สวัสดีครับผมชื่อ"อ๊อฟ"นะ นี้เป็นกระทู้แรกของผม
ผมขอเข้าเรื่องเลยแล้วกันนะครับ.
ผมมีแฟนคนนึ่งชื่อ"ปุ๊ก"เราคบกันมา6ปี ตั้งแต่คบกันมาผมก็ไม่ใช่คนดีอะไรผมเป็นคนเอาแต่ใจและชอบทำให้เธอเสียใจตลอด ทะเลาะกันทีผมก็จะใช้กำลัง เราคบกันได้3ปีจนได้ลูกคนแรกผมก็เลิกนิสัยใช้กำลัง เวลาผ่านไปตั้งแต่ได้ลูกประมาณ 4เดือน เราทะเลาะกันแรงมากจนผมถามเค้าว่าจะอยู่กับผมอีกมั้ยเธอเลือกที่จะไม่อยู่กับผมแต่ไม่พูดคำว่า"เลิก"ออกมา ผมเลยตัดสินใจกลับบ้าน ผ่านไป 1 สัปดาห์ เธอก็มีคนใหม่ผมพยายามรั้งเธอไว้เพราะสงสารลูกที่พึ่งเกิด เธอก็ยอมเลิกกับคนใหม่แล้วมาคุยกับผมเหมือนเดิม เราปรับความเข้าใจกันแล้วผมก็สัญญาว่าจะไม่ทำให้เธอต้องร้องไห้อีกจนเวลาผ่านไป 1เดือน เราก็กลับมาอยู่ด้วยกันเหมือนเดิมอีกครั้ง ผมกลับมาครั้งนี้ผมก็เลิกทำร้ายทุบตีเธอแต่นิสัยเอาแต่ใจผมยังแก้ไขมันไม่ได้เวลาที่เราไม่เข้าใจกันผมเลือกวิธีที่จะไม่พูดจนทำให้เธอมาง้อผมทั้งที่เธอก็ไม่ได้ผิด เราอยู่ด้วยกันอย่างนี้ 3ปีจนได้ลูกคนที่สอง เราก็อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขได้ไม่นานเราก็ทะเลาะกันมันเป็นแค่เรื่องเล็กๆเรื่องเดิมๆเรื่องที่ผมเอาแต่ใจ ไม่ค่อยตั้งใจทำงาน มันทำให้เธอเริ่มทนไม่ไหวกับผมที่ใช้นิสัยเดิมๆ เธอเลือกที่จะบอก"เลิก"ผมนี้เป็นครั้งแรกตั้งแต่คบกันมาที่เธอบอก"เลิก" เธอบอกว่าให้ผมกลับไปอยู่บ้านเผื่ออะไรๆมันจะดีขึ้น ผมกลับบ้านได้แค่2-3วันเธอก็พาคนใหม่มานอนที่บ้านมันทำให้ผมเสียใจมาก ผมพยายามรั้งเธอไว้ ผมไม่โกรธ ไม่เกลียดเธอเลยที่ทำกับผมแบบนี้ ผมรักเธอมากแต่ความพูกพันธ์มันมากกว่า ตอนนี้ก็ผ่านมาแล้ว 1เดือน ผมถามเธอว่าจะไม่กลับมาแล้วใช่ไหมคิดดีแล้วใช่ไหม เธอบอกว่าไม่กลับมาแล้วต่างคนต่างอยู่ดีกว่า. ตอนนี้ผมก็ยังรอเธออยู่ ผมไม่เคยมีใครเลยนอกจากเธอ ผมสัญญาไว้แล้วว่าชีวิตนี้ผมจะมีแค่เธอคนเดียว ผมยังรักเธอนะแม้ว่าเธอจะไม่รักผมแล้วก็ตาม ผมรอเธอเสมอ
ผมควรทำยังไงต่อจะรอเธอหรือปล่อยเธอไปดี
เรื่องราวของผมก็มีแค่นี้แหละครับ
ขอบคุณครับที่รับหัง