สวัสดีค่ะนี่เป็นกระทู้แรกของเรานะคะ
วันนี้เราจะมาเล่าเรื่องของเราให้ฟังจริงๆเราอยากได้คำปรึกษาจากทุกคนมากกว่าค่ะ เริ่มเลยนะคะ
เราได้เข้าไปเรียนที่หนึ่งค่ะ ในห้องเรียนมีทั้งผู้ชายและผู้หญิง ช่วงแรกมันดีไปทุกอย่างเลยค่ะแต่เหมือนโลกจะเห็นว่าเรามีความสูขมากเกินไปเลยส่งใครคนนึงเข้ามาค่ะ เธอคนนั้นก็คือคนที่กำลังแนะนำตัวอยู่หน้าห้องค่ะเธอเป็นผู้หญิงน่ารักนิ่งๆเงียบๆพูดน้อย วันนั้นอาจารย์ให้เราทำงานกลุ่มค่ะเธอได้มาขออยุ่กลุ่มเดียวกับเราในกลุ่มเรามีกันอยู่สามคนรวมเธอเป็นสี่พวกเราสนิทกันตั้งแต่วันนั้นไปไหนมาไหนด้วยกันมีกรุ๊ปไลน์เราเป็นคนที่ไว้ใจเพื่อนมากค่ะไม่ว่าจะเรื่องอะไรเราจะเบ่าให้พวกเธอฟังตลอด ผ่านไปได้สองเดือนทุกอย่างเริ่มเปลื่ยนค่ะจากที่มาเรียนพร้อมกันกลายเป็นเรามาคนเดียวนั่งกินข้าวด้วยกันกลายเป็นเรานั่งคนเดียว ช่วงนั้นเราเคลียดมากค่ะไม่รู้ว่าเราทำอะไรผิด ตอนนั้นเราเคยเข้าไปถามพวกเธอว่าโกรธอะไรเราแต่พวกเธอบอกว่าป่าวจากที่กรุ๊ปไลน์จะคุยกันตลอดก็เริ่มเงียบ มีอยู่ครั้งนึงเพื่อนเราที่สนิทที่สุดในกลุ่มวางโทรศัพท์ไว้ที่โต๊ะคือเรานั่งโต๊ะข้างกันนะคะ เราเห็นไลน์ในโทรศัพท์เธอเด้งในนั้นมีเพื่อนเราทุกคนค่ะยกเว้นเรา เราเลยได้รู้ว่าเขามีกรุ๊ปกันใหม่ หลังจากวันนั้นเราก็ตีตัวออกห่างพวกเธอค่ะ ช่วงนั้นเราไม่คุยกันค่ะต่างคนต่างเรียนแต่หลังๆเธอคนที่เราบอกว่าสนิทที่สุดในกลุ่มเริ่มตะโกนด่าเราบางทีก็เอาของเราไปซ่อนบ้างแหละ ยิ่งช่วงหลังเริ่มมีข่าวไม่ดีถึงเราเพื่อนที่อยู่รอบตัวก็เริ่มตีออกห่าง ตอนนั้นเราโกรธมากแต่รุ่นพี่เราบอกว่าให้นิ่งๆไว้อย่าไปดิ้นเดี่ยวพวกนี้ก็จะแพ้ภัยตัวเองเราก็ทำตามค่ะ พยายามไม่ถือสาเขาตะโกนด่าเราก็เดินหนีเรื่องนินทาก็ไม่สนใจตอนแรกเราคิดว่านิ่งแล้วมันจะดีแต่ไม่ค่ะยิ่งนิ่งกลับเป็นการยอมรับในสิ่งที่เขาพูดตอนนั้นไม่มีใครอยากคุยกับเราเลยค่ะทุกคนเชื่อในสิ่งที่พวกนั้นพูด เราไม่รู้จะทำยังไงเคลียดมากยิ่งส่วนตัวเราเป็นคนคิดมากค่ะเก็บทุกอย่างมาคิดคล้ายๆเก็บกด เคยคิดจะกระโดดสะพานแต่พอมองน้ำที่อยู่ข้างล่างเราก็คิดได้ว่าเราต้องสู้ค่ะ เรากลับมาเรียนปกติคนพวกนี้ยังตะโกนด่าเราเหมือนเดิมแต่ครั้งนี้เราด่ากลับค่ะไม่ได้นิ่งเงียบพวกเธอร้ายใส่เราเราก็ร้ายกลับ ตอนแรกเราคิดว่ามันจะดีขึ้นแต่กลับแย่กว่าเดิมค่ะกลายเป็นเราไม่มีใครอยากใกล้ทุกคนมองว่าเราร้ายแอ็บใส ทั้งๆที่เราถูกกระทำก่อน พอเรานิ่งหาว่าเรายอมรับพอเราเอาคืนบอกว่าเราร้าย ตอนนั้นความอดทนเราสิ้นสุดค่ะเราเดินเข้าไปหาพวกเธอถามทุกอย่างที่เราคาใจ เราเกือบมีเรื่องกันค่ะแต่อาจารย์ห้ามไว้ เอาจริงๆถ้าตอนนั้นตบกันเราคงเละค่ะเพราะเราคนเดียวกับพวกเธอสามคน หลังจากวันที่จะมีเรื่องผ่านไปสามวันเรากำลังเดินกลับบ้านค่ะเราสวนกลับคนที่เราคุ้นหน้าเป็นอย่างดีคนๆนี้คือคนที่เป็นเด็กใหม่ที่มาขอเข้ากลุ่มเราค่ะ ตลอดเวลาที่มีเรื่องเธอไม่เคยด่าเรานะคะ ส่วนมากจะเป็นคนที่เราบอกว่าสนิทด่าเรามากกว่าวันนั้นเธอเดินมาคนเดียวเราเลยเข้าไปถามเธอว่าเพื่อนคนนั้นโกรธอะไรเราหรอทำไมถึงดูเกลียดเราขนาดนี้ที่เราถามเธอเพราะอย่างที่บอกว่าเธอไม่เคยด่าเรา เราเลยคิดว่าเธออาจจะไม่ได้อะไรกับเราแค่ไม่คุยกับเราตามเพื่อนคนนั้น เธอตอบเรามาว่าคนนั้นไม่ได้เกลียดอะไรเราหรอกแต่คนที่เกลียดเราคือเธอ น้ำเสียงและท่าทางกลายเป็นอีกคนที่เราไม่รู้จัก เธอบอกเราว่า กูโครตเกลียดอ่ะเกลียดตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกุโครตสะใจอ่ะที่มีแต่คนไม่ชอบเรื่องของทุกเรื่องกุเองเนี้ยแหละที่ทำ เธอบอกเราอีกอย่างว่า เพื่อนสนิทอ่ะแค่กุเป่าหูมันนิดหน่อยว่าอ่อยแฟนมันมันก็เกลียดจนทำทุกอย่างเองโดยที่กุไม่ต้องเหนื่อยเลย เราจุกมากค่ะตอนนั้นคนที่เราคิดว่าดีกลายเป็นคนที่ทำร้ายเรามาตลอดและแย่กว่านั้นคือเรามั่นใจว่าเขาดีเราไม่เคยบอกใครเรื่องนี้นะคะว่าเธอคนนี้เป็นคนยังไง จนตอนนี้เราก็ยังถูกด่าถูกว่าไม่มีเพื่อนไม่มีใครชอบอยู่ค่ะ บางทีเราอยากหนีหายไปเลยเราไม่รู้ว่าทำไมเราถึงต้องมาเป็นคนที่เธอไม่ชอบ ทำไมคนที่ร้ายแบบนั้นทุกคนถึงเชื่อและมั่นใจว่าเขาดี ตอนนี้เราไม่กล้าไว้ใจหรือแม้แต่สนิทกับใครเลยค่ะเรากลัวว่าจะซ้ำรอยแบบเธอคนนี้ เธอคนที่เราเรียกว่าเพื่อน
จบแล้วค่ะขอบคุนที่รับฟังเรื่องที่เราอยากระบาย
โลกนี้ไม่มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้
วันนี้เราจะมาเล่าเรื่องของเราให้ฟังจริงๆเราอยากได้คำปรึกษาจากทุกคนมากกว่าค่ะ เริ่มเลยนะคะ
เราได้เข้าไปเรียนที่หนึ่งค่ะ ในห้องเรียนมีทั้งผู้ชายและผู้หญิง ช่วงแรกมันดีไปทุกอย่างเลยค่ะแต่เหมือนโลกจะเห็นว่าเรามีความสูขมากเกินไปเลยส่งใครคนนึงเข้ามาค่ะ เธอคนนั้นก็คือคนที่กำลังแนะนำตัวอยู่หน้าห้องค่ะเธอเป็นผู้หญิงน่ารักนิ่งๆเงียบๆพูดน้อย วันนั้นอาจารย์ให้เราทำงานกลุ่มค่ะเธอได้มาขออยุ่กลุ่มเดียวกับเราในกลุ่มเรามีกันอยู่สามคนรวมเธอเป็นสี่พวกเราสนิทกันตั้งแต่วันนั้นไปไหนมาไหนด้วยกันมีกรุ๊ปไลน์เราเป็นคนที่ไว้ใจเพื่อนมากค่ะไม่ว่าจะเรื่องอะไรเราจะเบ่าให้พวกเธอฟังตลอด ผ่านไปได้สองเดือนทุกอย่างเริ่มเปลื่ยนค่ะจากที่มาเรียนพร้อมกันกลายเป็นเรามาคนเดียวนั่งกินข้าวด้วยกันกลายเป็นเรานั่งคนเดียว ช่วงนั้นเราเคลียดมากค่ะไม่รู้ว่าเราทำอะไรผิด ตอนนั้นเราเคยเข้าไปถามพวกเธอว่าโกรธอะไรเราแต่พวกเธอบอกว่าป่าวจากที่กรุ๊ปไลน์จะคุยกันตลอดก็เริ่มเงียบ มีอยู่ครั้งนึงเพื่อนเราที่สนิทที่สุดในกลุ่มวางโทรศัพท์ไว้ที่โต๊ะคือเรานั่งโต๊ะข้างกันนะคะ เราเห็นไลน์ในโทรศัพท์เธอเด้งในนั้นมีเพื่อนเราทุกคนค่ะยกเว้นเรา เราเลยได้รู้ว่าเขามีกรุ๊ปกันใหม่ หลังจากวันนั้นเราก็ตีตัวออกห่างพวกเธอค่ะ ช่วงนั้นเราไม่คุยกันค่ะต่างคนต่างเรียนแต่หลังๆเธอคนที่เราบอกว่าสนิทที่สุดในกลุ่มเริ่มตะโกนด่าเราบางทีก็เอาของเราไปซ่อนบ้างแหละ ยิ่งช่วงหลังเริ่มมีข่าวไม่ดีถึงเราเพื่อนที่อยู่รอบตัวก็เริ่มตีออกห่าง ตอนนั้นเราโกรธมากแต่รุ่นพี่เราบอกว่าให้นิ่งๆไว้อย่าไปดิ้นเดี่ยวพวกนี้ก็จะแพ้ภัยตัวเองเราก็ทำตามค่ะ พยายามไม่ถือสาเขาตะโกนด่าเราก็เดินหนีเรื่องนินทาก็ไม่สนใจตอนแรกเราคิดว่านิ่งแล้วมันจะดีแต่ไม่ค่ะยิ่งนิ่งกลับเป็นการยอมรับในสิ่งที่เขาพูดตอนนั้นไม่มีใครอยากคุยกับเราเลยค่ะทุกคนเชื่อในสิ่งที่พวกนั้นพูด เราไม่รู้จะทำยังไงเคลียดมากยิ่งส่วนตัวเราเป็นคนคิดมากค่ะเก็บทุกอย่างมาคิดคล้ายๆเก็บกด เคยคิดจะกระโดดสะพานแต่พอมองน้ำที่อยู่ข้างล่างเราก็คิดได้ว่าเราต้องสู้ค่ะ เรากลับมาเรียนปกติคนพวกนี้ยังตะโกนด่าเราเหมือนเดิมแต่ครั้งนี้เราด่ากลับค่ะไม่ได้นิ่งเงียบพวกเธอร้ายใส่เราเราก็ร้ายกลับ ตอนแรกเราคิดว่ามันจะดีขึ้นแต่กลับแย่กว่าเดิมค่ะกลายเป็นเราไม่มีใครอยากใกล้ทุกคนมองว่าเราร้ายแอ็บใส ทั้งๆที่เราถูกกระทำก่อน พอเรานิ่งหาว่าเรายอมรับพอเราเอาคืนบอกว่าเราร้าย ตอนนั้นความอดทนเราสิ้นสุดค่ะเราเดินเข้าไปหาพวกเธอถามทุกอย่างที่เราคาใจ เราเกือบมีเรื่องกันค่ะแต่อาจารย์ห้ามไว้ เอาจริงๆถ้าตอนนั้นตบกันเราคงเละค่ะเพราะเราคนเดียวกับพวกเธอสามคน หลังจากวันที่จะมีเรื่องผ่านไปสามวันเรากำลังเดินกลับบ้านค่ะเราสวนกลับคนที่เราคุ้นหน้าเป็นอย่างดีคนๆนี้คือคนที่เป็นเด็กใหม่ที่มาขอเข้ากลุ่มเราค่ะ ตลอดเวลาที่มีเรื่องเธอไม่เคยด่าเรานะคะ ส่วนมากจะเป็นคนที่เราบอกว่าสนิทด่าเรามากกว่าวันนั้นเธอเดินมาคนเดียวเราเลยเข้าไปถามเธอว่าเพื่อนคนนั้นโกรธอะไรเราหรอทำไมถึงดูเกลียดเราขนาดนี้ที่เราถามเธอเพราะอย่างที่บอกว่าเธอไม่เคยด่าเรา เราเลยคิดว่าเธออาจจะไม่ได้อะไรกับเราแค่ไม่คุยกับเราตามเพื่อนคนนั้น เธอตอบเรามาว่าคนนั้นไม่ได้เกลียดอะไรเราหรอกแต่คนที่เกลียดเราคือเธอ น้ำเสียงและท่าทางกลายเป็นอีกคนที่เราไม่รู้จัก เธอบอกเราว่า กูโครตเกลียดอ่ะเกลียดตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกุโครตสะใจอ่ะที่มีแต่คนไม่ชอบเรื่องของทุกเรื่องกุเองเนี้ยแหละที่ทำ เธอบอกเราอีกอย่างว่า เพื่อนสนิทอ่ะแค่กุเป่าหูมันนิดหน่อยว่าอ่อยแฟนมันมันก็เกลียดจนทำทุกอย่างเองโดยที่กุไม่ต้องเหนื่อยเลย เราจุกมากค่ะตอนนั้นคนที่เราคิดว่าดีกลายเป็นคนที่ทำร้ายเรามาตลอดและแย่กว่านั้นคือเรามั่นใจว่าเขาดีเราไม่เคยบอกใครเรื่องนี้นะคะว่าเธอคนนี้เป็นคนยังไง จนตอนนี้เราก็ยังถูกด่าถูกว่าไม่มีเพื่อนไม่มีใครชอบอยู่ค่ะ บางทีเราอยากหนีหายไปเลยเราไม่รู้ว่าทำไมเราถึงต้องมาเป็นคนที่เธอไม่ชอบ ทำไมคนที่ร้ายแบบนั้นทุกคนถึงเชื่อและมั่นใจว่าเขาดี ตอนนี้เราไม่กล้าไว้ใจหรือแม้แต่สนิทกับใครเลยค่ะเรากลัวว่าจะซ้ำรอยแบบเธอคนนี้ เธอคนที่เราเรียกว่าเพื่อน
จบแล้วค่ะขอบคุนที่รับฟังเรื่องที่เราอยากระบาย