สวัสดีครับ อันนี้เป็นกระทู้อันแรกๆของผม เข้าใจยาก ผิดถูกยังไงก็ต้องขอโทษด้วยครับ ก็ตามหัวกระทู้ด้านบนเลย ผมรู้สึกว่าแอบชอบ(?)คนที่นั่งเรียนพิเศษด้วยกัน คือช่วงที่ปิดเทอมที่ผ่านมาผมไปลงเรียนกวดวิชาที่นึง คอร์สที่ผมเรียนมันเป็นคอร์สเอนทรานซ์ซึ่งระยะเวลาที่ใช้ค่อนข้างยาวนานพอสมควร ห้องที่ผมเรียนเป็นห้องเรียนแบบ DVD คือให้นักเรียนไปนั่งห้องๆนึงพร้อมกัน เปิดเทปๆเดียวแล้วเรียนด้วยกันหมด ที่นั่งของแต่ละคนจะถูกล็อคตำแหน่งไว้แล้วในตอนที่มาสมัครคอร์ส ทีนี้สาขาที่ผมเรียนมันเป็นสาขาเล็กๆแยกออกมา ทำให้ห้องที่ใช้เรียนขนาดไม่ได้ใหญ่มาก พอถึงวันเปิดคอร์ส(เรียนวันแรก) ผมก็ตรงไปรับหนังสือแล้วจัดการหาโต๊ะที่เป็นโต๊ะของผม ทีแรกผมไม่รู้ว่าห้องมันจะเล็กขนาดนี้ แต่เพราะว่ามันเป็นสาขาย่อยด้วย คนก็เลยไม่ได้อัดมากจนเกินไป ที่ของแต่ละคนกระจัดกระจายไปตามแต่ละจุดในห้อง ผมก็คิดว่าที่ว่างยังมี ผมคงได้นั่งซักมุมนึง แต่พอดูเลขเก้าอี้ที่ผมได้แล้ว ผมก็เพิ่งรู้ว่าผมเป็นคนเดียวที่ไม่ได้มีตำแหน่งกระจัดกระจาย ที่นั่งของผมดันไปติดกับผู้หญิงคนนึงที่นั่งบริเวณแถวหน้าห้อง(ทั้งๆที่ห้องทั้งห้องไม่มีใครได้นั่งติดกันเลย แถมที่ว่างยังเหลืออยู่อีกต่างหาก) แต่ผมก็ไม่ได้สนใจอะไรมาก ก็แค่คิดว่าเขาจัดมาให้นั่งก็นั่งไป บรรยากาศมันอึดอัดหน่อยๆที่มันเป็นอย่างนี้แต่ก็ไม่ได้หนักหนาอะไร ผมเหลือบมองเธอด้วยหางตา อาจจะเห็นได้ไม่ชัดเจนแต่ก็รู้ได้เลยว่าเธอเป็นคนบุคลิกดี ผมรู้สึกว่าเธอค่อนข้างมีเสน่ห์เอามากๆ แต่ผมก็ไม่กล้าหันหน้าไปมองเธอตรงๆเพราะกลัวว่ามันจะดูเป็นการเสียมารยาท มาถึงจุดนี้ออกตัวก่อนเลยว่า ผมเรียนโรงเรียนชายล้วน ทำให้ที่ผ่านมาผมไม่มีเพื่อนผู้หญิงกับใครเขาบ้างเลย เลยไม่รู้ว่าจะเข้าหาผู้หญิงยังไงดี(ไม่รู้แบบไม่รู้จริงๆ) จนเป็นอย่างนี้ซ้ำไปซ้ำมา หลายอาทิตย์ๆเข้า(ผมลืมบอก ผมเจอเธอ 2ครั้ง/สัปดาห์ซึ่งก็คือเสาร์-อาทิตย์) ผมไม่รู้ว่ามันเป็นอะไร ผมรู้สึกว่าอยากให้มันถึงสุดสัปดาห์เร็วๆ ไม่ใช่เพราะขี้เกียจเรียนที่โรงเรียน หรืออยากตื่นสายหรืออะไร ผมแค่รู้สึกอยากมาเจอเธอ อยากได้นั่งข้างๆเธอแบบนี้อีก ถึงเนื้อหาที่เรียนต่อครั้งจะลากยาวหลายชั่วโมงก็ตาม อาจารย์ที่เป็นคนสอนก็ชวนให้หลับได้ง่ายเสียด้วย ถึงตอนนี้หลายคนอาจจะรู้แล้วว่าที่ไหน รู้ตัวอีกทีผมกลับมีความสุขมากๆที่เธอเดินมาวางกระเป๋าแล้วเตรียมนั่งเรียนในแต่ละครั้งๆ
ไม่รู้ว่าไออาการแบบนี้มันคือ "ความรัก" รึเปล่า มันคือการแอบชอบใครบางคนรึเปล่า หรือมันคือ"การที่ผมแอบชอบเธอ"หรือไม่ อันนี้ผมก็ไม่รู้ รู้แค่ผมรู้สึกดีมากๆที่มีเธอนั่งข้างๆในแต่ละครั้งที่ได้เจอ ความรู้สึกเล็กๆน้อยๆในใจดวงนี้ค่อยๆเติบโตเรื่อยๆ จนวันนึงผมก็นั่งเรียนไปตามปกติพร้อมกับเธอ วันนั้นผมงัวเงียจะหลับแหล่ไม่หลับแหล่ แต่จู่ๆก็มีเสียงของลงกับพื้น ผมถึงรู้สึกตัวแล้วก้มดู ถึงได้รู้ว่าเธอทำปากกาตกลงมาแถวๆบริเวณใต้เก้าอี้ผม ผมจึงก้มลงไปหยิบปากกาให้กับเธอ ตอนนั้นมือสั่น ใจสั่นแบบ นี่เรากำลังจะเริ่มบทสนทนากับเธอแล้ว!? ผมหยิบปากกาขึ้นมายังไม่ทันที่ขัพับโต๊ะเล็กเชอร์ของผมกลับเธอก็ยื่นมือมาหาผม แล้วพูดว่า "ขอบคุณค่าาา~" สิ้นคำพูดนั้น ความคิดของผมที่จะหันหน้าไปมองเธอก็หดกลับเข้าไปเหมือนเดิม ตัวแข็งทำไรไม่ถูก เลยหันหน้ามองตรงขยับแต่มือไปวางปากกาบนฝ่ามือเธอ แต่ก็นั่นแหละเพราะผมไม่ได้มอง ผมเลยไม่รู้ว่าเธอยื่นมือม่ประมาณไหน มือผมกับมือเธอเลยได้แตะกันเบาๆ วินาทีนั้นเหมือนมีสายฟ้าวิ่งผ่านล่าง หน้าแดงก่ำรีบชักมือออกทันที รู้สึกว่าหัวใจมันเต้นเร็วมากๆ ผมไม่รู้ว่าเธอจะคิดยังไงที่เห็นผมเป็นแบบนั้น รู้แต่ว่าตัวผมเองเขินหนักเอามากๆ เธอคนนั้นดูเป็นผู้หญิงที่ฉลาด เรียนดี ขยัน แต่ก็ไม่ขนาดหนอนหนังสทอซักทีเดียวรู้สึกเหมือนมีความเป็นสปอร์ตเกิร์ลเล็กๆ ด้วยองค์ประกอบหลายๆอย่าง ผมเลยคิดว่าผมอาจจะชอบเธอเข้าจริงๆแล้วก็ได้ แต่ทุกอย่างไม่ได้ง่ายขนาดนั้นเพราะจริงๆแล้วเธอมากับเพื่อนของเธอ โชคยังดีที่มีมาคนเดียว ผมกับเธอนั่งอยู่บริเวณฝั่งซ้ายด้านหน้าของห้อง ตรงกลางห้องจะเป็นเส้นแบ่งแถวไว้สำหรับคนเดินเข้าออก แล้วฝั่งขวา(ในหน้าตัดเดียวกัน) เพื่อนของเธอจะนั่งอยู่ขวาสุดติดกำแพง ถึงจะเหมือนตอนนั่งจะมีแค่ผมกับเธอสองคน แต่มันก็เปลี่ยนความจริงที่ว่าในการเรียนครั้งนี้มีเพื่อนเธออยู่ด้วยไม่ได้ ผมกลัวว่าถ้าการที่ผมเข้าไปคุยกับเธอแล้วมันจะเป็นยังไง เวลาพักเบรกมันจะเกิดอะไรขึ้น ถ้าผมคุยกับเธอแล้วเพื่อนเธอดันเดินเข้ามาละ บวกกับประสบการณ์อันน้อยนิดของไอไก่อ่อนคนนี้ ผมเลยไม่มีโอกาสได้ทักเธอไปซักที จนเนื้อหาที่เรียนดำเนินไปเรื่อยๆ อาทิตย์แล้วอาทิตย์เล่า ก็มาถึงหัวข้อที่ผมถนัดที่สุดในหมวดวิชานี้ เมื่อถึงเวลาเรียนผมจึงนั่งทำไปก่อนตามประสาของผมไม่ได้คิดอะไร เรื่องที่มันเหนือความคาดหมายมันคือ เธอเหลือบ/ชะโงกหน้ามามองผม!! อาจเป็นเพราะที่ผ่านมา เธอจะเป็นฝ่ายลงมือทำไปก่อนทีนี้เห็นผมก็เลยอยากจะลองเช็ครคำตอบดูหรือยังไงผมเองก็ไม่แน่ใจ ตอนนั้นก็เหมือนอย่างเคย นั่งมองตรงทำเป็นไม่รู้ตัวแต่จริงๆใจข้างในมันสั่นไปหมดแล้ววว
มาถึงตรงนี้ผมเริ่มรู้สึกว่าผมอยากรู้จักเธอจริงๆแล้ว อยากลองคุยกันสักครั้ง แต่ความป๊อดมันบังเอิญมากกว่าก็เลยเก็บไว้ในใจตลอด จนถึงตอนนี้มันอึดอัดเอามากๆบวกกับเวลานับถอยหลังที่เหลือน้อยลงไปทุกทีๆ ผมจึงตัดสิยใจไปปรึกษาเพื่อนๆของผม ถึงผมจะรู้ตำตอบดีอยู่แล้วว่ามันจะคอบมาประมาณไหน
"ชอบก็คุยไปเลยดิวะ"
"เชี่ย แปลกใจนะเนี่ย ที่มาถามกูเรื่องผู้หญิงอะ"
"ก็คุยๆไปเลย ยากไรละ"
ถ้ามันไม่ยาก ตูทำไปนานแล้วโว้ยยยยย ตอนที่ผมเริ่มปรึกษากับเพื่อนตอนนั้นเป็นเวลาที่การเคาท์ดาวน์ของผมกับเธอได้เริ่มขึ้นแล้ว เหลือเพียงอีกแค่ 4 ครั้ง ที่เราจะได้เจอกัน ผมกับเธอรู้ดีว่าคอร์สนี้มันจะจบลงแล้ว ผมรู้ดีว่าผมคงจะไม่ได้เจอเธออีก หากผมปล่อยโอกาศนี้ไป ผมรู้ดีว่าผมคงไม่มีเธอมานั่งเรียนข้างๆอีกแล้วไม่ว่าจะไปเรียนต่อในคอร์สไหนๆ ผมรู้ดีว่าเราคงไม่ได้นอนฟุบใส่โต๊ะเล็กเชอร์แล้วเอียงหัวเกือบจะชนกันตั้งหลายครั้งอีกแล้ว และที่ผมรู้ดีที่สุดคือไม่ว่ายังไงก็ไม่มีใครมาแทนที่เธอในช่วงเวลานี้ได้อีกแล้ว เพลงที่ผมนอนฟังทุกวันตั้งแต่รู้สึกตัวคือเพลง "จะบอกเธอว่ารัก" มาถึงตอนนี้จะถึงปลายทางแล้วผมจะเจอเธอครั้งสุดท้ายตอนบ่ายโมงของวันนี้(ที่ผมเขียนกระทู้นี้) ที่จริงผมจะเขียนตั้งแต่เมื่อวานแล้วและผมจะบอกเธอตั้งแต่เมื่อวานแต่เกิดความผิดพลาดเล็กน้อย ทำให้ต้องมาตัดสินในวันสุดท้ายซึ่งก็คือวันนี้ ถึงจะเหลือเวลาสั้นๆ แต่ผมอยากขอความเห็นจากทุกๆคนที่เข้ามาอ่านครับว่า ผม"จะบอกเธอว่ารัก"ว่ายังไงดี ขอความกรุณาด้วยครับ