สวัสดีค่ะ....ขอบอกนะคะว่ากระทู้นี้เป็นกระทู้น่าหดหู่....มีแต่ดราม่าเนื่องจากผู้เขียนนั้นกำลังหันหน้าเข้ากำแพงค่ะที่ตั้งกระทู้นี้ขึ้นมาเพราะอยากถามความเห็นว่าเราควรไปทางไหนดีค่ะ....หากเม้นไห้กำลังใจก็ขอขอบคุณค่ะ...หากเม้นด่าก็ขอบคุณค่ะ
    ตั้งแต่จำความได้เราเป็นคนเรียบร้อยนะคะ...เป็นคนเย็นๆเรื่อยๆไม่ซีเรียสอะไรก็ได้ ขีดทางไห้ไปทางไหนก็ไปไม่เคยพูดคำหยาบคายไห้คนอื่นระคายหูไม่เคยทำไห้ไครเสียหายถ้าทำผิดก็รับผิดแบบแมนๆ อะไรจะเกิดก็ไห้มันเกิด...เพราะเป็นคนแบบนี้แหล่ะค่ะถึงโดนคนรอบข้างกลั่นแกล้งมาตลอดตั้งแต่อนุบาลจนถึง ป.5 เป็นช่วงเวลาที่ความอดทนหมดลงเพื่อนๆในห้องอยู่ๆก็มารุมแกล้งแบบหนักมาก...เราตัวเขียวหัวโนกลับบ้านทุกวันค่ะ ตอนนั้นเราอยู่กับยายยายก็แก่แล้วช่วยอะไรมากไม่ได้เราเลยคิดที่จะต่อต้านค่ะ และการต่อต้านของเราในวันนั้น 7 รุม 1 เพื่อนๆตัวโตๆรุมเราคนเดียวหมาจนตรอกยังไงมันก็กัดค่ะ สรุปเรามีเพียงรอยข่วนเล็กน้อยขณะที่ 3ใน7คนนั้น หนึ่งคนแขนหัก อีกคนหัวแตกส่วนอีกคนข้อมือซ้น เป็นเรื่องราวใหญ่โตเรียกผู้ปกครองกันยกใหญ่ น่าแปลกที่เราโดนแกล้งมาตลอดตั้งแต่อนุบาลตัวเขียวช้ำกลับบ้านประจำ ยายกับตามาเคลียที่โรงเรียนบ่อยครั้ง แต่ทุกอย่างก็เหมือนเดิมคือการกลั่นแกล้ง แต่พอเราทำกลับคืนบ้าง แค่ครั้งเดียว เราถูกไล่ออกค่ะ...ดีเนอะ...ดีมาก..จากเหตุการ์ณนั้นสอนไห้เราเริ่มเปลี่ยนค่ะ...เปลี่ยนที่จัะเย็นมาร้อนเก็บเนื้อเก็บตัวไม่สุงสิงกับชาวบ้านเบื่อโลกเบื่อชีวิตจนกระทั่งอายุ17 เราก็หยุดเรียนมาทำงานช่วยเหลือครอบครัวค่ะ แล้วก็ได้แต่งงานอย่างถูกต้องตามประเพณี มีลูกในปีถัดมาและช่วงเวลา 3ปีแรกทุกอย่างดีค่ะจนกระทั่งเริ่มมีสังคม...การกลั่นแกล้งก็มาไม่หยุดค่ะและด้วยเป็นคนตรงๆซื่อๆก็ตอบกลับประสาซื่อแต่ก็ผ่านไปได้ ...นึกว่าจะจบการกลั่นแกล้งเท่านั้น...ที่ไหนได้ครั้งนี้เจอหนักกว่าเดิมอีกค่ะ...หนักมากจนแทบไม่อยากอยู่บนโลกใบนี้เลยด้วยซ้ำ...โดนแกล้งจากคนอื่นยังพอทนไหวแต่โดนแกล้งจากญาติพี่น้องนี่มันสุดจะทนจริงๆ ... สารพัด...เอาเราไปพูดในทางที่เสียๆหายๆจนคนในหมู่บ้านรังเกียจเราไปทำงานเสริฟตอนกลางคืนหางานพิเศษทำก็หาว่าเราไปขายตัวเป็นหรี่...เราขายอาหารหน้าบ้านก็เาของขายของเราไปกินเล่นกันหมด...เราเอางานมาทำงกๆๆๆก็เอาของเราไปเล่นจนและแทะทำไม่ได้...รู้ว่าเราจ่ายค่าไฟค่าน้ำก็เปิดน้ำทิ้งไว้เปิดไฟทิ้งไว้...พอแฟนเรามาเห็นก็ด่าเรา...ยุไห้แฟนเราเลิกกับเรา...ยุไห้เราทพเลาะกับพี่สาวเรา...ยุไห้ลูกค้าไม่มาทานอาหารร้านเรา...จนแฟนเราขอหย่ารับไม่ได้ที่เราเป็นเรา...แฟนเราเองก็เปลี่ยนไปจากที่เคยจุนเจือเราเวลาเราไม่มีแต่ตอนนี้ไม่...ปล่อยไห้เรากินข้าวคลุกน้ำปลาน้ำซอส...ขณะที่เขาซื้อยำทะเล...ซื้อปลามานึ่งกินกัน...ดูอร่อย...ดูมีความสุขกันเหลือเกิน...แล้วเราล่ะ...ได้แต่นั่งมอง...ไม่เรียกเรากินเลยสักคำ
.....คงจะเป็นแค่หมาเฝ้าบ้านล่ะมั้ง....
พอคิดแบบนั้นใจที่เคยเข้มแข็งมันก็..ละลาย
เราไม่รู้จะอยู่ต่อไปดีไหม...หรือจบแค่นี้...ไม่ว่าที่ไหนก็ไม่มีที่สำหรับฉันแล้ว...ฉันเหนื่อย...ท้อ...ทำไมญาติกันแท้ๆทำกับเราได้อย่างเลือดเย็น...แม่เราส่งแคปหมู..น้ำพริก...ปลาเค็มมาไห้เราเพราะรู้ว่าลูกไม่มีกิน...เปล่าเลยเราไม่ได้กินหรอก...เขาเอาไปกินกันหมดไม่ขออนุญาติสักคำ...ทุกวันนี้เราเจ็บใจมาก...พี่สาวของแฟนแกป่วยไม่มีคนดูแล...เราก็เอามาดูแลไห้ไม่คิดเงินสักบาทเพราะเห็นว่าพวกเขาไม่มีไครแล้วและเราก็ว่างงานอยู่...แต่ก็เอาเราไปพูดว่าเราดูแลเขาไม่ดีไม่เต็มใจที่จะดูแล...อ้อ...คงจะไม่ดีเลยที่ทำไห้พี่ของเขาเดินได้ปกติจากที่เดินไม่ได้คงไม่ดีเลยที่พี่เขาแข็งแรงขึ้นแบบนี้...
.....ทำไมเราโง่แบบนี้กันนะ....
.....มียาแก้โง่ดักดานแบบนี้ไหม....
.....เราอยากพ้นสถานะขี้ข้าแบบนี้ต้องทำยังไง....
....ใครรู้บอกเราที....