สวัสดีค่ะ ตอนนี้หนูอยู่ ม.4 หนูไม่เข้าใจที่พ่อแม่เรา เป็นแบบนี้ค่ะ???
พ่อแม่เราชอบให้เราเดินทางในแบบของเค้า ซึ่งเค้าไม่รู้ความรู้สึกของเราเลยว่าเรามีความสุขไม กับการทำอย่างงี้ เราเป็นเด็กเก็บกดมากกกกก มากซะจนเพื่อนดูออกใครๆก็ดูออก เราเป็นคนชอบคิดมาก ทำยังไงก็ทำให้หายคิดมากไม่ได้ พ่อแม่เราไม่เคยเชียร์เรา ไม่เคยให้กำลังใจเรากับความฝัน ไม่เคยถามเลยว่า เรา มี สุข ไม? กับการที่พ่อแม่เลือกทางให้เราเดิน เรารู้สึกท้อถอยมากกกกกกกก ทำไรไม่เคยถูกใจพ่อแม่สักครั้ง ถึงทำไปแกก็ไม่เคยเห็นเราเป็นคนดีเลย คอยแต่ตำหนิ พอเราำสิ่งที่ถูกแกก็ชอบด่าเรา เถียงเรา พอเราอธิบายแกก็บอกเราดถียง เถียงอย่างงี้ไปตายไป อีสมoJควาE ทั้งครอบครัวเราไม่เข้าใจ มีแต่คนนอกครอบครัวที่เข้าใจแต่ทำไมพ่อกับแม่เราไม่? ชอบเราเพื่อนสนิทุเรามาเปรียบเทียบ ทั้งๆที่เค้าไม่รู้ความจริงเลย? ทั้งๆที่เรารู้นิสัยมันดีกว่าพ่อแม่เสียอีก พ่อแม่เราชอบด่าบอก เพื่อนสนิทเราเก็บตังหลังจากกลับมาโรงเรียนทุกรอบเลย แล้วล่ะเก็บเหมือนเค้าบ้างไม คือออ มันก็จริงอ่านะ แต่บ้างครั้งเราก็เหลือมา10บาท20บาท มันก็ยืมตังเราบอก ขอยืมหน่อยเราจะไปออมตังเดะพ่อเราด่า ทั้งๆที่มันมีอยู่10บาท แต่ไม่เก็บ? เราก็เลยให้ๆมันไป เพราะมันชอบอ้างว่า เราเป็นเพื่อนกัน =_= จ้าาาาา
พ่อแม่เราไม่เข้าใจเราหลายๆอย่างเลย ไม่เคยจะฟังไม่เคยจะสนใจ เราเคยคิดนะว่า ถ้าเราตายไปเค้าจะร้องไห้ไม? เค้าจะคิดถึงเราหรือป่าว? แต่พอพ่อกับแม่เราชอบไล่เราให้ไปตาย เราก็คิดเลยค่ะ ว่า ถ้าเราตายไปจริงๆสงสัยคงไม่มีคนเสียน้ำตาให้กับเราหรอก ตายๆซะไปก็ดี รกโลกคนอย่างเรา เราเกิดมาทำไม? มีชีวิตอยู่ไปเพื่อใคร? พอเราเศร้าหรือท้อหรือเหนื่อย ไม่มีใครมาปลอบเรา ทั้งๆที่พวกเค้าก็รู้อยุ่แก่ใจ ไม่เคยถามเลยว่า "เหนื่อยไมลูก? กอดแม่ไมถ้าหนูท้อ สู้ๆ" ไม่เคยได้ยินจากปากของท่านทั้ง2เลย มีแต่คำด่า พ่อแม่เราก็ชอบจับผิดเราตลอด เราเครียดมาก เครียดค่ดๆ เครียดจนเป็นไมเกรนค่ะ เป็นเด็กเก็บกดจนเป็นไมเกรน เราเป็นคนไม่เชื่อมั่นในตัวเอง ไม่ชอบตัวเองมากค่ะ เราอยากให้พ่อกับแม่ฟังเราหน่อย ฟังเราบ้าง อยากให้แกปรับอารมณ์ฉุนเฉียวของแกหน่อย เราอยากให้เค้าเข้าใจเรา ว่าเราเหนื่อยนะ อยู่แบบนี้แล้วมันท้อ ความรู้สึกตอนนี้มันไม่มีความหมายอะไรเลย ไม่เข้าใจความรู้สึกหลายๆอย่าง ไม่เคยได้เปิดโอกาสกับสิ่งใหม่ๆ อยากทำให้พ่อแม่รับรู้ว่าเรา อยากเดินทางตามความฝันตัวเอง อยากเป็นตัวของตัวเอง เราไม่อยากเดินทางที่พ่อแม่เราให้ไว้แล้ว เรารู้ว่าพวกท่านมีประสบการณ์มาก แต่ไม่ใช่ว่าทางที่ท่านเลือกให้มันจะออกมาดีแบบเค้านิ ความถนัดของเราและของเค้ามันต่างกัน อยากให้รับรู้บ้าง ว่าหนูอยากเดินตามทางตัวเองมากขนาดไหน อยากให้ท่านเชียร์คอยให้กำลังใจมากกว่านี้หน่อย ทำยังไงให้พ่อแม่เราเข้าใจและทำยังไงให้พ่อแม่เปิดใจกับเราค่ะ ??
พ่อแม่ไม่เข้าใจเราทำไงดี
พ่อแม่เราชอบให้เราเดินทางในแบบของเค้า ซึ่งเค้าไม่รู้ความรู้สึกของเราเลยว่าเรามีความสุขไม กับการทำอย่างงี้ เราเป็นเด็กเก็บกดมากกกกก มากซะจนเพื่อนดูออกใครๆก็ดูออก เราเป็นคนชอบคิดมาก ทำยังไงก็ทำให้หายคิดมากไม่ได้ พ่อแม่เราไม่เคยเชียร์เรา ไม่เคยให้กำลังใจเรากับความฝัน ไม่เคยถามเลยว่า เรา มี สุข ไม? กับการที่พ่อแม่เลือกทางให้เราเดิน เรารู้สึกท้อถอยมากกกกกกกก ทำไรไม่เคยถูกใจพ่อแม่สักครั้ง ถึงทำไปแกก็ไม่เคยเห็นเราเป็นคนดีเลย คอยแต่ตำหนิ พอเราำสิ่งที่ถูกแกก็ชอบด่าเรา เถียงเรา พอเราอธิบายแกก็บอกเราดถียง เถียงอย่างงี้ไปตายไป อีสมoJควาE ทั้งครอบครัวเราไม่เข้าใจ มีแต่คนนอกครอบครัวที่เข้าใจแต่ทำไมพ่อกับแม่เราไม่? ชอบเราเพื่อนสนิทุเรามาเปรียบเทียบ ทั้งๆที่เค้าไม่รู้ความจริงเลย? ทั้งๆที่เรารู้นิสัยมันดีกว่าพ่อแม่เสียอีก พ่อแม่เราชอบด่าบอก เพื่อนสนิทเราเก็บตังหลังจากกลับมาโรงเรียนทุกรอบเลย แล้วล่ะเก็บเหมือนเค้าบ้างไม คือออ มันก็จริงอ่านะ แต่บ้างครั้งเราก็เหลือมา10บาท20บาท มันก็ยืมตังเราบอก ขอยืมหน่อยเราจะไปออมตังเดะพ่อเราด่า ทั้งๆที่มันมีอยู่10บาท แต่ไม่เก็บ? เราก็เลยให้ๆมันไป เพราะมันชอบอ้างว่า เราเป็นเพื่อนกัน =_= จ้าาาาา
พ่อแม่เราไม่เข้าใจเราหลายๆอย่างเลย ไม่เคยจะฟังไม่เคยจะสนใจ เราเคยคิดนะว่า ถ้าเราตายไปเค้าจะร้องไห้ไม? เค้าจะคิดถึงเราหรือป่าว? แต่พอพ่อกับแม่เราชอบไล่เราให้ไปตาย เราก็คิดเลยค่ะ ว่า ถ้าเราตายไปจริงๆสงสัยคงไม่มีคนเสียน้ำตาให้กับเราหรอก ตายๆซะไปก็ดี รกโลกคนอย่างเรา เราเกิดมาทำไม? มีชีวิตอยู่ไปเพื่อใคร? พอเราเศร้าหรือท้อหรือเหนื่อย ไม่มีใครมาปลอบเรา ทั้งๆที่พวกเค้าก็รู้อยุ่แก่ใจ ไม่เคยถามเลยว่า "เหนื่อยไมลูก? กอดแม่ไมถ้าหนูท้อ สู้ๆ" ไม่เคยได้ยินจากปากของท่านทั้ง2เลย มีแต่คำด่า พ่อแม่เราก็ชอบจับผิดเราตลอด เราเครียดมาก เครียดค่ดๆ เครียดจนเป็นไมเกรนค่ะ เป็นเด็กเก็บกดจนเป็นไมเกรน เราเป็นคนไม่เชื่อมั่นในตัวเอง ไม่ชอบตัวเองมากค่ะ เราอยากให้พ่อกับแม่ฟังเราหน่อย ฟังเราบ้าง อยากให้แกปรับอารมณ์ฉุนเฉียวของแกหน่อย เราอยากให้เค้าเข้าใจเรา ว่าเราเหนื่อยนะ อยู่แบบนี้แล้วมันท้อ ความรู้สึกตอนนี้มันไม่มีความหมายอะไรเลย ไม่เข้าใจความรู้สึกหลายๆอย่าง ไม่เคยได้เปิดโอกาสกับสิ่งใหม่ๆ อยากทำให้พ่อแม่รับรู้ว่าเรา อยากเดินทางตามความฝันตัวเอง อยากเป็นตัวของตัวเอง เราไม่อยากเดินทางที่พ่อแม่เราให้ไว้แล้ว เรารู้ว่าพวกท่านมีประสบการณ์มาก แต่ไม่ใช่ว่าทางที่ท่านเลือกให้มันจะออกมาดีแบบเค้านิ ความถนัดของเราและของเค้ามันต่างกัน อยากให้รับรู้บ้าง ว่าหนูอยากเดินตามทางตัวเองมากขนาดไหน อยากให้ท่านเชียร์คอยให้กำลังใจมากกว่านี้หน่อย ทำยังไงให้พ่อแม่เราเข้าใจและทำยังไงให้พ่อแม่เปิดใจกับเราค่ะ ??