คือเราเป็นคนแปลกเหรอที่ไม่อยากทำงานราชการ ไม่อยากเป็นข้าราชการ คือครอบครัวเราญาติๆเป็นราชการกันหมดเป็นครูมั่ง เป็นทหารมั่ง และเวลาที่รวมญาติพวกเขาเหล่านั้นจะอวดน่าที่การงานกัน (คือกินข้าวไม่อร่อย) แล้วจะวนมาที่เราตลอดอยากทำงานอะไร เรามักจะตอบเขาทุกปี “งานอะไรก็ได้ที่ไม่ใช่ข้าราชการ” พวกเขาก็จะหัวเราะ แล้วทุกปีเขาจะพูดกรอกหูตลอดเป็นครูสวัสดิการดีนะกู้ได้ ทำผลงานเยอะๆก็ได้เงินเยอะ (ทุกวันนี้ไม่เข้าใจนะว่าหน้าที่ของครูคือสอนนักเรียนหรือว่าทำผลงานเพื่อเลื่อยฐานเงินเดือนกันแน่ (แต่ครูดีๆก็ยังมีนะ)) แต่ก่อนคิดนะอยากเป็นครูเพราะอยากสอนเด็กอยากให้เด็กมีความรู้ แต่พอโตขึ้นรู้สึกไม่ใช่เพราะเห็นพี่ที่เป็นครูคือแถบไม่ได้สอนเด็กเพราะมัวทำแต่งานของโรงเรียน เราเคยถามพี่เขานะถ้าเราไม่ทำได้มั้ยไม่ใช่ไม่ทำเลยนะแต่เราอยากเอาเวลาพวกนั้นไปสอนเด็กมากกว่าทำผลงานให้โรงเรียน คำตอบคือไม่ได้เราก็เข้าใจนะ เราไม่ได้จะหาว่าอาชีพครูไม่ดีนะแต่ถ้าให้เป็นครูแต่เราสอนเด็กไม่เต็มที่เราอยากสอนก็ไม่ทำนะ ผ่านเรื่องครูมาต่อเรื่อง “งั้นก็ไปสอบท้องถิ่นสอบปลัดอะไรไปสิ”  ยิ่งแล้วเลยเคยมั้ยไปติดต่องานสถานที่ราชการแล้วเราต้องนั่งรอเขากินกาแฟ รอเขากินข้าว หรือถ้าเขาอารมณ์ไม่ดีเหวี่ยใส่เราอีก แบบเฮ้ย! เมิงตรุก็รีบเหมือนกันตรูขอผู้การลามาแค่ครึ่งวันนะไม่ได้ลาพักร้อน ช่วย กระตือรือร้นหน่อยได้มั้ย ที่เวลาพวกคุณไปติดต่อสถานที่เอกชนเห็นคิวเยอะหน่อยทำเป็นโว้ยวายรอนานแล้วมั่งล่ะ ขอลัดคิวมั่งล่ะ ฉันรีบมั่งล่ะ คือเห็นแล้วจำไปสอนตัวเราเลยว่าอยากทำแบบนี้ในสายตาคนอื่นเขาไม่ได้มองว่ามันดีหรอก เขามองว่าเป็นถึงข้าราชการมียศมีตำแหน่ง มีน่ามีตามีการศึกษาแต่ไม่มีความอดทน ไม่รู้จักรอ ไม่มีระเบียบทางสังคมไม่มีมารยาทไม่รุ้จักควบคุมอารมณ์ตัวเอง เจ้ายศเจ้าอย่าง ต่างจากชาวบ้านธรรมดาถึงจะไม่ได้มีเหมือนพวกเขาแต่เขาก็รอได้  
        ตั้งแต่เรียนจบมาความคิดอยากทำงานราชการไม่เคยมีในหัวอีกเลยตั้งแต่จบมาคิดแค่ว่าทำงานอะไรก็ได้ที่ได้เงินเยอะและไม่ทำให้ใครเดือดร้อน จะเป็นพนักงานบริษัท จะเป็นลูกจ้าง จะทำโรงงาน จะขายของ อะไรก็ได้ที่ไม่ใช่ข้าราชการคิดแค่นั้นต่อให้มันต้องเหนื่อยหรือไม่ได้หยุดเหมือนข้าราชการก็ไม่เป็นไรอย่างน้อยเราก็สบายใจที่เงินทุกบาทที่ได้มาจะน้ำพักน้ำแรงของเรา ไม่ใช่เข้างาน9โมงกลับบ้านบ่ายสอง