู่ในแสงสี ไม่ชอบที่จะต้องรักษาภาพลักษณ์ตลอดเวลา
เราชอบเจอคนใหม่ๆตลอด ไม่ชอบอยู่กับที่ การทำกิจกรามอันนี้ทำให้เราไม่ได้ไปเจอเพื่อนใหม่ๆ ไม่มีเวลาเจอครอบครัว แล้วก็เสียสุขภาพมาก

อีกอย่างไม่ชอบให้ใครมาบงการชีวิต ไม่ชอบโดนบังคับค่ะ ถ้ายิ่งบังคับ เราจะยิ่งไม่ทำ คือถ้าใจบอกว่าไม่เอา เราก็จะทิ้งเลย ไม่สน (เรียกว่าเอาแต่ใจ เป็นข้อเสียของเราก็ได้ค่ะ) แล้วชมรมนี้คือการโดนตีกรอบตลอดเวลา สำหรับเรา

เรื่องต่อมาที่มีปัญหาคือสังคมเพื่อนค่ะ
รู้สึกว่าเข้ากับเพื่อนในชมรมไม่ได้ อึดอัดมากๆกับสังคมนี้
ตอนแรกพยายามย้อนมามองตัวเอง ว่าปัญหามันอาจจะเกิดที่เรารึเปล่า เพราะคนอื่น เค้าก็อยู่กันได้ แต่พอออกมานอกชมรม คือเราก็มีเพื่อนปกติ ค่อนข้างเยอะด้วย คุยได้กับทุกคน ไม่มีปัญหาเวลาทำงานอะไรเลย

พออึดอัดถึงขั้นนึง ก็ไม่อยากทนแล้วค่ะ ทั้งไม่ใช่ตัวเอง ทั้งไม่สบายใจ
เลยทักไปหารุ่นพี่ในชมรมคนนึง ขอลาออก (ซึ่งเขาไม่ให้) เขาขอเหตุผล เราเลยระบายทุกอย่าง พูดในสิ่งที่คิดกับทุกเรื่อง ทุกคนไป

ปรากฏว่าเค้าเอาแชททั้งหมดที่คุย ไปให้เพื่อนดูค่ะ โดยที่ตอนแรกไม่บอกเรา แต่ว่าเรียกเราเข้าไปคุย เปิดห้องๆนึง บอกว่าจะเคลียร์ใจ แต่ความรู้สึกเหมือนเค้าไปนั่งโดนด่า คือเข้าไปก็โดนแซะ โดนจิก โดนแขวะ แต่เราก็นิ่งที่สุดเท่าที่จะทำได้ รุ่นพี่บังคับให้พูด เราก็ไม่พูด เพราะรู้สึกว่าพูดไป ก็ไม่ได้อะไร อยากจะแค่มาบอกว่าจะลาออก แล้วให้มันจบ แต่อย่างที่บอกไปว่าเขาไม่ให้ออก พยายามให้พูดกันแล้วก็จะให้ปรับตัวเข้ากับเพื่อนให้ได้

สรุปว่าหลังจากคุย บางเรื่องที่เราอึดอัด รือเราเองที่เข้าใจเพื่อนผิดแล้วก็มีบางเรื่อง ที่เพื่อนเข้าใจเราผิด อาจจะปรับกันได้ ก่อนที่จะเกิดเรื่องที่ว่า ซึ่งตอนนี้เราว่ามันแตกกันขนาดนี้ แยกกันอยู่เถอะค่ะ

พวกเค้าเรียกชมรมว่างาน ว่าความรับผิดชอบ ให้เราแยกแยะเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัว แต่สำหรับเรามันก็แค่กิจกรรมมหาลัย ซึ่งมีก็ได้ ไม่มีก็ได้ มันไม่ใช่งานจริงๆด้วยซ้ำ รุ่นพี่บางคนทุ่มเทกับชมรมมาก ทำกิจกรรมดี แต่โดนรีไทล์เพราะไม่เรียน แต่มานั่งสอนเราเรื่องความรับผิดชอบ เราคิดว่าลำดับความสำคัญมันช่างแปลกเหลือเกิน

เราคิดว่าที่เข้ากับที่นี่ไม่ได้อาจจะเพราะเราคิดคนละแบบกับพวกเค้าด้วย คือเราไม่สามารถเอาชมรมนี้มาไว้ที่ 1 ได้จริงๆ ไม่สามารถทุ่มเทกับมันได้ขนาดนั้น เราเรียนไปทำงานไป เราอยากเอาเวลาไปทำอย่างอื่นมากกว่า อยากเรียนดีๆ อยากทำงานหาเงิน กิจกรรมนี้สำหรับเรามันตัดทิ้งได้
ใจเราไม่เอาแล้ว ไม่อยากอยู่ แต่ติดที่ออกไม่ได้ ถ้าออกคิดว่าจะโดนแอนตี้แรงมากๆจากคนในชมรม อาจจะลามไปถึงเพื่อนในภาคด้วย เพราะคิดว่าก็คงมีการเอาไปพูดต่อในกลุ่มเพื่อน

แต่อีกใจลึกๆ ก็โทษตัวเองตลอด ว่าปัญหาอาจจะเกิดที่เรา ถ้าไม่ปรับ ถ้าหนี ก็เหมือนหนีปัญหา บางทีเพื่อนอาจจะไม่ได้แย่เลย แค่เข้าใจกันผิด มันอาจจะปรับได้ คิดว่าบางทีคนเราก็ต้องทำในสิ่งที่ตัวเองไม่ชอบบ้างรึเปล่า

ขอคำแนะนำด้วยค่ะ