สวัสดีค่ะ เรามีเรื่องจะเล่าให้ฟัง

เราไปทำกิจกรรมของบริษัทที่โรงเรียนสอนคนตาบอดกรุงเทพ ตอนแรกก็แค่เลี้ยงอาหารเที่ยงกับมอบเงินกับสิ่งของให้ทางโรงเรียน พอเสร็จกิจกรรม คณะเราก็ขอทางโรงเรียนเยี่ยมชมกิจการของทางโรงเรียน และในนั้นมีห้องคอลเซนเตอร์ของสองค่ายเขียวกับค่ายฟ้า

ซึ่ง !!! เป็นบุคลากรที่พิการทางสายตา

ทุกคนเยี่ยมชมแบบเงียบๆ และฟังทางผู้พิการทางสายตา ที่ให้บริการลูกค้าอยู่

ซึ่งเรา ผู้บริหาร และพนักงาน เมื่อออกมาจากห้องนั้น ทุกคนมีอาการหน้าชา และพูดคุยกันว่า

ใครเคยเหวี่ยงคอลเซนเตอร์บ้าง?????

ทุกคนก็พูดเป็นเสียงเดียวกันว่า เคย บ่อยด้วย

และทุกคนบอกว่าจะเลิกเหวี่ยงคอลเซนเตอร์แล้ว เพราะรู้แล้วว่าใครเป็นคอลเซนเตอร์

เรายอมรับว่า เราเป็นคนธรรมดาที่เลือกที่จะตัดสินคนจนกว่าจะรู้ว่าเขาเป็นใคร เป็นธรรมดาพื้นฐานของมนุษย์ขี้เหม็นคนนึง
แต่พอเรารู้ว่าใครทำอะไร เราก็เปลี่ยนไป เพราะเรารู้ว่าใครเป็นคนทำ
ดังนั้น สิ่งที่คณะของเราในวันนั้น เลือกที่จะเปลี่ยนคือ "เลิกเหวี่ยงคอลเซนเตอร์"
เพราะว่า คอลเซนเตอร์ที่รับสายเรา เขาอาจจะเป็นผู้พิการทางสายตา ที่โอกาสในสังคมน้อยกว่า และทางค่ายเขียวและฟ้า ให้โอกาสเขาได้ทำงาน

ใช่ค่ะ พวกเราเป็นคนธรรมดา เลือกที่จะตัดสินใคร ด้วยการว่าเขาเป็นใคร

คนปกติเป็นคอลเซนเตอร์ เหวี่ยง 100%
คนพิการทางสายตา ไม่เหวี่ยง

แต่เราจะรู้มั้ยว่าใครจะมาเป็นคอลเซนเตอร์ให้เรา คนตาดี หรือคนตาบอด

ดังนั้น พวกเราของเป็นพวกแรก ที่จะเลิกเหวี่ยงคอลเซนเตอร์ค่ะ

ขอบคุณค่ะ