ครั้งหนึ่งเป็นเพราะกรรม เราเจอคนที่ดีแต่คิดว่าเขาดีไม่พอตอนนั้นมันเป็นเพียงอารมณ์ที่เข้ามหาลัยแล้วเจออะไรใหม่ๆเราคิดว่าการที่เราเลือกตัดความรู้สึกเบื่อ รู้สึกรำคาญกับอะไรเดิมๆออกไปจะเป็นทางแก้ปัญหาที่ดีที่สุด สุดท้ายเราก็เลือกที่จะตัดปัญหาเหล่านั้นโดยการอยู่คนเดียวเพราะสิ่งที่เป็นกับสิ่งที่ทำอยู่ทุกๆวันมันเหนื่อยมากพอแล้วทั้ง เรียน ทำงานที่อาจารย์สั่ง และก็ปัญหาที่ตามมาอีกหลายอย่างแต่เราคิดว่าการที่ทำแบบนี้มันคงดีที่สุดของทั้งสองฝ่าย จากนั้นเราใช้ชีวิตในมหาลัยอย่างผ่านไปวันๆเราได้เจอผู้ชายคนนึงเราคุยกับเค้ามาเรื่อยๆจนสักพักนึงเค้าทำให้เราคิดว่าเราควรเปิดใจให้เค้าได้บ้างช่วงแรกบอกเลยว่าโคตร ทำทุกอย่างจนคิดว่าตัวเองแย่ไปหมด ผ่านมาสักพักก็คิดได้ว่าเราไม่ควรทำแบบนั้นหรือให้ใจคนที่ไม่ได้รัก เราก็พยายามรักและใส่ใจเขาใหม่ในทุกๆวันแต่พอวันเวลาผ่านไปเหมือนการโดนเอาคืนที่โคตรเจ็บปวดทำ กับเราทุกอย่างแต่เราก็ไม่อะไรคิดว่าเราทำอะไรกับเขาเขาก็จะทำแบบนั้นกับเราครั้งนั้นเรายอมให้อภัยแต่พอผ่านมาไม่นานก็มีอีกคนแล้วคนเล่าไม่หยุดสักทีแต่เราก็ไม่อะไรนะด่าตามความรู้สึกของผู้หญิงสุดท้ายครั้งนั้นก็ยังให้อภัยเป็นแบบนี้มาสามสี่รอบจนเราชินวันเวลาผ่านมาจนทำให้เราคิดทวบทวนว่าให้ให้อภัยเขาในครั้งต่อไปได้มั้ยสุดท้าเราก็ให้ให้เพราะความรักไม่ใช่ให้เพราะความสงสารต่อจากนั้นเขากลายเป็นคนไม่เอาอะไรเลยไม่สนใจอยู่กับเพื่อนเล่นแต่เกมกินแต่น้ำ ขนาดเจอหน้ากันยืนห่างกันไม่ถึง30เซนแต่เขาไม่ทักเราจนเพื่อนเขาสงสัยว่าเราเลิกกะบเขาแล้วหรอเพื่อนเขาบอกเขาว่าไม่ไปหาแฟนหรอวะเขาก็ไม่มาทำทุกอย่างเหมือนเราเลิกกันไปแล้วแต่จริงๆไม่ เราตัดสินใจหายไปเฉยๆเลิกแบบบอกกับตัวเองคนเดียวว่าไม่ไหวเราไม่ทนแล้วสุดท้ายเราก็เลิกแต่ไม่เข้าใจนะเวลาที่เราเลิกผู้ชายทำไมมันต้องกลับมาดีทั้งๆที่ก่อนหน้า กับกูทุกอย่างพอจะไปก็ยื้อ ตอนนั้นบอกเลยโคตรอ่อนแออะแต่มันก็ต้องรับสภาพบวกกับการที่เราชอบน้องในสาขาเขาอีกโอ๊ยยยย ชีวิตก็ชอบแบบปลื้มๆแหละแต่น้องเค้าไม่ได้อะไรละบวกกับการที่เขาไม่ยอมว่าทำไมต้องเป็นน้องสาขาเขาเข้ามายุ่งขัดขวางทุกอย่างไม่ให้เราได้คุยกันแต่ก็เฉยๆ เขาก็กลับมาทำดีกับเราเรื่อยๆจนสุดท้ายใจอ่อนอีกละกลับไปคุยแต่คราวนี้พีคสัสเลยเราไปที่ๆหนึ่งด้วยกันตอนไปกับเราเข้าอ้อนด้วยความที่สงสารเลยพาไปด้วยเขาพูดดีกับเรามาก แต่ไปพูดกับคนอื่นแบบที่ไปกับเราเพราะไม่มีรถไป ไปบอกคนผู้หญิงคนนู้นคนนี้ว่าเลิกกับเรานานแล้วมันก็ใช่แต่เลิกกันยังไม่ถึงปีนะบอกเขาแบบนั้นได้ไงทั้งๆที่คุยกันอยู่ทุกวันโทรหากันทุกวันอยู่ด้วยกันทุกวันแต่บอกไม่ได้คุยตลกอะ แล้ววันนั้นคิดปะว่าไม่ได้อะไร5555555 มันเจ็บใจที่โดนผู้ชายคนนี้หลอกซ้ำๆซากๆเพราะนี้ดีด้วยทุกอย่างถามหน่อยคนที่เขาเลิกกันแล้วมีหรอที่เขาจะญาติดีด้วยอยากไปไหนก็พาไปด้วยไม่มีตังกินข้าวก็ให้แบบเนี่ยหรอการตอบแทนที่กูได้รับคือไม่รู้จักพอไม่เห็นค่าคนที่เขาดีกับแต่เห็นค่าผู้หญิงที่นมและหน้าตากับผู้หญิงที่มีผัวแล้วนี่ของชอบเขาเลยแหละ ต่อจากนี้จะคิดเองได้หรือไม่ได้ก็คงไม่มีเราแล้วแหละสบายใจได้จะไม่ยุ่งจะไม่สนใจอะไรทั้งนั้นในเมื่อเลือกคนที่เขามีแฟนแล้วหรือเลือกคนที่เขาพึ่งมาคุยด้วยก็เชิญเลยตามสบายเชิญใจร่านต่อไปผู้ชายไม่รู้จักพอ