พ่อแม่เรามีลูก 2 คน พี่ชายคนโตที่บ้านจะไม่ค่อยไปยุ่งอะไร
แต่กับเรา อายุก็ 30 กว่า แม่ชอบโทรหาบ่อยๆ แต่บ่นเกือบทุกครั้ง หรือบางทีเราโทรไปก็พูดเรื่องชาวบ้านที่ไม่เป็นสาระอะไรทำให้เปลืองค่าโทรเราอีก
เค้าไม่เคยชื่นชมยินดีอะไรกับเรา
ตอนเด็กเราสอบแข่งนู่นนี่ได้รางวัลตลอด ก็ไม่เคยได้รับคำชมเชย
ได้เกียรตินิยมอันดับ 1 ก็ไม่ยินดีปรีดาอะไร
แต่กลับเปรียบเทียบเรากับลูกคนข้างบ้านที่เค้าสร้างบ้านให้พ่อแม่ ให้เงินพ่อแม่ใช้ บอกเราทำไมไม่ทำงานเหมือนเค้า
คือเราก็ส่งเงินให้ใช้ แล้วเราเช่าอยู่ จะเอาที่ไหนมาผ่อนบ้านให้
เราบอกตรงๆ ถ้ากู้เงินมาสร้างบ้าน เราจะไม่มีเงินส่งให้ใช้เลย เพราะรายได้เราไม่พอ แล้วต้องผ่อน 20-30 ปี จะเอาเงินที่ไหนมาส่งให้
แม่ก็ว่า ใครๆ เค้าก็กู้สร้างบ้านทั้งนั้นสมัยนี้
แล้วคอยซ้ำเติมเรา เช่นว่า เราเลิกกับแฟน อกหัก มันก็แย่มากแล้ว บางคนอาจจะบอกว่า อกหักให้กลับบ้านไปหาพ่อแม่
เราหรอ? แม่จะพูดว่า แล้วตอนแรกจะไปคบมันทำไม?
หรือแฟนเก่าคนนึง คบกัน 5 ปี ดีกับเรามากๆ แม่ก็ชอบพูดว่า อีกไม่นานมันก็จาง ประมาณว่าเดี๋ยวเค้าก็เบื่อ เดี๋ยวเค้าก็เลิกสนใจเรา จะพูดเพื่อ?
เวลามีปัญหา เราไม่สามารถปรึกษาที่บ้านได้เลย เค้าจะคอยซ้าเติมตลอด ชอบพูดว่า
"ทำไมตอนนั้นไม่ทำอย่างนั้น..."
"ตอนแรกน่าจะทำแบบนี้..."
ถ้าคนเรารู้ล่วงหน้าอนาคต ใครมันจะอยากทำผิดพลาด
เรารักพ่อแม่ แต่ไม่อยากเสวนาด้วย ทุกครั้งที่คุย มีแต่พูดบั่นทอนกำลังใจ เปรียบเทียบเรากับคนอื่นที่เค้าได้ทำงานดีกว่า มีทรัพย์สินเงินทองมากกว่า
เค้าไม่ได้ส่งเราเรียน เรากู้เงินเรียน ได้ทุนเรียน
ในขณะที่ลูกบ้านอื่น พ่อแม่ส่งเรียนจนจบจนได้ทำงานดีๆ
เราต้องดิ้นรนเอง แล้วจะมาคาดหวังอะไรกับเรานักหนา
ไม่ว่าอะไรที่เราทำ ไม่เคยดีพอในสายตาเค้า
บอกใครก็ไม่ได้ เพราะค่านิยมการเคารพบุพการีมันค้ำคอ เหมือนเป็นสิ่งที่ห้ามตำหนิ แตะต้องไม่ได้
เราบอกแม่ตรงๆ ว่า เข้าใจที่บ่น เพราะหวังดี แต่โทรมาบ่อยๆ เกือบทุกวัน บ่นเรา ซ้ำเติมเรา เปรียบเทียบเราซ้ำๆ มันบั่นทอนกำลังใจ รู้มั้ยว่าเวลาเครียดมากๆ ฟังบ่อยๆ มันทำให้เราไม่อยากมีชีวิตอยู่
แม่ก็จะย้อนว่า ก็หวังดี
หวังดีแล้วพูดให้กำลังใจ ถนอมน้ำใจไม่ได้หรอ?
คือเมื่อวานก็โทรมาบ่นแบบเดิม แล้วเราเพิ่งเลิกกับแฟนได้ 2 อาทิตย์ เราก็รู้สึกแย่ เราต้องการกำลังใจ
เราควรทำยังไงดี
พ่อแม่ชอบต่อว่าซ้ำเติม หมดกำลังใจ
แต่กับเรา อายุก็ 30 กว่า แม่ชอบโทรหาบ่อยๆ แต่บ่นเกือบทุกครั้ง หรือบางทีเราโทรไปก็พูดเรื่องชาวบ้านที่ไม่เป็นสาระอะไรทำให้เปลืองค่าโทรเราอีก
เค้าไม่เคยชื่นชมยินดีอะไรกับเรา
ตอนเด็กเราสอบแข่งนู่นนี่ได้รางวัลตลอด ก็ไม่เคยได้รับคำชมเชย
ได้เกียรตินิยมอันดับ 1 ก็ไม่ยินดีปรีดาอะไร
แต่กลับเปรียบเทียบเรากับลูกคนข้างบ้านที่เค้าสร้างบ้านให้พ่อแม่ ให้เงินพ่อแม่ใช้ บอกเราทำไมไม่ทำงานเหมือนเค้า
คือเราก็ส่งเงินให้ใช้ แล้วเราเช่าอยู่ จะเอาที่ไหนมาผ่อนบ้านให้
เราบอกตรงๆ ถ้ากู้เงินมาสร้างบ้าน เราจะไม่มีเงินส่งให้ใช้เลย เพราะรายได้เราไม่พอ แล้วต้องผ่อน 20-30 ปี จะเอาเงินที่ไหนมาส่งให้
แม่ก็ว่า ใครๆ เค้าก็กู้สร้างบ้านทั้งนั้นสมัยนี้
แล้วคอยซ้ำเติมเรา เช่นว่า เราเลิกกับแฟน อกหัก มันก็แย่มากแล้ว บางคนอาจจะบอกว่า อกหักให้กลับบ้านไปหาพ่อแม่
เราหรอ? แม่จะพูดว่า แล้วตอนแรกจะไปคบมันทำไม?
หรือแฟนเก่าคนนึง คบกัน 5 ปี ดีกับเรามากๆ แม่ก็ชอบพูดว่า อีกไม่นานมันก็จาง ประมาณว่าเดี๋ยวเค้าก็เบื่อ เดี๋ยวเค้าก็เลิกสนใจเรา จะพูดเพื่อ?
เวลามีปัญหา เราไม่สามารถปรึกษาที่บ้านได้เลย เค้าจะคอยซ้าเติมตลอด ชอบพูดว่า
"ทำไมตอนนั้นไม่ทำอย่างนั้น..."
"ตอนแรกน่าจะทำแบบนี้..."
ถ้าคนเรารู้ล่วงหน้าอนาคต ใครมันจะอยากทำผิดพลาด
เรารักพ่อแม่ แต่ไม่อยากเสวนาด้วย ทุกครั้งที่คุย มีแต่พูดบั่นทอนกำลังใจ เปรียบเทียบเรากับคนอื่นที่เค้าได้ทำงานดีกว่า มีทรัพย์สินเงินทองมากกว่า
เค้าไม่ได้ส่งเราเรียน เรากู้เงินเรียน ได้ทุนเรียน
ในขณะที่ลูกบ้านอื่น พ่อแม่ส่งเรียนจนจบจนได้ทำงานดีๆ
เราต้องดิ้นรนเอง แล้วจะมาคาดหวังอะไรกับเรานักหนา
ไม่ว่าอะไรที่เราทำ ไม่เคยดีพอในสายตาเค้า
บอกใครก็ไม่ได้ เพราะค่านิยมการเคารพบุพการีมันค้ำคอ เหมือนเป็นสิ่งที่ห้ามตำหนิ แตะต้องไม่ได้
เราบอกแม่ตรงๆ ว่า เข้าใจที่บ่น เพราะหวังดี แต่โทรมาบ่อยๆ เกือบทุกวัน บ่นเรา ซ้ำเติมเรา เปรียบเทียบเราซ้ำๆ มันบั่นทอนกำลังใจ รู้มั้ยว่าเวลาเครียดมากๆ ฟังบ่อยๆ มันทำให้เราไม่อยากมีชีวิตอยู่
แม่ก็จะย้อนว่า ก็หวังดี
หวังดีแล้วพูดให้กำลังใจ ถนอมน้ำใจไม่ได้หรอ?
คือเมื่อวานก็โทรมาบ่นแบบเดิม แล้วเราเพิ่งเลิกกับแฟนได้ 2 อาทิตย์ เราก็รู้สึกแย่ เราต้องการกำลังใจ
เราควรทำยังไงดี