สวัสดีครับ วันนี้ผมจะมาแชร์ประสบการณ์รักวัยเรียนที่มีอิทธิพลกับตัวผมจนวันนี้ครับ
ในสมัยที่ผมยังอยู่มัธยมปลายครับ ผมได้อกหักจากรักแรกมาหมาดๆ จนกระทั่งในเช้าวันธรรมดาวันหนึ่งครับ มีuser หนึ่งแอดเพื่อนมาหาทางFB มาครับ ผมก็ไม่ได้เอะใจอะไรเพราะตอนนั้นก็มีคนแอดมาหาประจำอยู่แล้ว ผมจึงรับแอดเขามาครับเพราะผมพบว่าเป็นผญ. วัยเดียวกัน แล้วหน้าตาก็น่ารักด้วย ผมรับแอดได้ไม่กี่นาทีก็มีคนมาโพสต์บนไทม์ไลน์ของผมครับว่า "กินข้าวด้วยนะ เป็นห่วง :")" ผมก็แปลกใจมากว่าใครผมจึงเข้าไปดูละปรากฎว่าเป็นผญ. คนนั้นที่เพิ่งแอดผมมา ผมตอบไปเฉยๆ ว่า "ค้าบ" ... ใครจะรู้ว่าเช้าวันนั้นจะเปลี่ยนชีวิตผมได้ขนาดนี้ แล้วเราก็หยอดกันไปกันมาทุกเช้าด้วยหน้าสเตตัสจนวันหนึ่งเธอทักมาคุนกันเรื่อยๆ จนเราได้โทรหากัน ตอนที่เราคุยกันครั้งแรกเธอยังพูดภาษาไทยแทบไม่ได้ด้วยซ้ำ พูดปนๆ คำเมือง เราคุยกันจนเธอพูดไทยคล่อง แล้วเราก็คุยกันเรื่อยมา ตามประสาเด็กมปลายในยุคที่เฟซบุ๊คพึ่งเฟื่องฟู เราคุยกันมากแต่ก็ไม่เคยเจอกันเพราะเรื่องของระยะทาง เธอคนนั้นอาศัยอยู่ที่เชียงใหม่ครับ ส่วนผมอาศัยอยู่ที่โคราช ด้วยความเป็นเด็ก เรื่องของเงิน กับระยะทางจึงเป็นเรื่องที่ใหญ่มาก เราก็พัฒนาความสัมพันธ์มาเรื่อยๆ จากการคุย ส่งรูป แลกเปลี่ยนกันและกันเหมือนแฟน บางเรื่องเราไม่เคยบอกแม่ด้วยซ้ำ เรากลับเอามาเล่ากันฟังเพราะเราไว้ใจกันและกันมาก เราคุยกันมากซะจนเรารู้กันและว่าเรารักกัน แต่เราก็ไม่เคยขอคบกันครับเพราะเราคิดว่าที่เป็นอยู่แบบนี้อ่ะดีแล้ว ผมเริ่มคุยกับเธอตั้งแต่เธออยู่ ม.4 แต่ผมอยู่ ม.5 ห่างกันเพียงต้นปีท้ายปี ผมคุยกับเธอจนผมขึ้น ม.6 ครับ เป็นปีที่ 2 ที่เราคุยกัน... เธอได้ปิดเฟซบุ๊คหายไปจากชีวิตผม ด้วยความเป็นเด็กและรักเธอแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ผมจึงค้นหาเธอในโลกโซเชี่ยลทุกวิถีทางแต่เพียงเท่านั้น ผมไม่เจอเธอ และผมกำลังจะเข้ามหาวิทยาลัย
ผมเข้ามาเรียนในกทม. ครับผมรู้ว่าผมเศร้าแต่ผมก็ทิ้งการเรียนไม่ได้ และผมกำลังทำใจกับเรื่องที่ผ่านมา ปรากฎว่าในสัปดาห์แรกๆ ของการเปิดเทอม1 ของมหาวิทยาลัย เธอกลับมาครับ... กลับมาหลังจากหายไปจากชีวิตเกือบครึ่งปี เธอทักมาหาผม ผมชอล์กมาก เหมือนได้คุยกับคนที่ตายไปแล้วฟื้นกลับมาอีกครั้ง คุยกันจนได้เรื่องว่าเธอต้องย้ายจากเชียงใหม่ไปเรียนที่ประเทศนอร์เวย์ แต่เธอไม่กล้าบอกผมเพราะกลัวว่าผมจะเสียใจ และเธอก็เสียใจมากเช่นกัน เธอบอกว่าเธอรักผมและเราต้องได้คบกันแน่เมื่อเราได้เจอกัน ผมจึงถามเธอว่าเธอจะกลับมาตอนไหน เธอบอกผมว่าเธอจะกลับเชี่ยงใหม่ในเดือนกรกฎาคมปีถัดไป ผมสัญญากับเธอว่าผมจะต้องไปหาเธอให้ได้ เธอบอกอีกว่าเธอจะหายไปอีกครั้งละบอกให้ผมรอ เพราะเธอบอกว่าเธอจะกลับมาอีกแน่ ละเธอเธอก็หายไป เหลือทิ้งไว้เพียงมหากาพย์การรอคนรักเหลือไว้เพียงคำถามว่าทำไม?
ร่วงเลยเข้าสู่เดือนกรกฎาถัดมาครับ ผมกำลังขึ้นมหาลัยปีที่ 2 ในช่วงซัมเมอร์เดือนกรกฎาคม ผมได้ทำในสิ่งที่เธอเคยบอกไว้ ผมได้ไปอยู่เชียงใหม่เป็นเวลาเกือบเดือนเพื่อตามหาเธอคนเดียว ผมไปทุกที่ที่เธอเคยไป ไปทุกที่ที่เธอน่าจะอยู่ แต่ผมก็ไม่พบอะไรเลย ผมไม่ได้พบกับเธอครับผมไปเก้อแต่ก็สนุกดีครับเพราะผมถึงโอกาศไปเที่ยวด้วยเพราะผมมีเพื่อนเรียนอยู่มช. ครั้งผ่านไป เดือนธันวาผมก็ไปอีกแต่ก็ไม่เจออยู่ เธอมีอิทธิพลกับผมยังไง...?
ระหว่างที่เธอหายไปผมใช่ชีวิตแบบประชดชีวิตตัวเองมาก ผมเที่ยว ดื่ม คุยกับผญ. คนอื่นตามประสาคนอกหักตลอดเวลา นับได้ว่าเป็ช่วงชีวิตที่เละเทะมากเพราะผมรักและคิดถึงเธอมาก และผมมั่นใจมาเธอคนนั้นคงจะคิดถึงผมเช่นกัน ผมรู้ได้ว่าความผูกพันธ์ของเรามันลึกซึ้งกว่านั้น จนทุกวันนี้ผมอายุ 21 และกำลังจะเรียนจบแล้ว ผมมีแฟนแล้วและผมก็รักแฟนมาก แต่ผมก็เลือกที่จะรอต่อไปไม่ได้ เพราะชีวิตผมต้องเดินต่อไป แต่จิตใจผมตอนนี้ลึกๆ ผมก็ยังคงคิดถึงเธออย่างน้อยก็อยากจะได้พบเจอสักครั้งหนึ่งครับเพราะคำว่า "สัญญา" ของเธอ อยากจะขอบคุณเธอที่ทำให้ช่วงชีวิตวัยรุ่นเล็กๆ ของผมมีสีสันครับ
ปล.ใครที่มีข้อมูลสามารถเม้นได้ครับผมจะให้เบาะแสอีกครับ
เธอชื่อแนนเคยเรียนที่โรงเรียนมงฟอร์ตวิทยาลัยเชียงใหม่เมื่อ 3-4 ปีที่แล้ว ปัจจุบันเธออายุ 20 ครับ
ตามหาคนที่หายไป
ในสมัยที่ผมยังอยู่มัธยมปลายครับ ผมได้อกหักจากรักแรกมาหมาดๆ จนกระทั่งในเช้าวันธรรมดาวันหนึ่งครับ มีuser หนึ่งแอดเพื่อนมาหาทางFB มาครับ ผมก็ไม่ได้เอะใจอะไรเพราะตอนนั้นก็มีคนแอดมาหาประจำอยู่แล้ว ผมจึงรับแอดเขามาครับเพราะผมพบว่าเป็นผญ. วัยเดียวกัน แล้วหน้าตาก็น่ารักด้วย ผมรับแอดได้ไม่กี่นาทีก็มีคนมาโพสต์บนไทม์ไลน์ของผมครับว่า "กินข้าวด้วยนะ เป็นห่วง :")" ผมก็แปลกใจมากว่าใครผมจึงเข้าไปดูละปรากฎว่าเป็นผญ. คนนั้นที่เพิ่งแอดผมมา ผมตอบไปเฉยๆ ว่า "ค้าบ" ... ใครจะรู้ว่าเช้าวันนั้นจะเปลี่ยนชีวิตผมได้ขนาดนี้ แล้วเราก็หยอดกันไปกันมาทุกเช้าด้วยหน้าสเตตัสจนวันหนึ่งเธอทักมาคุนกันเรื่อยๆ จนเราได้โทรหากัน ตอนที่เราคุยกันครั้งแรกเธอยังพูดภาษาไทยแทบไม่ได้ด้วยซ้ำ พูดปนๆ คำเมือง เราคุยกันจนเธอพูดไทยคล่อง แล้วเราก็คุยกันเรื่อยมา ตามประสาเด็กมปลายในยุคที่เฟซบุ๊คพึ่งเฟื่องฟู เราคุยกันมากแต่ก็ไม่เคยเจอกันเพราะเรื่องของระยะทาง เธอคนนั้นอาศัยอยู่ที่เชียงใหม่ครับ ส่วนผมอาศัยอยู่ที่โคราช ด้วยความเป็นเด็ก เรื่องของเงิน กับระยะทางจึงเป็นเรื่องที่ใหญ่มาก เราก็พัฒนาความสัมพันธ์มาเรื่อยๆ จากการคุย ส่งรูป แลกเปลี่ยนกันและกันเหมือนแฟน บางเรื่องเราไม่เคยบอกแม่ด้วยซ้ำ เรากลับเอามาเล่ากันฟังเพราะเราไว้ใจกันและกันมาก เราคุยกันมากซะจนเรารู้กันและว่าเรารักกัน แต่เราก็ไม่เคยขอคบกันครับเพราะเราคิดว่าที่เป็นอยู่แบบนี้อ่ะดีแล้ว ผมเริ่มคุยกับเธอตั้งแต่เธออยู่ ม.4 แต่ผมอยู่ ม.5 ห่างกันเพียงต้นปีท้ายปี ผมคุยกับเธอจนผมขึ้น ม.6 ครับ เป็นปีที่ 2 ที่เราคุยกัน... เธอได้ปิดเฟซบุ๊คหายไปจากชีวิตผม ด้วยความเป็นเด็กและรักเธอแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ผมจึงค้นหาเธอในโลกโซเชี่ยลทุกวิถีทางแต่เพียงเท่านั้น ผมไม่เจอเธอ และผมกำลังจะเข้ามหาวิทยาลัย
ผมเข้ามาเรียนในกทม. ครับผมรู้ว่าผมเศร้าแต่ผมก็ทิ้งการเรียนไม่ได้ และผมกำลังทำใจกับเรื่องที่ผ่านมา ปรากฎว่าในสัปดาห์แรกๆ ของการเปิดเทอม1 ของมหาวิทยาลัย เธอกลับมาครับ... กลับมาหลังจากหายไปจากชีวิตเกือบครึ่งปี เธอทักมาหาผม ผมชอล์กมาก เหมือนได้คุยกับคนที่ตายไปแล้วฟื้นกลับมาอีกครั้ง คุยกันจนได้เรื่องว่าเธอต้องย้ายจากเชียงใหม่ไปเรียนที่ประเทศนอร์เวย์ แต่เธอไม่กล้าบอกผมเพราะกลัวว่าผมจะเสียใจ และเธอก็เสียใจมากเช่นกัน เธอบอกว่าเธอรักผมและเราต้องได้คบกันแน่เมื่อเราได้เจอกัน ผมจึงถามเธอว่าเธอจะกลับมาตอนไหน เธอบอกผมว่าเธอจะกลับเชี่ยงใหม่ในเดือนกรกฎาคมปีถัดไป ผมสัญญากับเธอว่าผมจะต้องไปหาเธอให้ได้ เธอบอกอีกว่าเธอจะหายไปอีกครั้งละบอกให้ผมรอ เพราะเธอบอกว่าเธอจะกลับมาอีกแน่ ละเธอเธอก็หายไป เหลือทิ้งไว้เพียงมหากาพย์การรอคนรักเหลือไว้เพียงคำถามว่าทำไม?
ร่วงเลยเข้าสู่เดือนกรกฎาถัดมาครับ ผมกำลังขึ้นมหาลัยปีที่ 2 ในช่วงซัมเมอร์เดือนกรกฎาคม ผมได้ทำในสิ่งที่เธอเคยบอกไว้ ผมได้ไปอยู่เชียงใหม่เป็นเวลาเกือบเดือนเพื่อตามหาเธอคนเดียว ผมไปทุกที่ที่เธอเคยไป ไปทุกที่ที่เธอน่าจะอยู่ แต่ผมก็ไม่พบอะไรเลย ผมไม่ได้พบกับเธอครับผมไปเก้อแต่ก็สนุกดีครับเพราะผมถึงโอกาศไปเที่ยวด้วยเพราะผมมีเพื่อนเรียนอยู่มช. ครั้งผ่านไป เดือนธันวาผมก็ไปอีกแต่ก็ไม่เจออยู่ เธอมีอิทธิพลกับผมยังไง...?
ระหว่างที่เธอหายไปผมใช่ชีวิตแบบประชดชีวิตตัวเองมาก ผมเที่ยว ดื่ม คุยกับผญ. คนอื่นตามประสาคนอกหักตลอดเวลา นับได้ว่าเป็ช่วงชีวิตที่เละเทะมากเพราะผมรักและคิดถึงเธอมาก และผมมั่นใจมาเธอคนนั้นคงจะคิดถึงผมเช่นกัน ผมรู้ได้ว่าความผูกพันธ์ของเรามันลึกซึ้งกว่านั้น จนทุกวันนี้ผมอายุ 21 และกำลังจะเรียนจบแล้ว ผมมีแฟนแล้วและผมก็รักแฟนมาก แต่ผมก็เลือกที่จะรอต่อไปไม่ได้ เพราะชีวิตผมต้องเดินต่อไป แต่จิตใจผมตอนนี้ลึกๆ ผมก็ยังคงคิดถึงเธออย่างน้อยก็อยากจะได้พบเจอสักครั้งหนึ่งครับเพราะคำว่า "สัญญา" ของเธอ อยากจะขอบคุณเธอที่ทำให้ช่วงชีวิตวัยรุ่นเล็กๆ ของผมมีสีสันครับ
ปล.ใครที่มีข้อมูลสามารถเม้นได้ครับผมจะให้เบาะแสอีกครับ
เธอชื่อแนนเคยเรียนที่โรงเรียนมงฟอร์ตวิทยาลัยเชียงใหม่เมื่อ 3-4 ปีที่แล้ว ปัจจุบันเธออายุ 20 ครับ