คือเครียดมากที่เพื่อนตัดสินเราแค่ภายนอกทั้งที่คบกันมาเป็นปีแล้ว มันก็ยังเราเป็นแค่คนโง่คนอ่อนแอไม่สู้คน​ ​ทั้งๆที่เราก็พิสูจน์ทุกสิ่งทุกอย่างว่าเราไม่ใช่คนอ่อนแอผ่านอะไรมาตั้งมากมายด้วยกันจนบางทีเราทำเป็นแกล้งโง่ไปบ้างเพราะรู้ว่ามันโง่กว่าเราคอยข่มคอยสอนคิดว่าตัวเองฉลาดกว่า​ แล้วมันก็ไม่สนใจเราลำเอียงสนใจเพื่อนอีกคนมากกว่าเพราะสนิทกันมาก่อนส่วนเรามาทีหลังจะสนใจเราเฉพาะตอนใช้งานและใช้ของๆเรา​ ทั้งที่เราช่วยเหลือตามใจมันทุกอย่างเพราะไม่มีทางเลือกเพราะไม่เหลือใคร​ เราเป็นโรคซึมเศร้าไม่มีใครที่เราจะระบายได้ร้องไห้จนจะไม่เหลือน้ำตาจะให้ร้องแล้ว ทุกคนมันโหดร้ายเหมือนกันหมด เราไม่มีทางเลือกไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้ว​