สวัสดีค่ะเพื่อนๆชาวพันทิป ฉันเรียนอยู่ปี4 มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งในภาคอีสานค่ะ กำลังอยู่ในช่วงใกล้สอบวิจัยจบ แต่ดิฉันส่งรูปเล่มไม่ทัน ดิฉันตั้งใจทำตั้งแต่เดือนพฤษภาคมจนถึงเดือนกันยายน จนปริ้นไปส่งตามวันที่กำหนด แต่ไม่ทันตามเวลาที่กำหนด ซึ่งช้าไปประมาณ1ชั่วโมงได้ อาจารย์กำหนดเวลาไว้เที่ยงตรง ดิฉันรู้สึกผิดหวังกับตัวเองมากเลยค่ะ จนไม่รู้เลยว่าจะทำอย่างไงต่อไปกับชีวิตดี ทุกสิ่งทุกอย่างมันมืดแปดด้านไปหมดเลยค่ะ ไม่กล้าที่จะบอกเรื่องนี้กับพ่อแม่ได้  ไม่กล้าไปนั่งเรียน ไม่กล้ามองหน้าอาจารย์ทุกคนที่สอน เพราะดิฉันผิดหวังตัวเองที่ทำให้ส่งทันตามกำหนดไม่ได้ ฉันทำวิจัยที่ต้องอ่านหนังสือเยอะกว่าคนอื่นๆ และเรื่องที่ฉันเลือกทำ ส่วนมากจะมีแต่คนเรียนป.โทเท่านั้นที่จะศึกษา ในป.ตรีมีคนศึกษาน้อยมาก  สาเหตุที่ฉันเลือกทำเรื่องนี้เพราะว่า มาจากความชอบ เคยอ่านเรื่องย่อตั้งแต่สมัย8 ขวบ จึงเลือกเรื่องนี้มาเป็นหัวข้อในการทำวิจัย ถ้าฉันรู้ตั้งแต่ทีแรกว่ากำหนดการส่งวิจัยนั้นเป็นต้นเทอม ไม่ใช่ปลายเทอมเหมือนปีก่อนๆที่ผ่านมา  ฉันคงไม่เลือกทำหัวข้อนี้ เพราะมันเกินความสามารถที่ฉันจะทำส่งได้ทันตามระยะเวลาที่กำหนด ทั้งๆที่ฉันขยันทำมาตลอด  เริ่มตั้งแต่อ่านหนังสือ2706 หน้า พอถึงวันที่จะส่งฉันกลับส่งไม่ทัน และฉันไม่ได้ส่งงานไปอาจารย์ที่ปรึกษาตรวจ เพราะคิดว่างานของตนเองยังไม่เสร็จและยังไม่ดีพอ และคิดว่าคงได้ส่งช่วงปลายเทอม เหตุการณ์พลิกจากหน้ามือเป็นหลังมือ  ฉันทำตัวเองทั้งนั้น ทำให้ตัวเองผิดหวัง พ่อกับแม่ผิดหวัง ญาติพี่น้อง ที่เคยถามฉันตลอดว่าเรียนจบปีนี้ใช่ไหม ฉํนไม่รู้จะตอบพวกท่านยังไง สมองเหมือนหยุดทำงานไปช่วงขณะหนึ่ง ฉันเป็นนิสิตที่ย้ายสาขา มาเรียนอีกสาขาหนึ่งเพื่อหนีความคิดของตัวเองเร่งการตัดสินใจเกินไป เพียงแค่คิดว่ามันไม่ใช่สำหรับตัวเรา จึงพยายามคิดเปลี่ยนย้ายคณะ/สาขา ในที่สุดฉันก็เลือกสาขาไม่ย้ายคณะที่เรียนเพราะว่า ฉันอยากเรียนจบภายใน4 ปี แต่มาวันนี้ ความรู้สึกฉันพัง ฉันมาเรียนสาขาใหม่ทำให้ฉันรู้ว่า สิ่งที่ตัวเองหนีมาตั้งแต่ทีแรกนั้นคือสิ่งที่เหมาะกับฉันมากที่สุด มีอาจารย์ที่เข้าใจรับฟังปัญหาทุกด้าน รับฟัง ปัญหาของนิสิตได้ดี สาขาเดิมของฉันที่ฉันเดินออกมานั้นมีอาจารย์ที่เข้าใจแต่ฉันกลับไม่รักษาโอกาสนั้น ทั้งที่อาจารย์ที่ปรึกษาฉันบอกว่า ไม่ลองเรียนตัวอื่นดูก่อนหรอ ยังมีวิชาเอกเลือกตัวอื่นที่น่าสนใจนะ ฉันเลือกที่จะปฏิเสธ โดยขาดความมั่นใจในตัวเอง ไม่มีความพยายามฟันฝ่าอุปสรรคมันไปให้ได้  จึงตัดสินใจเลือกเรียนสาขาใหม่ แต่ดิฉันเรียนไปแล้วรู้สึกไม่มีความสุขเลย ดิฉันชอบความเป็นวิทยาศาสตร์มากกว่าทางภาษา แต่ฉันก็อดทนเรียนมาเรื่อยๆ  ได้เกรดเอบ้าง บีบ้าง ซีบ้าง แต่มันก็รู้สึกไม่มีความสุขเลย จนพอถึงเวลาต้องนำเสนอหัวข้อวิจัย ฉันอาจจะเลือกหัวข้อที่มันเกินตัว เกินความสามารถของตัวเอง เพราะคิดว่าคงมีเวลาทัน เพราะคงได้ส่งเดือนธันวาคมแน่ๆ  แต่สุดท้ายก็ต้องมาพังเพราะทำตัวเองทั้งนั้น มันแสดงให้ฉันเห็นว่า การเรียนป.ตรีการเลือกหัวข้อวิจัยนั้น อย่าทำเรื่องที่มีเนื้อหาเยอะและต้องใช้เวลาอ่านหนังสือมากกว่าคนอื่นๆ เพราะท้ายที่สุดแล้วเราจะไม่ทันส่ง และไม่จบ 4ปีพร้อมเพื่อน ฉันเศร้าใจมาก ฉันยังทำใจไม่ได้เลยที่ต้องเข้าระบบลงทะเบียนและต้องถอนวิชาวิจัยออกเพียงเพื่อไม่ให้ติดเอฟ  และรอลงทะเบียนเรียนใหม่ปีหน้า เสียเวลาไป1ปีเต็ม  ฉันไม่มีทางเลือกใดๆทั้งสิ้น ฉันไม่ได้ไปฝึกงานพร้อมเพื่อน ตั้งแต่เกิดมาฉันยังไม่เคยทำอะไรให้พ่อกับแม่พอใจสักครั้งเลยในชีวิต ฉันมีแต่ความผิดหวัง ที่ผิดหวังซ้ำซากจนไม่รู้จะเดินต่อไปทางไหนดี ชีวิตของฉํนมันมีอุปสรรคมากมายเหลือเกิน จนไม่กล้าที่จะเดินหน้าต่อไปแล้ว ความฝันของฉันพังทลาย ฉันอยากเรียนจบแล้ว ฉันอยากทำงาน หาเงินให้พ่อกับแม่ใช้  ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ ฉันคงไม่มาเรียนป.ตรี คงต้องทำงานหาเงินให้พ่อกับแม่ใช้  แต่ฉันเลือกเรียนป.ตรีเพราะอยากทำงานที่สบาย อยากรับราชการ แต่ความฝันฉันพังลง เมื่อฉันส่งสารนิพนธ์ และไม่มีสิทธิ์เข้าสอบสารนิพนธ์ ความรู้สึกฉันมันจุกมาก ฉันไม่อยากให้มันเป็นแบบนี้เลย ฉันท้อมาก มันหมดความหวัง หมดกำลังใจในการสู้ต่อไป ไม่อยากใช้ชีวิต หรือเจอหน้าใครอีกต่อไปแล้ว ฉันพยายามบอกคนอื่นว่าฉันไม่เป็นอะไรนะฉันสู้ต่อได้อยู่แล้ว แต่ในใจฉันไม่โอเคเลย ฉันเคยคิดนะว่า ความตายมันสามารถหยุดให้เราคิดแบบนี้ได้มั้ย ฉันเคยคิดที่จะทำร้ายตัวเอง แต่ฉันก็ทำมันไม่ได้เพราะฉันรักพ่อกับแม่มากและคิดว่าท่านคงเสียใจมาก ถ้าหากฉันต้องฆ่าตัวตาย ฉันจึงเลือกที่จะไม่ทำ แต่ตอนนี้ฉันไม่สามารถทำใจรับกับสิ่งที่เกิดขึ้นได้ ฉันไม่รู้จะทำอย่างไรต่อไปดี ฉันไม่กล้าสู้หน้าใครเลย ฉันไม่อยากทำอะไร เหมือนคนที่ไร้ความคิด ไร้จิตใจ ที่เหมือนมีชีวิตอยู่ได้แค่บางวัน มันไร้ซึ่งความหวังไปหมดแล้ว ฉันพยายามคิดเองตลอดว่า เวลาเราไปสมัครงานเขาจะรับเราเข้าทำงานไหมเราเรียนจบไม่ทัน4ปี  หรือคนแถวบ้านๆ จะมองเราและดูถูกเราไหม ว่าเราเรียนไม่จบตามกำหนด มันจะดูแย่สำหรับทุกคนเลยไหม เราคิดแบบนี้ทุกวัน คิดจนเครียด จนนอนไม่หลับ และตั้งคำถามกับตนเองว่าเราเป็นโรคซึมเศร้าไหม ฉันก็ไม่รู้กับความคิดตัวเองเหมือนกัน  มีใครที่เป็นเหมือนฉํนบ้างมั้ยคะ  เจอเหตุการณ์เดียวกันกับฉัน  รู้สึกเหมือนกันกับสิ่งที่ฉันเป็น  แล้วมีแนวทางการใช้ชีวิตต่อไปอย่างไรบ้างคะ  ให้ทำลายความผิดหวังในใจของตัวเองได้ และเริ่มต้นสู้ใหม่ได้อย่างไรบ้างคะ  ฉันคิดไม่ออก ฉํนยอมรับมันไม่ได้ ท้อมากเลยค่ะ T_T[