ชีวิตในช่วงที่เรียกว่าจุดพีคของชีวิตหลังเรียนจบมา ไม่ได้สวยงามเหมือนวาดด้วยกระดาษที่มีบ้านสวยๆกับรถหลูๆ ระบายสีสันสวยงาม
       ผมอยู่ในช่วงขาลงตกงานมาหลายที่ในระยะเวลาเพียง 2 ปี จนชีวิตเริ่มท้อเเท้และอ่อนแอลงทุกวัน
ตอนนี้ว่างงานมาได้ 2 เดือนกว่า เป็นครั้งที่เรียกว่าเเทบน้ำตาซึมทุกครั้งเวลาได้ยินเสียงแม่โทรหา
ถามว่า " เหนื่อยมั้ย กินไรยัง ตังพอใช้มั้ย " ผมกลัวแม่ไม่สบายใจต้องกัดฟันตอบแม่ออกไปว่า " สบายดี ก็พอมีครับ กินเรียบร้อยแล้ว" ทั้งที่ในความเป็นจริง
อดบ้างอิ่มบ้าง เหนื่อยจนน้ำตาไหลทุกครั้งเวลาคิดถึงบ้าน และสิ่งที่กลัวที่สุดคือกลัวแม่เสียใจเพราะผม
   ผมตั้งใจสัมภาษณ์งานตลอด 2 เดือนที่ผ่านมารอจนคิดว่าเรายังมีค่าพอที่เค้าจะรับมั้ยเรียนมากก็สูง ค่าเทอมก็แพงหนี้ทุน กยศ. ท้วมหัว จนหัวจะระเบิด
อาจจะเป็นเพราะผมเปลี่ยนงานบ่อยประสบการณ์มันครึ่งๆกลางๆ แต่ระหว่างนั้นผมก็ทำงานพาร์ทไทม์ ช่วงดึกๆ ได้วันละร้อยกว่าบาทก็ทำไป
แต่ก็ไม่พอใช้จนขายคอมเพื่อมาต่อชีวิต แต่มันก็หมดไป จนล่าสุดเจอเพื่อนที่รู้จักสมัยเรียนมอ จึงลองยื่มแต่แฟนมันก็ไม่ให้แนะนำกู้พ่อมันปล่อยกู้ดอกร้อยละ 10 ต่ออาทิตย์ กัดฟันยอมเพราะค้างค่าห้องมาหลายวันตามกฎคือเกิดระยะเวลาเพิ่ม 200 บาท เกินครึ่งเดือนวันละร้อยจนกว่าจะจ่าย
    ยอมรับว่าเคยคิดสั้นเพราะท้อเเละเหนื่อยมาก เหมือนไม่มีที่ยืนผิดคำสัญญาที่ให้กับแม่ดูแลตัวเองไม่ได้ เรียนจบมาใหนจะหนี้สอกระบบหนี้ กยศ. นอนไม่ค่อยจะหลับเลย คิดทั้งวันทั้งคืนฟุ้งซ้าน แต่เพราะผมตั้งสตินึกถึงแม่ และผลที่ตามมาอาจจะทำให้แม่เสียน้ำตา ผมพยายามเข้มแข็งคิดถึงเเม่ให้มากๆ
   
ปล. ตอนนี้ผมได้เเต่พาวนาผ่านมันไปให้ได้ และเมื่อได้งานจะทุ่มเทกับมันให้เต็มที่สัญญา