มันมีอยู่ว่าเอาจริงๆตอนเเรกผมนั้นคิดว่าการทักทายเป็นเรื่องไรสาระ คิดว่าการทักทายมันไม่จำเป็น หรือเป็นเรื่องไรสาระในตอนนั้น คิดว่าจะทักทำไม มีอะไรก็พูดมา ... พอมีเพื่อนบางคนทักเราเรียกชื่อเรา เราเงียบไม่พูดอะไร ก่อนหน้านั้น เพื่อนก็นำไปบอกต่อๆกันว่าเราหยิ่ง จนเราโดนเพื่อนในห้องเก่าเราที่ไปต่อม.ปลาย บอกว่าเราหยิ่งจนทุกคนว่าเรา  มาเริ่มรู้สึกตอนเราซิ่วออกมาจากมหาลัย  จนไม่มีเพื่อนเหลืออยู่กับตัวเองไปเรียนกับเพื่อนรร.อื่น มันได้อะไรหลายๆอย่างว่าเราไม่เคยคิดจะทักใครก่อนถ้าไม่สนิทจริง มันเหมือนเห็นภาพตัวเอง มันใช้ชีวิตเเบบไม่เหลือเพื่อน ไม่เหลือใคร มีเพื่อนคนหนึ่งที่ไม่สนิทเเต่บอกเราทุกวันว่ากลับบ้านดีๆนะ ผมก็ไม่เข้าใจตอนนั้นเพื่อนทำไมถึงบอก จนมา ณ ตอนนี้เราไม่มีเพื่อนไม่มีใครเราเจอเพื่อนรร.อื่นเราก็ไม่รู้ว่าเขาอยากจะคุยกับเราไหม เราเจอเขาข้างนอกเราก็หันหน้าหนี ซึ่งเขาก็มองๆเหมือนจำเราได้ เเต่เขาไม่เคยทัก เล่นเเต่มือถือ ผมยังไม่เข้าใจความหมายที่เเท้จริงว่าเราทักทายกันทำไม เเต่พอเข้าใจเเล้วว่าเราต้องคุยต้องทักเพื่อที่ได้ มีมนุษย์สัมพันธ์ที่ดีมีเพื่อนเเบบนี้ใช่ไหมครับ รู้สึกตัวเองหยิ่งจริง ไม่อยากทักใครก่อน
เเต่ตอนนี้ใครทักเราก็คุยเเล้วนะ เราปรับปรุงตัวสำนึกผิดเเล้ว เมื่อก่อนเราเจอคนที่นั่งข้างๆสมัยตอนเราเรียนม.6 เจอออกมาเดินสยามข้างนอกเรากำลังเดินเข้าไปเรียนในใจอยากจะทักว่าเธอไม่เรียนหรอ เเล้วก็เคยเจอตอนเข้าเซเว่น จ่ายเเบงค์ 500 ในใจเราเเอบคิดว่าเลี้ยงเราหน่อย อยากเเซวเขาเล่นๆเพราะเขาหน้าตาน่ารักด้วยเเต่ไม่กล้า เเต่พอมารู้ตอนหลังว่าเขาอยากคุยกับเราในวันท้ายๆที่เขาจะไม่ได้เรียนเเล้ว เขาชวนเราคุยเยอะมาก เรารู้สึกโอเคมาก
เเล้วตอนนี้เราเรียนเราก็ไม่รู้กันเพราะคุยครั้งเดียวไม่รู้จะคุยไรเขาเล่นเเต่มือถือเจอข้างนอกเราควรจะทักไหม ทำตัวไม่ถูกเเน่ๆถ้าเจอข้างนอก เราเป็นผู้ชายเขาเป็นผู้หญิง เราควรต้องทักเขาก่อนไหม กลัวเขาไม่อยากคุยหรือกลัวว่าเขาลำคาญไหมจะทักทำไม