มีใครเป็นแบบผมบ้างมั้ยครับจบมาแล้วช่วงหางานทำกดดันมากๆ พอได้งานทำ ทำไป 3-4 เดือนได้เงินมาตัดสินใจออกมาลอยชายได้พักนึง
ตอนนี้เงินไกล้หมดก็เริ่มหางานทำกะว่าทำได้เงินสักก้อนก็จะออก คือ ณ ตอนนี้ 23-24 แล้วยังวางแผนอนาคตไว้แค่ว่า อยากจะทำงานเอาเงินสักก้อนแล้วออกมานอนให้หมดวันเล่นไป คือโคตรไม่มีอะไรเลยในชีวิต เคยคิดเหมือนกันว่าตัวเราควรมีเป้าหมายแบบมนุษย์ทั่วๆไปนะแบบถ้าอยากเป็นทนายความก็เป็นให้โคตรเก่งไม่ใช่แค่ "ใครก็ได้" แต่เป็นถึง "คนๆนั้น" ในองค์กรนั้นๆ หรืออยากเก็บตังค์ซื้ออะไรบางอย่างที่บ่งบอกถึงความสำเร็จในชีวิตจริงๆ
แต่พอมานั่งนึกๆคิดๆเรื่องพวกนี้แล้วก็รู้สึกขยะแขยงแล้วอะ เป้าหมายผมที่รู้สึกว่าซีเรียสที่สุดในชีวิตก็แค่...อยากมีชีวิตให้อายุสัก 50-60 เพื่อประการเดียวเลยคืออยากรู้ว่าเทคโนโลยีในอนาคตมันไปไกลแค่ไหน วงการเกม วงการหนัง วงการดนตรี การขนส่ง,บริการ ในแต่ละระดับชั้นของสังคมพัฒนาไปไกลแค่ไหน (เอาจริงๆถ้ามีโครงการแช่แข็งมนุษย์ไปสัก 50 ปี ผมจะขู่กรรโชกขอเข้าโครงการนี้เลย)
และหลายครั้งก็รู้สึกว่าชีวิตจริงๆของผมมันน่าเบื่อจริงๆ อยากหลับอยู่ในฝันไปตลอดเวลาเลย จนเคยคิดฆ่าตัวตายเลยด้วย จริงๆลงมือกระทำแล้วด้วย ถึงขั้นผูกเชือกจะผูกคอแล้วก็กำลังจะทิ้งตัวลงแต่เหมือนตอนนั้นมันยังกล้าๆกลัวอยู่เลยผมเลยแค่เอนตัวเพื่อกะว่าให้เชือกมันไปบีบรัดเส้นเลือดที่ส่งเลือดไปเลี้ยงสมองแล้วทำให้ผมหน้ามืดแล้วฟึบลงไปเอง แต่พอไกล้หน้ามืด ดั๊นตกใจเด้งตัวออก ตกเก้าอี้แล้วก็วูบไปแป๊ปนึงเลย โชคดีที่เชือกไม่ได้ผูกแบบรัดคอไว้ แล้วตอนนี้ก็เริ่มคิดเรื่องพวกนี้อีกแล้วแต่คราวนี้อยากจะไปแบบเหมือนป่วยตาย ซึ่งที่คิดไว้ก็คือสกัดโปรตีนจากเมล็ดละหุ่ง แล้วก็ไปแบบเงียบๆคนเดียว โดยไม่อยากให้ใครในสังคมโลกนี้รู้ว่าเราฆ่าตัวตาย ดูดิขนาดอยากจะตายยังไม่อยากให้เป็นขี้ปากคนอื่นเลย คิดแล้วรู้สึกสมเพชตัวเองจริงๆที่ขี้เกียจจนจะฆ่าตัวตายเลยเนี่ย
ควรทำยังไงกับชีวิตดีครับ หรือผมเกิดมาขึ้เกียจเกินจะเป็นมนุษย์
ตอนนี้เงินไกล้หมดก็เริ่มหางานทำกะว่าทำได้เงินสักก้อนก็จะออก คือ ณ ตอนนี้ 23-24 แล้วยังวางแผนอนาคตไว้แค่ว่า อยากจะทำงานเอาเงินสักก้อนแล้วออกมานอนให้หมดวันเล่นไป คือโคตรไม่มีอะไรเลยในชีวิต เคยคิดเหมือนกันว่าตัวเราควรมีเป้าหมายแบบมนุษย์ทั่วๆไปนะแบบถ้าอยากเป็นทนายความก็เป็นให้โคตรเก่งไม่ใช่แค่ "ใครก็ได้" แต่เป็นถึง "คนๆนั้น" ในองค์กรนั้นๆ หรืออยากเก็บตังค์ซื้ออะไรบางอย่างที่บ่งบอกถึงความสำเร็จในชีวิตจริงๆ
แต่พอมานั่งนึกๆคิดๆเรื่องพวกนี้แล้วก็รู้สึกขยะแขยงแล้วอะ เป้าหมายผมที่รู้สึกว่าซีเรียสที่สุดในชีวิตก็แค่...อยากมีชีวิตให้อายุสัก 50-60 เพื่อประการเดียวเลยคืออยากรู้ว่าเทคโนโลยีในอนาคตมันไปไกลแค่ไหน วงการเกม วงการหนัง วงการดนตรี การขนส่ง,บริการ ในแต่ละระดับชั้นของสังคมพัฒนาไปไกลแค่ไหน (เอาจริงๆถ้ามีโครงการแช่แข็งมนุษย์ไปสัก 50 ปี ผมจะขู่กรรโชกขอเข้าโครงการนี้เลย)
และหลายครั้งก็รู้สึกว่าชีวิตจริงๆของผมมันน่าเบื่อจริงๆ อยากหลับอยู่ในฝันไปตลอดเวลาเลย จนเคยคิดฆ่าตัวตายเลยด้วย จริงๆลงมือกระทำแล้วด้วย ถึงขั้นผูกเชือกจะผูกคอแล้วก็กำลังจะทิ้งตัวลงแต่เหมือนตอนนั้นมันยังกล้าๆกลัวอยู่เลยผมเลยแค่เอนตัวเพื่อกะว่าให้เชือกมันไปบีบรัดเส้นเลือดที่ส่งเลือดไปเลี้ยงสมองแล้วทำให้ผมหน้ามืดแล้วฟึบลงไปเอง แต่พอไกล้หน้ามืด ดั๊นตกใจเด้งตัวออก ตกเก้าอี้แล้วก็วูบไปแป๊ปนึงเลย โชคดีที่เชือกไม่ได้ผูกแบบรัดคอไว้ แล้วตอนนี้ก็เริ่มคิดเรื่องพวกนี้อีกแล้วแต่คราวนี้อยากจะไปแบบเหมือนป่วยตาย ซึ่งที่คิดไว้ก็คือสกัดโปรตีนจากเมล็ดละหุ่ง แล้วก็ไปแบบเงียบๆคนเดียว โดยไม่อยากให้ใครในสังคมโลกนี้รู้ว่าเราฆ่าตัวตาย ดูดิขนาดอยากจะตายยังไม่อยากให้เป็นขี้ปากคนอื่นเลย คิดแล้วรู้สึกสมเพชตัวเองจริงๆที่ขี้เกียจจนจะฆ่าตัวตายเลยเนี่ย