เราต้องจากคค.ไปอยู่ต่างที่ ซึ่งคล้ายจะตัดขาดจากคค.โดยสิ้นเชิงตั้งอายุ 12 ปี แต่ถามว่าอยู่ต่างที่มีคิดถึงคค.ไหม บ่อยคะ คือร้องไห้ทุกวันติดต่อกันหลายเดือน แต่หลังจากนั้นก็ไม่คิดจะร้องอีกเลย
พอสอบเข้ามหาลัยก็มีเพื่อนแต่ไม่มีเพื่อนสนิท คุยได้กับทุกคนแต่ไม่ลึกซึ้ง ไปไหนคนเดียวไปเที่ยวคนเดียว กินข้าวคนเดียวตลอด ได้กลับไปเจอคค.บ่อยขึ้น แต่ก็เหมือนไม่สนิทกันเหมือนเดิม
เรียนจบมหาลัยก็ทำงาน ก็คุยกับคนที่ทำงานเหมือนจะสนิทแต่ก็ไม่สนิทจริงจัง ก็มีรุ่นน้องคนนึงที่คุยกันได้ทุกเรื่อง แต่ปัญหาใครก็ปัญหามัน ช่วยกันได้เท่าที่ช่วย แต่ก็ไม่ได้เจอกันบ่อย
เปลี่ยนที่ทำงานก็อยู้คนเดียวเหมือนเดิม แต่ก็เฉยๆไม่รู้สึกแปลก
มีคนถามแบบสงสัยจริงจังว่า 'ทำไมไม่มีแฟน หน้าตาก็ไม่ได้เลวร้าย' ตอนแรกก็ตอบไปบราๆ ตอนแรกก็เฉยๆ แต่เราสังสัยว่าทำไม เขาถึงสงสัยจริงจังทุกคน มันบ่อยจน เริ่มกลับมาถามตัวเองว่า 'มันแปลกหรอที่เราไม่มีแฟน และจำเป็นด้วยหรอที่ต้องมี?' บ่อยแค่ไหนก็ถ้าไปบ้านป้าก็จะถาม น้าถามและจะโดนแซว เช่น'เขาบอกว่าเราทำงานประเภทนี้เก่งนะ' เราก็ตอบ'ค่า แท้งคิ้ว' เขาก็จะบอกว่า 'เก่งทำงาน ทำไมไม่เก่งหาแฟน' เราก็ได้แค่ยิ้ม แต่สะอึกข้างใน ในวันนึงโดนหยอดตลอดจนงง บางทีเจอเพื่อนของเพื่อนช่วนไปกินข้าว พูดว่า 'วันนี้ไม่ติดนัดแฟนหรา' เราก็บอก'ไม่มี'
ชงใหญ่ ทำไมละ บราๆ อีนี่กลับมาบ้านคิดมากขึ้นๆ
พอมันเยอะขึ้นเพราะเราก็รู้จักคนเยอะขึ้นเขาถามมากขึ้นก็เริ่มกังวล ว่าเราแปลกหรือเปล่า เพราะมันมีคนอเมริกาบางคนเคยบอกว่าเขาจะคิดว่าคนที่อายุยี่สิบกว่าๆถ้าไม่มีประสบการณ์เรื่องรักเรื่องเซกส์เป็นกลุ่มคนที่อาจมีปัญหาการปรับตัวกะคนอื่น หรือมีปัญหาอะไรบางอย่าง เราก็เลยกังวล แต่ถามว่าเรามีปัญหาการใช้ชีวิตไหม ก็ทำอะไรคนเดียวมาตลอดจนชิน ทำงานร่วมกับคนอื่นได้ แต่ไม่ได้ผูกพันกะใคร ก็เฉยๆ มันไม่รู้สึกแปลกอะไร แต่อยากรู้ว่าเราเสี่ยงเป็นโรคทางจิตไหม ถ้ามีต้องทำไง หรือมันแปลกไหมที่เป็นอย่างงี้ ขอบคุณล่วงหน้าที่ช่วยตอบค่า😊
คนๆ หนึ่งใช้ชีวิตแบบตัวคนเดียว 14 ปี ผิดปกติไหม?
พอสอบเข้ามหาลัยก็มีเพื่อนแต่ไม่มีเพื่อนสนิท คุยได้กับทุกคนแต่ไม่ลึกซึ้ง ไปไหนคนเดียวไปเที่ยวคนเดียว กินข้าวคนเดียวตลอด ได้กลับไปเจอคค.บ่อยขึ้น แต่ก็เหมือนไม่สนิทกันเหมือนเดิม
เรียนจบมหาลัยก็ทำงาน ก็คุยกับคนที่ทำงานเหมือนจะสนิทแต่ก็ไม่สนิทจริงจัง ก็มีรุ่นน้องคนนึงที่คุยกันได้ทุกเรื่อง แต่ปัญหาใครก็ปัญหามัน ช่วยกันได้เท่าที่ช่วย แต่ก็ไม่ได้เจอกันบ่อย
เปลี่ยนที่ทำงานก็อยู้คนเดียวเหมือนเดิม แต่ก็เฉยๆไม่รู้สึกแปลก
มีคนถามแบบสงสัยจริงจังว่า 'ทำไมไม่มีแฟน หน้าตาก็ไม่ได้เลวร้าย' ตอนแรกก็ตอบไปบราๆ ตอนแรกก็เฉยๆ แต่เราสังสัยว่าทำไม เขาถึงสงสัยจริงจังทุกคน มันบ่อยจน เริ่มกลับมาถามตัวเองว่า 'มันแปลกหรอที่เราไม่มีแฟน และจำเป็นด้วยหรอที่ต้องมี?' บ่อยแค่ไหนก็ถ้าไปบ้านป้าก็จะถาม น้าถามและจะโดนแซว เช่น'เขาบอกว่าเราทำงานประเภทนี้เก่งนะ' เราก็ตอบ'ค่า แท้งคิ้ว' เขาก็จะบอกว่า 'เก่งทำงาน ทำไมไม่เก่งหาแฟน' เราก็ได้แค่ยิ้ม แต่สะอึกข้างใน ในวันนึงโดนหยอดตลอดจนงง บางทีเจอเพื่อนของเพื่อนช่วนไปกินข้าว พูดว่า 'วันนี้ไม่ติดนัดแฟนหรา' เราก็บอก'ไม่มี'
พอมันเยอะขึ้นเพราะเราก็รู้จักคนเยอะขึ้นเขาถามมากขึ้นก็เริ่มกังวล ว่าเราแปลกหรือเปล่า เพราะมันมีคนอเมริกาบางคนเคยบอกว่าเขาจะคิดว่าคนที่อายุยี่สิบกว่าๆถ้าไม่มีประสบการณ์เรื่องรักเรื่องเซกส์เป็นกลุ่มคนที่อาจมีปัญหาการปรับตัวกะคนอื่น หรือมีปัญหาอะไรบางอย่าง เราก็เลยกังวล แต่ถามว่าเรามีปัญหาการใช้ชีวิตไหม ก็ทำอะไรคนเดียวมาตลอดจนชิน ทำงานร่วมกับคนอื่นได้ แต่ไม่ได้ผูกพันกะใคร ก็เฉยๆ มันไม่รู้สึกแปลกอะไร แต่อยากรู้ว่าเราเสี่ยงเป็นโรคทางจิตไหม ถ้ามีต้องทำไง หรือมันแปลกไหมที่เป็นอย่างงี้ ขอบคุณล่วงหน้าที่ช่วยตอบค่า😊