พี่เขาอายุ26ปี เรียนจบม.3อ่านไม่ค่อยออกเขียนพอได้ตอนเรียนไม่สนใจเรียนเรียนซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนครูให้จบ พอจบก็ไม่ทำการทำงานเล่นแต่เกมส์กินแล้วก็นอนตื่นสาย
ป้าเขาเป็นมะเร็งเต้านมค่ะ ต้องไปหาหมอทุกเดือน แล้วตอนนี้เขาพึ่งเป็นเส้นประสาทอักเสบ ตาค้างปากเบี้ยว ทำงานคนเดียวคือเป็นเสาหลักเลยค่ะสามีเขาก็เอาแต่กินเหล้าแล้วก็นอน  ป้าเขาเครียดทุกวันเลยค่ะ
วันนั้นมีคนถามว่าป่วยแล้วใครขับรถมา ป้าเขาบอกขับมาเอง แล้วป้าก็พูดเสียงเศร้าเบาๆ ว่าสามีไม่พามาหรอก แต่เราได้ยินเพราะเรานั่งอยู่ข้างๆป้า เราแทบน้ำตาไหลเลยเสียงเศร้ามาก
คือ...อยากได้ความแนะนำไปให้ป้าเขาไปพูดกับลูกคือเราไม่อยากให้ป้าลำบากไปมากกว่านี้ก็โตๆกันแล้ว
เราไม่เคยเห็นลูกเขาเพราะเขาไม่เคยออกไปไหน  เวลามีคนพูดถึงลูกป้า ป้าจะนั่งก้มหน้าเรารู้สึกได้ว่าป้าเขาอายและเครียด
คือเรารักป้าเขานะเป็นห่วงเขาสงสารด้วย
คือครอบครัวเราก็เคยเป็นเราติดเกมพ่อแม่เด็ดขาดกับเราไม่ให้ตังและแอบยึดโทรศัพท์ พอไม่มีตังก็ไม่มีเน็ต ไม่มีโทรศัพท์ เห็นพ่อทำงานตั้งแต่ดึกก็รู้สึกผิดก็เริ่มทำงานมาจนถึงทุกวันนี้ช่วยพ่อช่วยแม่ช่วยป้าทำงานแลกตังมีตังซื้อโทรศัพท์ซื้อของใช้ไม่ขอเงินพ่อแม่
แต่อยากได้คำแนะนำเพิ่มค่ะเพราะคนไม่เหมือนกันค่ะอยากได้หลายคำแนะนำค่ะขอบคุณค่ะ