จริงๆจะรู้จริงเดี่ยวนี่มันยังสำคัญอยู่ กับที่ต้องแต่งก่อนอยู่ด้วยกัน

เรามีปัญหากับแม่มากตอนนี้ค่ะ

ตอนนี้เราอายุ24แล้ว เรียนราม แล้วต้องทำงานด้วยเรียนด้วย จริงๆมันต้องจบแล้วแต่ด้วยเราไม่อยากให้ใครมาเหนื่อยหาเงินให้เรา  ก็พยามสู้ต่อไปจนถึงฝัน
ที่บ้านทำนา มีญาติพี่น้องครอบครัวใหญ่  เดินไปไหนมาไหนก็มีแต่คนรู้จักในหมู่บ้าน

สมัยวัยรุ่นพ่อกับแม่หนีไปด้วยกัน ชาวบ้านนินทาเสียหาย เพราะวัฒนธรรม การแต่งที่บ้านต้องแต่งกันก่อนและอยู่ด้วยกัน
พอมีเราจนโตพอรู้เรื่องก็สอนการมีแฟนคบกันต้องให้พ่อแม่รู้จัก ไม่ชิงสุกก่อนห่าม

แต่การมีครอบครัวของพ่อกับแม่ เรามักจะเห็นเขาทะเลาะลงไม้ลงมือกันตลอด จนเราเกิดวามกลัวใต้นึกจิตใจมาด้วยตลอด

เพราะด้วยนิสัยแล้วเป็นคนนิ่ง
ดูน่าเกรงขาม คนเลยไม่กล้ายุ่งด้วยเท่าไหร่ แต่ก็เป็นที่รักทุกคนเพื่อนพี่น้องญาติ ในหมู่บ้าน


เริ่มมีความรัก ยอมรับคะว่าวัยรุ่น วัยอยากรู้อยากลอง คือชิงสุกก่อนห่าม แต่ปิดเงียบไม่บอกใคร เพราะเรากลัวการแต่งงานมากกลัวพ่อแม่จะจับให้แต่งงานกัน
ด้วยวัฒนธรรมการแต่งงานในบ้านเราก็รู้ๆกันอยู่


จนได้มีโอกาสมาทำงานที่กรุงเทพ เด็กบ้านนอกไม่รู้ภาษาแต่ต้องมาทำงานเจอฝรั่ง ทุกวัน ความคิดก็เริ่มเปลี่ยนไป  มีคบไทย ฝรั่ง ปะปนไป แต่คือวันนี้เราตัดสินใจ บอกแม่ ว่ามีแฟนแล้ว เป็นฝรั่ง

แม่ถามว่าได้เสียยัง เราบอกว่าได้แล้ว
เเม่เสียใจหนักมากผิดหวัง ทำไมเป็นคนแบบนี้ บอก
รีบให้เรา เร่งผู้ชายมาขอมาแต่งเลย

เราก็บอกแม่แล้วใจเย้นๆนี่มันสมัยไหนแล้ว จะเเต่งได้ไงยังคบกันไม่ถึงปีเลย เรายังไม่รู้จักเค้าดีเลย
แม่ไม่ยอม ยังไงก็บอกให้พูดมาแต่ง

คือแม่ไม่เข้าใจเลยหรอ ยังหัวโบราณกับวัฒนธรรมแบบนี้ไปอีกเมื่อไหร่

สุดท้ายแม่ก็ไม่คุยกับเราโกรธเรา
เราเองก็เป็นห่วงความรู้สึกเขา แต่ เราทำแบบนั่นไม่ได้ไง
เราเคลียนะ
สมัยนี้มันจะอยู่แบบไหนก็ได้ขอให้รักกันอยู่ด้วยกันเข้าใจกันก้อพอละ


แต่แม่คงเคลียดกว่า จะทำยังไงดี