เคยเขียนกระทู้ไว้แล้วรอบนึงครับ หลังจากนั้นผมก็พยายามปรับัวให้เข้ากับมันให้ได้ซึ่งก็ทำได้แล้วครับ เพื่อนเริ่มเยอะแล้วครับ คุยแล้วถูกคอหลายคนเลย
แต่เรื่องเรียนนี่ทรมานพอสมควรครับ ตะไบไปช้าเหมือนเดิมเพื่อนเขาไปขั้นตอนอื่นแล้ว แต่ผมอยู่ก้อนหนึ่งกับเพื่อนไม่กี่คน ผมเครียดมากเลย เพราะจะสอบแล้ว แล้วผมอยากมาเข้าที่นี่เอง ทั้งๆที่ก่อนเข้ามาผม "ไม่มีทักษะทางช่างเลยแม้แต่นิดเดียว" วิชาการผมก็ไม่ได้เลิศเลออะไรหรอกครับ ก็เรียนๆไปเรื่อยๆเข้าใจบ้าง งงบ้าง (โดยเฉพาะแมทช่างนี่นรกมากเลยครับ TT) ตอนแรกผมก็ตั้งเป้าหมายไว้ตั้งแต่ ม.1แล้วว่าผมจะเข้าสายอาชีพเพราะผมอยากลองปฏิบัติอยากลงมือทำซึ่งรร.เก่าของผมให้สิ่งนี้กับผมไม่ได้เลยครับ ผมเห็นว่าที่พระนครเหนืออุปกรณ์ดีมากเลยอยากมาเรียน บวกกับมีปัญหาที่รร.เก่าด้วยครับ
แต่ตอนนี้ตะไบบั่นทอนผมมากๆเพราะอาจารย์ที่สอนผมแกโหดและเขี้ยวมากครับ นิดหน่อยแกก็ไม่ให้(ห้องอื่นเขาไม่เจอเลยชิลๆกัน) เรียนหนังสือก็รู้บ้างไม่รู้บ้าง เรื่องจะซิ่วนี่หมดสิทธิ์ครับ พ่อแม่ผมเขาไม่ให้ครับ ผมก็เริ่มไขว้เขวแล้วเหมือนกันครับว่าจะเป็นวิศวะต่อดีไหมเพราะตอนเด็กผมฝันว่าอยากทำงานเกี่ยวกับเรือ อยากต่อเรือบลาๆๆๆ แต่พอมาเจออุปสรรคผมก็เริ่มท้อเหมือนกันครับ ความสุขยังมีครับเพราะเพื่อนผมนิสัยดีมากเลย เหล้าไม่ดื่ม ช่วยผมติวหนังสือกันอีกต่างหาก ผมก็ไม่อยากทิ้งเพื่อนไปเลย สังคมที่นี่ดีไม่แพ้ที่รร.เก่าเลยครับ แต่เรื่องเรียนผมไม่ค่อยจะมีความสุขสักเท่าไหร่นี่สิครับ เรียนแล้วผมจะค่อนข้างปวดหัวมากๆ กลับมาหอในก็ต้องอ่านแบบเป็นบ้าเป็นหลังกว่าจะเข้าใจ ผมพยายามแก้เครียดด้วยการเล่นเกมส์ ดูซีรีย์บ้าง อะไรบ้างแต่พอนึกถึงงานที่ต้องเจอผมก็เริ่มท้ออีก ทุกข์อีก กินข้าวไม่ลงอีกเพราะเครียดมากๆ