หนูเป็นคนนึงที่พ่อแม่เลิกกัน พ่อแม่หย่ากันตั้งแต่ก่อนหนูจะเกิด(แม่หลอกพ่อให้ไปหย่า บอกพ่อว่ามันจำเป็นในการกลับประเทศไทย) แต่พอหนูเกิด แม่เลี้ยงหนูจนหย่านม แล้วทิ้งหนูไว้กับคุณตาคุณยายแม่กลับมาหาเป็นครั้งคราว 3 ปีต่อ 1 ครั้ง พ่อเองก็กลับมาบ้างแต่ครั้งสุดท้ายที่พ่อกลับมาน่าจะประมาณตอนหนูอยู่ป.3 ตอนนี้หนูจำหน้าพ่อไม่ได้เลย หนูได้แต่อิจฉาเวลามองคนอื่นแล้วเค้ามีครอบครัวพร้อมหน้า เก็บความทรมาณมาร้องไห้คนเดียวตอนนอน หนูนอนไม่หลับตั้งแต่เด็ก เครียดง่าย ชอบเก็บตัว หนูถูกกลั่นแกล้ง หนูกลัวทุกอย่างเพราะไม่มีครอบครัวอย่างคนอื่นเขา ไม่มีใครคอยปกป้อง หนูรู้สึกว่าตัวเองแปลกประหลาด ไม่เห็นคุณค่าในตัวเอง ตอนเด็กๆหนูคิดเสมอว่าถ้าจะมีใครตาย จะขอตายแทน หนูทรมาณมาก แต่ต้องซ่อนความทรมาณไว้ ทำตัวเหมือนร่าเริงเพื่อไม่ให้ผู้ใหญ่คิดมาก ตอนนี้หนูอยู่ม.3 หนูยังรู้สึกว่าในใจมันโหวงๆ มันทั้งว่างเปล่า ทั้งหนาว ทั้งๆที่อยู่กับแม่(มาอยู่กับแม่ตอนป.5 พ่อกับแม่เพิ่งมาเลิกคุยโทรศัพท์เลิกติดต่อกันตอนหนูอยู่ม.2)บางคืนหรืออาจจะหลายๆคืน หนูนอนร้องไห้อยู่คนเดียว ความอบอุ่นที่ต้องการ ในวัยเด็กหนูไม่มีมัน หนูไม่มีโอกาสได้รับมันอีกแล้ว ยอมรับว่าตอนม.2ทำตัวเหลวแหลกมาก ทั้งสูบบุหรี่ กัญชา เที่ยว เกือบจะไปค้ายาทำเลวประชดชีวิตด้วยซ้ำ เป็นโรคซึมเศร้าอยู่เป็นเดือนๆ แขนกับข้อมือเต็มไปด้วยรอยคัตเตอร์ ทรมาณมากจนไม่คิดว่าจะผ่านมันมาได้ คิดจะกระโดดตึกตาย แต่ด้วยความสงสัยที่ว่า ถ้าเราอยู่ต่อ อนาคตมันจะเป็นยังไง มันคาใจเหมือนอ่านหนังสือไม่จบเล่ม เราอยากเป็นโปรแกรมเมอร์ แต่ปัจจุบันทำได้แค่ Hello world! เอง อย่างน้อยก่อนจะตายก็ขอแก้แค้นโลกหน่อยไม่ได้รึไง จะตายทั้งทีขอทำลาย ปั่นป่วนสังคมหน่อยจะเป็นไรไป ด้วยความคิดนั้นทำให้หนูยังอยู่จนถึงทุกวันนี้ เพื่อนหนูอีกคนไม่เรียนต่อม.3 พ่อติดคุกส่วนแม่หนีออกจากบ้าน เพื่อนหนูออกไปแต่งงานกับแฟนโดยที่แม้แต่วุฒิม.3ยังไม่มี ที่จริงไม่ต้องสนใจเม้นนี้ก็ได้นะคะ แค่เหมือนมาระบายเฉยๆ พิมพ์ไปร้องไห้ไป มันยังเป็นปมด้อยที่ติดอยู่ภายในใจมาจนถึงทุกวันนี้