เพราะเรารับไม่ได้กับแนวความคิดของท่านว่าต้องแต่งงานมีลูกเพื่อลูกจะได้ดูแลเราตอนแก่ เราบอกว่า ตอนแก่หลังจากเออรี่รีไทร์ เราจะไปอยู่บวชชีอยู่วัด ท่านบอกว่าแล้วถ้าเจ็บป่วยจะทำยังไง เราก็บอกว่าตอนเราเคยไปโรงพยาบาล เราก็เห็นญาติโยมเค้าช่วยกันพาแม่ชีมาหาหมอนะ ส่วนเรื่องเงินเราก็มีเงินเก็บและเงินบำนาญที่จะเลี้ยงตัวเอง และเบิกค่ารักษาพยาบาลได้ ท่านบอกว่ามันก็ไม่เหมือนลูกหลานดูแลอยู่ดี แต่ในความคิดเรา เราเห็นเหมือนที่พระพุทธเจ้าท่านทรงตรัสว่า การเกิดเป็นทุกข์ เราไม่อยากจะสร้างให้ใครต้องมาเป็นทุกข์และมารับภาระช่วยดูแลกายสังขารของเรา ท่านบอกว่าหากเจ็บป่วยอยู่คนเดียวแล้วไม่มีใครทันเห็นละ เราบอกว่าอย่างมากก็ตายไป ก็เท่านั้นเอง...
     ไม่รู้สิเราเห็นน้องสาวเรามีลูก ก็ให้แม่เราเลี้ยง แล้วก็เจียดเงินไม่ถึง 5 เปอร์เซ็นต์ของเงินเดือนมาให้ เป็นทั้งค่ารายเดือนที่ลูกทุกคนต้องส่งเสียเลี้ยงดูพ่อแม่ (เพราะท่านไม่มีเงินเก็บและรายได้ใดๆ) และค่าจ้างเลี้ยงหลานไปในตัว เรามองๆ ดูแล้วก็ไม่เห็นว่าวงเวียนชีวิตแบบนี้จะมีความสุขที่จีรังอะไร เป็นแค่วงจรที่ทุกคนก็ทำซ้ำๆ ตามอย่างกันไปตามสัญชาตญาณของมนุษย์ที่เป็นสิ่งมีชีวิตชนิดหนึ่งที่ต้องการสืบทอดเผ่าพันธุ์เท่านั้นเอง
      เราบอกว่า เรามองหน้าหลานหรือเด็กคนอื่นๆ เราก็ไม่รู้สึกอะไร นอกจากสงสารเด็กเหล่านั้นที่ต้องเกิดมาในโลกใบนี้ แม้ว่าลึกๆแล้วเราจะเคยเอ็นดูเด็กถึงขนาดเคยคิดจะมีโรงเรียนอนุบาลเป็นของตัวเองก็ตาม
      หรือว่าเราคิดมากเกินไปมั้ย เพราะว่าใครๆ เค้าก็แต่งงานมีลูกกันเป็นธรรมดากันทั้งนั้น