คือผมไม่กล้าช่วยเหลือคน อย่างผมกลัวไม่กล้า กลัวเเบบในคลิปที่พี่เขาช่วยเเท็กซี่ปิดกระโปรงเเล้วโดนว่า ผมก็เลยรู้สึกกลัวเป็นเเบบนั้นก่อนหน้านี้ผมก็เคยช่วยเเบบ ผมรู้สึกผิดยิ่งกว่าผมเดินจะเอารถกลับบ้านเจอผู้หญิงเข็นรถรถยนต์คนเดียวคือรถมันจอดบังรถเขา ผมมองเขาไปเห็นไฟในรถผมเลยไม่กล้าเข้าไปยุ่ง เเต่ผมอยากจะช่วยมาก กลัวว่าข้างในเป็นเเฟนเขาหรือเปล่าว เเต่ก็พึ่งคิดได้ว่าเออถ้าเป็นเเฟนเขา เราก็กลัวเเบบในคลิปอะกลัวจะมีปัญหาสังคม ว่าเเบบไปยุ่งอะไรรถเขาจะเดือดร้อนไรไหม
เเต่คิดไปคิดมา เเฟนเขาคงลงมาเข็นเองปรากฎข้างในไม่มีใครอยู่เรายืนเเอบมองเขาเข็นรถประมาณ 2 นาที เราก็ไม่เเข็งเเรงกลัวช่วยไม่ได้ด้วยมาก รู้สึกผิดมากเลยกรณีหลัง ตอนหลังเขาค่อยๆเข็นจนขยับทีละนิดจนได้ ผมรู้สึกผิดมากๆเลยไม่กล้าช่วยเหลือคนเเล้ว กลัวจะโดนว่าเเบบนั้นหรือไปยุ่งกับรถเขาก็กลัวอะเเบบกรณีเเท็กซี่ทำให้ผมเห็นเออรถเหมือนกันไปยุ่งเเล้วเดี้ยวมีปัญหาก็ไม่เลยกล้าเลย ผมอยากจะเเก้นะครับผมเป็นคนขี้กลัวไม่กล้าเเสดงออก ขี้อาย อาการหนักอะครับ เเต่ใจเราก็อยากจะช่วย ผมอยากจะช่วยจริงๆครับเเต่มันเหมือนเเบบมี 2 คนด้านหนึ่งบอกว่าอย่าไปทำทำไปทำไมจะโดนเขาว่าไรไหม จะไปยุ่งทำไม อีกด้านหนึ่งก็บอกว่าควรไปช่วยนะ เหมือนเป็นคน 2 บุคคลิกไปเลย ความคิดมันตีกันจริงๆ สุดท้ายรู้สึกผิดมากๆ เดินไปดูตรงที่เขาเข็นรถเเล้วก็คิดว่าทำไมเราไม่ช่วย เเต่อีกความคิดก็คือดีเเล้วอย่าไปยุ่ง ทำไมเริ่มรู้สึกตัวเองมี 2 ตัวตนด้านดีด้านไม่ดี