ถ้ามีสิ่งใดจะสามารถช่วยให้ทุกคนบนโลกนี้มีความสุขและควรแก่การเป็นความสุขอย่างจีรัง สิ่งนั้นพึงเป็นสภาวะที่มีความหมายต่อผู้คนแบบจักรวาล คือมีอยู่ทั่วทุกที่ และเป็นสาธารณะ ไร้ข้อจำกัดด้วยการครอบครอง ระยะเวลา หรือแม้แต่ปริมาณ ซึ่งแน่นอน มีหลายคนในโลกนี้รู้และเข้าใจดี ว่าสภาวะนั้น..คืออะไร...
ช่วงเวลาที่ใครหลายคนใช้คำว่า “สถานการณ์น่าเป็นห่วง” หรือหาก focus ตรงๆ ไปที่ปัญหา และสาเหตุในเรื่องที่เป็นหัวข้อวิจารณ์นั้น อาจใช้คำว่า “วิกฤต” เลยก็ว่าได้ สิ่งที่กำลังเป็นประเด็นสนทนานั้นคือ “สภาพจิตของคนเราในยุคปัจจุบัน” ถ้าไม่ตั้งข้อสังเกตขึ้นมา ก็แทบจะไม่เห็นความเปลี่ยนแปลงเท่าไรนัก แต่เมื่อได้ลองเปรียบเทียบจากที่มาของรอยยิ้มในวิถีชีวิตครั้งอดีต แล้วตัดภาพมายังวิถีปัจจุบัน ความแตกต่างของภาวะนั้นมันฟ้องด้วยความชัดเจนในตัวของมันเอง แม้การดำเนินชีวิตในทุกช่วงสมัย อาจไม่มีอะไรเปลี่ยนไปมากก็ตาม หากยิ่งมองให้ลึกลงไป ยิ่งทำให้เห็นว่าสาเหตุหนึ่งที่น่าจะเป็นปัจจัยสำคัญของหลายปัญหาที่ตามมา นั่นคือ ความต้องการด้านวัตถุ หรือ กามคุณ ที่เกิดขึ้นกับใครแล้วไม่ได้รับการแก้ไข จะทำให้เพิกเฉย และเมินต่อโทษของมัน นั่นเอง โดยการกล่าวถึงโดยรวมของผู้เข้ามาศึกษาหลักธรรมคำสอนทางพระพุทธศาสนาแล้ว คนส่วนใหญ่มุ่งเป้าหมายมาที่ความระงับ ทำให้เบาบาง ดำเนินสู่ทางสร้างความสุขให้จิตใจ หรือต้องการทำให้รู้สึกดีจากความทุกข์ที่คลายไป แต่ด้วยเวลาและสภาพคล่องในการทำงานเลี้ยงชีพ จึงทำให้เกิดอุปสรรคสำหรับการจัดสรรปันเวลา มาสู่การปฏิบัติธรรมอย่างจริงจัง ดังนั้นส่วนใหญ่จึงเลือกที่จะให้ความสำคัญไปทางการฟังธรรม ฟังเทศน์เสียส่วนมาก จนกลายเป็นค่านิยมเลือกฟังธรรมจากพระอาจารย์ที่ชื่นชอบ และตอบโจทย์ความต้องการของความพึงพอใจในธรรมนั้นๆ อันเหมาะกับจริตสมกับสภาวะของตน พระสงฆ์ผู้เป็นสาวกโดยตรงในพระพุทธศาสนาของพระพุทธเจ้า จึงเป็นดังผู้เสียสละความสุขส่วนตัวมาศึกษาพระธรรมคำสอน แล้วถ่ายทอดสู่ประชาชนโดยตรงเช่นกัน ในยุคที่พระพุทธศาสนารุ่งเรืองที่สุด ก็มีพระสงฆ์หลายรูปด้วยกัน ที่เป็นดังหลักยึดเหนี่ยวจิตใจของประชาชนโดยการนำคำสอนทางพระพุทธศาสนามาประยุกต์และผสมผสานกับศาสตร์การสอนยุคใหม่ แล้วถ่ายทอดจากรุ่นสู่อีกรุ่นต่อมาเรื่อยๆ ในยุคของพวกเราทั้งหลายจึงมีพระธรรมวิทยากร หรือพระวิทยากรให้เห็นมากมาย แต่หากต้องการให้การแสดงธรรม หรือกิจกรรมเพื่อการพัฒนาชีวิตนั้นบังเกิดผลอย่างดีที่สุด และบรรลุเป้าหมาย จำเป็นอย่างยิ่งที่จะต้องทำ/ มีกระบวนการอย่างชาญฉลาด ดังนั้นการเข้ารับการฝึกปรือฝีมือ ความคิดเพิ่มพูนปัญญา อบรมบ่มเพาะสิ่งดีๆ เพื่อดำรงรักษาไว้ซึ่งสันติภาพ เรียกได้ว่าความเป็นอยู่โดยเข้าใจชีวิตเป็นอย่างดี จึงเป็นแรงบันดาลใจอันยอดเยี่ยม เพื่อร่วมด้วยช่วยกันจรรโลงโลกนี้ให้สุข อย่างถาวรสืบไป ในโลกที่ผู้คนยังปรารถนาความสันติ World Peace to Our world.
การศึกษายุคใหม่ หรือยุคไหนๆ ก็ต้องมีพระมาเป็นครูช่วยสอน
ช่วงเวลาที่ใครหลายคนใช้คำว่า “สถานการณ์น่าเป็นห่วง” หรือหาก focus ตรงๆ ไปที่ปัญหา และสาเหตุในเรื่องที่เป็นหัวข้อวิจารณ์นั้น อาจใช้คำว่า “วิกฤต” เลยก็ว่าได้ สิ่งที่กำลังเป็นประเด็นสนทนานั้นคือ “สภาพจิตของคนเราในยุคปัจจุบัน” ถ้าไม่ตั้งข้อสังเกตขึ้นมา ก็แทบจะไม่เห็นความเปลี่ยนแปลงเท่าไรนัก แต่เมื่อได้ลองเปรียบเทียบจากที่มาของรอยยิ้มในวิถีชีวิตครั้งอดีต แล้วตัดภาพมายังวิถีปัจจุบัน ความแตกต่างของภาวะนั้นมันฟ้องด้วยความชัดเจนในตัวของมันเอง แม้การดำเนินชีวิตในทุกช่วงสมัย อาจไม่มีอะไรเปลี่ยนไปมากก็ตาม หากยิ่งมองให้ลึกลงไป ยิ่งทำให้เห็นว่าสาเหตุหนึ่งที่น่าจะเป็นปัจจัยสำคัญของหลายปัญหาที่ตามมา นั่นคือ ความต้องการด้านวัตถุ หรือ กามคุณ ที่เกิดขึ้นกับใครแล้วไม่ได้รับการแก้ไข จะทำให้เพิกเฉย และเมินต่อโทษของมัน นั่นเอง โดยการกล่าวถึงโดยรวมของผู้เข้ามาศึกษาหลักธรรมคำสอนทางพระพุทธศาสนาแล้ว คนส่วนใหญ่มุ่งเป้าหมายมาที่ความระงับ ทำให้เบาบาง ดำเนินสู่ทางสร้างความสุขให้จิตใจ หรือต้องการทำให้รู้สึกดีจากความทุกข์ที่คลายไป แต่ด้วยเวลาและสภาพคล่องในการทำงานเลี้ยงชีพ จึงทำให้เกิดอุปสรรคสำหรับการจัดสรรปันเวลา มาสู่การปฏิบัติธรรมอย่างจริงจัง ดังนั้นส่วนใหญ่จึงเลือกที่จะให้ความสำคัญไปทางการฟังธรรม ฟังเทศน์เสียส่วนมาก จนกลายเป็นค่านิยมเลือกฟังธรรมจากพระอาจารย์ที่ชื่นชอบ และตอบโจทย์ความต้องการของความพึงพอใจในธรรมนั้นๆ อันเหมาะกับจริตสมกับสภาวะของตน พระสงฆ์ผู้เป็นสาวกโดยตรงในพระพุทธศาสนาของพระพุทธเจ้า จึงเป็นดังผู้เสียสละความสุขส่วนตัวมาศึกษาพระธรรมคำสอน แล้วถ่ายทอดสู่ประชาชนโดยตรงเช่นกัน ในยุคที่พระพุทธศาสนารุ่งเรืองที่สุด ก็มีพระสงฆ์หลายรูปด้วยกัน ที่เป็นดังหลักยึดเหนี่ยวจิตใจของประชาชนโดยการนำคำสอนทางพระพุทธศาสนามาประยุกต์และผสมผสานกับศาสตร์การสอนยุคใหม่ แล้วถ่ายทอดจากรุ่นสู่อีกรุ่นต่อมาเรื่อยๆ ในยุคของพวกเราทั้งหลายจึงมีพระธรรมวิทยากร หรือพระวิทยากรให้เห็นมากมาย แต่หากต้องการให้การแสดงธรรม หรือกิจกรรมเพื่อการพัฒนาชีวิตนั้นบังเกิดผลอย่างดีที่สุด และบรรลุเป้าหมาย จำเป็นอย่างยิ่งที่จะต้องทำ/ มีกระบวนการอย่างชาญฉลาด ดังนั้นการเข้ารับการฝึกปรือฝีมือ ความคิดเพิ่มพูนปัญญา อบรมบ่มเพาะสิ่งดีๆ เพื่อดำรงรักษาไว้ซึ่งสันติภาพ เรียกได้ว่าความเป็นอยู่โดยเข้าใจชีวิตเป็นอย่างดี จึงเป็นแรงบันดาลใจอันยอดเยี่ยม เพื่อร่วมด้วยช่วยกันจรรโลงโลกนี้ให้สุข อย่างถาวรสืบไป ในโลกที่ผู้คนยังปรารถนาความสันติ World Peace to Our world.