ตอนนี้เราอยู่ม.3มีพี่สาว1คนอยู่ม.5พ่อแม่เราเลิกกันตั้งแต่เด็ก แม่ห้ามเรามีแฟน ห้ามออกไปไหนกับใคร ถ้าจะไปไหนต้องให้คนในบ้านไปด้วย ห้ามออกไปเล่นกับเพื่อน เราเป็นเด็กเรียนค่ะ เกรดก็ดีในระดับนึงอยู่ เรามีเรื่องเครียดมากในสมอง ท้งเรื่องเรียนเรื่องเพื่อน ยังมาเครียดเรื่องคนในบ้านอีก เวลาเรามีปัญหาอะไรเราไม่ได้ปรึกษาใครเลย ได้แต่เก็บไว้ในใจ เพราะถ้าเราพูดออกไปเราต้องเครียดกว่าเดิมอีกแน่ เพราะตอนนั้นเราถามแม่ว่าแม่หนูต่อสายวิทหนูจะเรียนได้ไหม แม่เลยว่า มีแฟนใช่ไหม เลยทำให้คิดแบบนี้ ลาอกจากรร.มาเอาผัวเลย ไม่ต้องเรียนต่อ ออกมาเลี้ยงลูกเลี้ยงควายอยู่บ้าน ซึ่งจริงๆแล้วเราแค่ถามอ่ะ เรารักในกาสรเรียนมาก ไม่ใช่ว่าอยากออกไปเที่ยวแต่แค่ว่าเราปิดเทอมแล้ว แล้ววันเกิดน้องรหัสเราน้องเขาเลี้ยงหนังจะไปฉลองวันเกิด โดยอยู่ในความดูแลของผู้ปกครองน้องค่ะ ไม่ได้ไปเถลไถลไหน แต่แม่เราก็ไม่ให้โดยพูดว่าน้องกับแม่ใครสำคัญกว่ากัน เราไม่เคยได้ไปไหนกับใครเลย เลิกเรียนก็ต้องกลับบ้านเลย ครั้งนึงเราออกไปซ้อมกีฬาที่ท้ายหมู่บ้านเราก็ขอแม่ว่าไปซ้อมกีฬาได้ไหม แม่ก็บอกว่านัดแฟนไว้ใช่มั้ย ซึ่งจริงๆแล้วเราก้ไม่มีแฟนค่ะ เรามีแข่งกีฬาตำบลจึงต้องไปซ้อม แต่พี่สาวฉันตอนอยู่ม.3พี่สาวเราก็แอบมีแฟนโดยไม่บอกแม่ แต่เรารู้เพราะเพื่อนพี่บอก พี่สาวเราตอนอยู่ม.3เกเรมาก จะไปไหนก็ได้ไป แม่ไม่เคยด่าไม่เคยห้ามไม่เคยด่าพี่สาวเราเลย และบอกว่าพี่สาวโตแล้ว เราจึงบอกว่าตอนนั้นก็อยู่ม.3เหมือนกัน แม่เราก็บอกว่าเราเถียง แม่จึงพูดกับเราว่า ต่อไปนี้ถ้าจะออกจากบ้านก็ไม่ต้องมาคุยกันอีก ไม่ต้องเรียกแม่ว่าแม่ เพราบอกอะไรไม่เชื่ิอฟัง ดื้อด้านมาก เราต้องทำยังไงดีคะ ปกติวัยนี้ก็เริ่มเข้าสู่วัยรุ่น ก็ต้องมีการเปลี่ยนแปลงตามประสาวัยรุ่นเป็นธรรมดาไม่ใช่หรอคะ ทำไมแม่ไม่เข้าใจเราเลย