ผมก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันครับ ว่ามันเริ่มขึ้นตอนไหน เมื่อก่อนผมมีเพื่อนฝูงเยอะแยะ คุยกันได้ปกติเข้าใจกัน แต่ช่วงอายุ 18-19 ผมเริ่มเบื่อสังคมไม่ชอบเข้าหาเพื่อนฝูงเท่าไหร่ นานทีได้ออกไป จนเรียนมหาลัย ใช้ชีวิตกินเที่ยวเพื่อนฝูงเยอะอยู่ 1 ปี  และแยกตัวจากกลุ่มใหญ่ มาอยู่กับเพื่อนรู้ใจคนสองคน แต่ช่วงอายุ ประมาณ 22-23 ผมเริ่ม รู้สึกว่าผมมองเรื่องเดียวกันกับคนอื่น แต่คามหมายของคำพูดมันต่างกัน จนเกิดการเถียงกัน หลายครั้ง ล่าสุดเพื่อนมาหาผมเพื่อ ให้ผมสอนโปรแกรม แต่ผมไม่สามารถอธิบายบอกมันด้วยคำพูดได้ แต่ทำให้ดูได้ จนทำให้ผมรู้สึกกลัวที่จะพูด การทำงานผมก็รู้สึกมีปัญหาเรื่องการพูดของผม และอาจไม่ใช่การพูดแค่อย่างเดีวแล้ว แต่มีการฟังด้วย ผมกลายเป็นคนเข้าใจอะไรยาก แต่จำอะไรได้ง่ายทำให้ดูครั้งเดียว ผมสามารถจำได้ แต่พูดมา 1 คำ ผมเข้าใจคำพูดนั้น และสิ่งที่คนพูดต้องการ  แต่ผมจะทำที่มัน ไม่ใช่แบบที่เขาพูดโดยลองทำอะไรใหม่ๆ ให้แต่อยู่ในความต้องการแบบที่เขาพูด ซึ่งกลายเป็นว่า ผมไม่เข้าใจในคำพูดนั้น (ตอนนี้ขณะผมพิมพ์ ยังรู้สึกพิมพ์วนไปวนมาเลย และงงเอง) มันยากนะสำหรับผม บางที่เขาบอกแบบที่ต้องการมา ผมกับนึกถึง เทคนิกการทำว่าจะใช้เทคนิกไหนให้ได้ตามแบบ  เหมือนสมองคิดไปก่อนแล้ว  ผมรู้สึกว่าบางที ผมตั้งใจจะพูดเรื่องที่เขาคบอกแต่พอ ผมพูดออกมามันเป็นอีกเรื่องหนึ่ง ที่ความหมายเหมือนกัน แต่คำพูดต่างกัน มันลำบากมากเลยยิ่งมา ให้ผมนั่งอธิบายอะไร ให้ใครฟัง มีครั้งหนึ่งเพื่อนถามผมว่า โปรแกรมนี้ เวอร์ชั่น .1 กับ .2 ต่างกันไหม ผมก็ร่ายยาวเลย ว่าคำสั่งหลักเหมือนกัน ใช้งานได้คล้ายกัน ถ้าต่างก็คือ ต่างจาก เวอร์ชั่น เก่ากว่า คือ 0 ที่จริงคำตอบผมเพียงบอกมัว่า ไม่ต่าง อันไหนก็ได้แค่นั้นเอง  อาการที่ผมเป็นมันหนักหน้าไปเรื่อยๆ แต่ภายในครอบ ครับผม เป็น ปกติดีครับ คุยสื่อสารกันได้เข้าใจ แต่จะมีปัญหาส่วนใหญ่จากภายนอกเท่านั้น  ทุกวันนี้ผมจึงเลือกไม่ค่อยพูด ทำเลย ด่ามาก็ทำใหม่ ดีกว่าพูดแล้วเขาไม่เข้าใจ แต่หลายคนที่ผมเจอๆมาพูดได้แต่ไม่เคยทำได้  แต่เขาโชคดีที่พูดและอธิบายเป็น ถึงสิ่งที่เขาพูดจะไม่ใช่ข้อมูลจริงก็ตาม และผมก็ไม่เคยแย้งด้วยเพราะแย้งไปก็ทะเลาะกัน (หรือเขาอาจจะถูกแต่เราผิด) เช่นครั้งหนึ่งเคยเถียงกับที่ทำงานเก่าเรื่อง การทำขนมใข่เต่า เขาบอกว่าใช่อะไรทำนี้แหละ ผมแย้งไปว่าเขาใช้มันเทศ มันก็ว่าไม่ใช่ อ้างโน้นนี้นั้นมา สุดท้ายเปิด GooGle จบครับ เงียบเลยใช้มันเทศ แลละครั้ง1ในที่ประชุมใหญ่ ผมเป็นเด็กคนเดียวที่ได้ร่วมประชุม ผมแย้งผู้ใหญ่ว่า แบบนี้ลูกค้าไม่โอเคนะ ต้องแก้แบบ เขาก็แย้งมาว่าทางเขาคุยกับลูกค้าแล้ว  หลังประชุม กับลูกค้า สุดท้ายลูกค้า ไม่โอเคให้มาแก้แบบ ตามผมแนะไป และอีกครั้ง กับการประชุมกับการทำงานบ.แรกเจ้านายให้ผมเข้าไปเพียงนั่งฟัง  เพราะรู้ว่าผมพูดคุยไม่ค่อยรู้เรื่อง ในขณะที่นัวิชาการกำลังรุมถาม หัวหน้าทีมอยู่ ผมเลยยกมือยิงคำถาม ที่ครั้งก่อนประชุม ได้คุยเรื่องปรับเปลียน และผมก็บอกตามที่เขาถามอาจเป็นเพราะเราทำหรือเปล่าถึงรู้  และทุกคนก็ฟังผมนะ   ผมเลยรู้สึกว่าการที่เป็นคนพูดไม่รู้เรื่อง ของผม ทำให้พูดให้คนอื่นเข้าใจ ไม่ได้หรือเปล่า...(2-3เดือนคุยกับทุกคนได้ปกติ พ้นนี้ไปเริ่มไม่เข้าใจ ไม่รู้เรื่องกันแล้ว )