บอกก่อนว่ากระทู้นี้เป็นกระทู้แรกของจขกท.อาจะเป็นกระทู้ชั่ววูบด้วย ผ่านไปสักช่วงแล้วกลับมาอ่านแล้วอยากลบ ปลิวหายไปเลยก็ได้ค่ะ (ง่ายๆก็คือระบายความรู้สึกของเราตอนนี้)
เราเป็นคนนึงที่ไม่อินและไม่มีความเห็นใจอะไรเลย
หลายๆ ครั้งรู้สึกว่าการอยู่ร่วมกับคนในครอบครัวก็ทำให้เราคิดว่า "เสียเวลา" ค่ะ อ่านแล้วดูแปลกๆ ดูเห็นแก่ตัว เราพยายามทบทวนตัวเองแล้วว่า เราหงุดหงิดไปเองรึเปล่า ประจำเดือนมาใช่ไหมนะ หรือว่ากำลังพาลอะไรที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ไหม เราไม่ได้หมายความว่าการใช้เวลาร่วมกับครอบครัวเป็นอะไรที่ไม่ดีนะคะ แค่ส่วนใหญ่ความรู้สึกเรามันบอกว่า เสียเวลา เสียความรู้สึก เสียอะไรหลายๆอย่าง อยากอยู่คนเดียวมากกว่า ต้องรอคนนั้น รอคนนี้ ถามจริงๆ เราไปเฉพาะคนที่อยากไปไม่ได้เหรอ การที่บังคับเอาหลายๆคนไปด้วยทั้งๆที่เขาไม่อยากไปหรือเฉยๆ ไปก็ได้ไม่ไปก็ได้ร่วมทางไปด้วยงี้เหรอ หงุดหงิดค่ะคนที่อยากไปมันรู้สึกว่ากิจกรรมมันกร่อย
อ่านระเบียบของพันทิปเขาห้ามอ้างอิงถึงสถาบันอื่นแต่ไม่บอกก็คงไม่รู้ที่มา คนเราไม่มีใครไม่มีข้อเสียอยู่แล้ว ดังนั้นคนในบ้านของเรามีนิสัยขี้แซวชอบหยอกล้อกับเรามากเกินไปหลายครั้งเราบอกไปว่าไม่ชอบแต่ก็ยังทำ ในขณะเดียวกันรสนิยมหรือสิ่งที่เราชอบไม่ได้อยู่ในความชอบของเขา ก็กลายเป็นคำว่า "ไม่ผ่าน" "ไม่โอเค" เราไม่สามารถหาความเป็นส่วนตัวของเราเจอเลยค่ะ เขาไม่ได้กดดันหรือห้ามในสิ่งที่เราทำ แต่ก็ตีกรอบให้อยู่แค่ตรงนั้น บอกตามตรงว่าอึดอัด อีกอย่างเราโลภด้วยการได้อิสระมันไม่เคยพอ การเปิดใจคุยกับคนในครอบครัวหรือการปรึกษาพ่อแม่เป็นสิ่งที่ไม่เคยมีอยู่ในหัวเราเลยค่ะ เมื่อก่อนเราเคยพยายามทำอะไรแบบนี้แล้วแต่ความคิดเห็นมันแตกต่างกันมากจนเราต้องหุบปากให้เงียบที่สุด เสียงเราต้องเงียบที่สุดแม้จะดังอยู่ในหัวมากขนาดไหนก็ตาม ยกตัวอย่างเช่น เขาเหมือนเปิดรับสังคมรอบข้างที่เกิดขึ้นได้แต่รับไม่ได้ถ้าหากเราจะเป็นแบบนั้น ตลกร้ายเอาเรื่อง
วกกลับมาที่ประเด็นสอง คือเราไม่มีความเห็นใจในเพื่อนมนุษย์โลกในหลายๆกรณี ไม่อินกับความน่าสงสารถ้ามันไม่น่าสงสารจริงๆ แบบในขณะที่คนรอบข้าง สงสาร เห็นใจคนนั้นคนนี้ เรากลับรู้สึกเฉยๆ เราตายด้านรึเปล่าคะ ยอมรับแบบตรงๆเลย เราแค่คิดว่ามันไม่ใช่เรื่องของเราค่ะ
เหมือนเวลาเราอยากทำอะไรดีๆสักอย่างเราจะชั่งน้ำหนักส่วนแบ่งของมันมาเรียบร้อยแบบเห็นแก่ตัวมากๆ การทำดีมากสุด ของเรา คือการที่เจ้าตัวมาขอความช่วยเหลือโดยตรงแล้ว เราเห็นผลลัพธ์ของมันกับตาของเรามากกว่า จะมองว่ามองโลกในแง่ร้ายก็รู้สึกว่ามันไม่เชิงค่ะ เช่น การบริจาคตังในบางครั้งเราก็เผลอคิดว่ามันจะได้ตามที่เขาอ้างถึงรึเปล่าถ้ามันไม่ได้มาจากสถาบันที่เชื่อถือได้ อย่างเช่น ช่วยเหลือคนนั้นคนนี้ การให้ตังกับคนนี้เขาไม่ได้เอาไปทำอย่างอื่นลับหลังรึเปล่า เงินบริจาคเศษๆของเราจะไปรวมกับเศษๆของคนอื่นมากขึ้นพอมองภาพรวมออกมากลายเป็นว่าเขาหลอกลวง
ควรปรึกษาหมอไหมคะ แบบเราตายด้านไปรึเปล่าไรงี้
การที่เราไม่อินกับอะไรเลยเป็นสิ่งที่ผิดไหมคะ
เราเป็นคนนึงที่ไม่อินและไม่มีความเห็นใจอะไรเลย
หลายๆ ครั้งรู้สึกว่าการอยู่ร่วมกับคนในครอบครัวก็ทำให้เราคิดว่า "เสียเวลา" ค่ะ อ่านแล้วดูแปลกๆ ดูเห็นแก่ตัว เราพยายามทบทวนตัวเองแล้วว่า เราหงุดหงิดไปเองรึเปล่า ประจำเดือนมาใช่ไหมนะ หรือว่ากำลังพาลอะไรที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ไหม เราไม่ได้หมายความว่าการใช้เวลาร่วมกับครอบครัวเป็นอะไรที่ไม่ดีนะคะ แค่ส่วนใหญ่ความรู้สึกเรามันบอกว่า เสียเวลา เสียความรู้สึก เสียอะไรหลายๆอย่าง อยากอยู่คนเดียวมากกว่า ต้องรอคนนั้น รอคนนี้ ถามจริงๆ เราไปเฉพาะคนที่อยากไปไม่ได้เหรอ การที่บังคับเอาหลายๆคนไปด้วยทั้งๆที่เขาไม่อยากไปหรือเฉยๆ ไปก็ได้ไม่ไปก็ได้ร่วมทางไปด้วยงี้เหรอ หงุดหงิดค่ะคนที่อยากไปมันรู้สึกว่ากิจกรรมมันกร่อย
อ่านระเบียบของพันทิปเขาห้ามอ้างอิงถึงสถาบันอื่นแต่ไม่บอกก็คงไม่รู้ที่มา คนเราไม่มีใครไม่มีข้อเสียอยู่แล้ว ดังนั้นคนในบ้านของเรามีนิสัยขี้แซวชอบหยอกล้อกับเรามากเกินไปหลายครั้งเราบอกไปว่าไม่ชอบแต่ก็ยังทำ ในขณะเดียวกันรสนิยมหรือสิ่งที่เราชอบไม่ได้อยู่ในความชอบของเขา ก็กลายเป็นคำว่า "ไม่ผ่าน" "ไม่โอเค" เราไม่สามารถหาความเป็นส่วนตัวของเราเจอเลยค่ะ เขาไม่ได้กดดันหรือห้ามในสิ่งที่เราทำ แต่ก็ตีกรอบให้อยู่แค่ตรงนั้น บอกตามตรงว่าอึดอัด อีกอย่างเราโลภด้วยการได้อิสระมันไม่เคยพอ การเปิดใจคุยกับคนในครอบครัวหรือการปรึกษาพ่อแม่เป็นสิ่งที่ไม่เคยมีอยู่ในหัวเราเลยค่ะ เมื่อก่อนเราเคยพยายามทำอะไรแบบนี้แล้วแต่ความคิดเห็นมันแตกต่างกันมากจนเราต้องหุบปากให้เงียบที่สุด เสียงเราต้องเงียบที่สุดแม้จะดังอยู่ในหัวมากขนาดไหนก็ตาม ยกตัวอย่างเช่น เขาเหมือนเปิดรับสังคมรอบข้างที่เกิดขึ้นได้แต่รับไม่ได้ถ้าหากเราจะเป็นแบบนั้น ตลกร้ายเอาเรื่อง
วกกลับมาที่ประเด็นสอง คือเราไม่มีความเห็นใจในเพื่อนมนุษย์โลกในหลายๆกรณี ไม่อินกับความน่าสงสารถ้ามันไม่น่าสงสารจริงๆ แบบในขณะที่คนรอบข้าง สงสาร เห็นใจคนนั้นคนนี้ เรากลับรู้สึกเฉยๆ เราตายด้านรึเปล่าคะ ยอมรับแบบตรงๆเลย เราแค่คิดว่ามันไม่ใช่เรื่องของเราค่ะ
เหมือนเวลาเราอยากทำอะไรดีๆสักอย่างเราจะชั่งน้ำหนักส่วนแบ่งของมันมาเรียบร้อยแบบเห็นแก่ตัวมากๆ การทำดีมากสุด ของเรา คือการที่เจ้าตัวมาขอความช่วยเหลือโดยตรงแล้ว เราเห็นผลลัพธ์ของมันกับตาของเรามากกว่า จะมองว่ามองโลกในแง่ร้ายก็รู้สึกว่ามันไม่เชิงค่ะ เช่น การบริจาคตังในบางครั้งเราก็เผลอคิดว่ามันจะได้ตามที่เขาอ้างถึงรึเปล่าถ้ามันไม่ได้มาจากสถาบันที่เชื่อถือได้ อย่างเช่น ช่วยเหลือคนนั้นคนนี้ การให้ตังกับคนนี้เขาไม่ได้เอาไปทำอย่างอื่นลับหลังรึเปล่า เงินบริจาคเศษๆของเราจะไปรวมกับเศษๆของคนอื่นมากขึ้นพอมองภาพรวมออกมากลายเป็นว่าเขาหลอกลวง
ควรปรึกษาหมอไหมคะ แบบเราตายด้านไปรึเปล่าไรงี้